Negenentwintig november was een historische dag: de Palestijnen kregen hun felbegeerde status van waarnemer-staat. De eerste stap op weg naar volwaardig lidmaatschap van de Verenigde Naties, als echt land. De eindstand van de stemming was: 138 landen voor, negen landen tegen en eenenveertig blanco stemmers. Ondertussen heeft minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans zich vooral als apparatsjik en smoelloos diplomaat getoond.
Eerst maar even de tegenstemmers: uiteraard Israël en de Verenigde Staten. Maar ook Canada, Tsjechië en nog wat landen die zonder de V.S. waarschijnlijk niet eens zouden bestaan: Panama, de Marshalleilanden, Micronesië, Nauru, Palau. Dat van Canada snap ik: zou jammer zijn van de enorme milieuschade als de V.S. hun teerzandolie ineens niet meer koopt. Tsjechië stemde als enige Europese land tegen, omdat daar momenteel een PVV-achtige club de scepter zwaait. daar. Én: ze zijn daar vast nog steeds niet vergeten hoe de noodlijdende Chel HaAvir ooit een hele zwik made-in-Tsjechië Avia S-199 vliegtuigen opkocht ( die toch niemand wilde hebben omdat ze zo hondsberoerd vliegen).
De post-imperiale erfenis van Londen
Nu dan de blanco-stemmers. Opvallend in het lijstje “wij zijn even nietszeggend” zijn Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Australië. Het besluit van Berlijn om blanco te stemmen kun je zien als dapper. Israël rekende eigenlijk op de volledige steun van Duitsland tegen Palestina, vanwege de ‘speciale’ ( lees: kotszieke ) relatie, geworteld in Wiedergutmachung en 60 miljoen pardon 6 miljoen IOU’s die blijkbaar nog steeds uit staan. Dat Londen ook even niks zei is nog beter te begrijpen. Ze zitten daar met een post-imperiale erfenis van besnorde mannen in drollenvanger die de wereldkaart begin vorige eeuw zo onhandig mogelijk in stukjes geknipt hebben, met name het Midden-Oosten. Ik zou ook even mijn mond houden. En Australië roept wel heel hard van niet, maar is eigenlijk nog steeds een stukje Verenigd Koninkrijk.
Nederland en de rommellandjes
En dan heb je vervolgens nog een hele rits semi-onafhankelijke rommellandjes die zich op grond van allerlei smoezelige motieven op 29 november niet uitspraken voor wat feitelijk neerkwam op een universele stemming voor de rechten van de mens: Albanië, Andorra, Bahama’s, Barbados, Bosnië Herzegovina, Bulgarije, Kameroen, Colombia, Kroatië, Congo, Estland, Fiji, Guatemala, Haïti, Hongarije, Letland, Litouwen, Malawi, Monaco, Mongolië, Montenegro, Papoea-Nieuw-Guinea, Paraguay, Polen,Korea, Moldavië, Roemenië, Rwanda, Samoa, San Marino, Singapore, Slowakije, Slovenië, Macedonië, Togo, Tonga, Vanuatu en natuurlijk Nederland. Dat we for the permanent record in dat rijtje staan danken we aan Frans Timmermans.
Op het precieze moment dat hij officieel minister werd van Buitenlandse Zaken hield Frans een TEDx-praatje over angst en dapperheid, waarin hij sprak van piratenmentaliteit, van als Jack Sparrow hup de muil van de Kraken inspringen. Kijk naar dat filmpje, en je ziet een bange man met een slecht zittende piratenhoed op. Meer bewijslast: de fantasierijke Timmermans zette eerder een foto op Facebook waarin hij zichzelf portretteert als een halve Bismarck, een onbevreesd staatsman.
Frans aanbidt mensen die weten wat ze willen
Op de voorgrond van de FB-foto is een faux-gouden tableau te zien dat Romeins aandoet. Als iemand weet wat het is, graag in de commentaren. Het lijkt wel wat op Julius Cesar die de rebelse Vercingetorix zijn plek wijst. Zoiets. Frans aanbidt zichtbaar mensen die weten wat ze willen. Die Gordiaanse knopen doorhakken. Misschien denkt hij dat als hij lang genoeg naar zo’n beeld kijkt, het staatsmanschap door osmose in hem sijpelt. Ik ben er een beetje bang voor. Vooralsnog heeft Timmermans zich vooral apparatsjik en smoelloos diplomaat getoond. Zijn meest dramatische wapenfeit is een pleidooi voor de Europese grondwet.
België stemde op 29 november voor. De Belgische minister van Buitenlandse zaken, Didier Reynders, benadrukte natuurlijk dat de Belgische houding “geen stemming is voor de ene partij en tegen de andere partij”. Maar hij was voor. Voor gelijkheid en voor mensenrechten. Dat had Timmermans ook kunnen doen. Dat hij dat niet gedaan heeft neem ik hem kwalijk, want dat deed hij niet alleen namens zichzelf, maar ook namens het gehele Nederlandse volk.
Zelfs Ehud Olmert is voor
Nota bene de voormalige premier van Israël Ehud Olmert sprak zich uit op 29 november voor het waarnemerschap. Maar Frans Timmermans niet hoor. Dankzij onze kersverse minister staan we alweer te boek als dat landje dat als het er op aankomt zich afzijdig houdt. Dat landje wat zo graag samenwerkt (<– Pas op, Godwin!) met de machthebber du jour. De Amerikanen hebben een term voor getalenteerde mensen die precies doen wat je van ze wilt: he’s a perfect tool, een ideaal stuk gereedschap. De veelzijdige Frans Timmermans is misschien een Leatherman, een tool is-ie, vooralsnog, met al zijn Jack-Sparrowfantasieën. Ik hoop dat hij bij de volgende gelegenheid wel de moed kan opbrengen om in de muil van de Kraken te springen. Of nou ja, om gewoon eventjes iemand, op die schaarse werkelijk historische momenten die deze wereld rijk is, op het juiste knopje te laten drukken. Zodat ik me niet wéér hoef te schamen voor mijn paspoort.
