Afgelopen zondag brak mijn klomp toen ik op het NOS journaal zag dat er een ‘oplossing’ is voor ouders met een krappe beurs die geen geld hebben om sinterklaascadeaus voor hun kindertjes te kopen. Al sinds 2008 bestaat er een Sinterklaasbank. De Sinterklaasbank werkt door heel Nederland samen met voedselbanken, scholen en andere maatschappelijke actoren. Het is volgens de initiatiefnemer van de Sinterklaasbank immers niet te verkopen aan armere kinderen dat zij goedkopere cadeautjes krijgen dan hun klasgenootjes.
Verschillen tussen arm en rijk
Nu rijst de vraag: waarom maken deze ouders zich plotseling zorgen als hun kinderen met Sinterklaas goedkopere cadeautjes krijgen, terwijl het niet zielig is dat zij de rest van het jaar tegen de merkkleding van kinderen met spilzuchtige ouders aan moeten kijken?
Waarschijnlijk vinden de ‘arme’ ouders het op zo’n moment minder lastig om aan hun kind uit te leggen dat er verschillen tussen arm en rijk bestaan. Maar op het moment dat de goedheiligman achter de cadeautjes zit, mag de tere kinderziel niet beschadigd worden. De goedheiligman maakt immers geen onderscheid tussen arm en rijk. Hierdoor voelen sommige ouders zich genoodzaakt aan te kloppen bij de Sinterklaasbank voor cadeaus.
Een teken van algehele maatschappelijke hang naar luxe
Dit is de omgekeerde wereld. Sommige ouders doen er alles aan om hun kinderen te overspoelen met hun ogenschijnlijke weelde en daar moeten de minderbedeelden zich maar aan aanpassen. Dat dit überhaupt mogelijk wordt gemaakt, is een teken van algehele maatschappelijke hang naar luxe. De crisis in Europa woekert voort, maar wij moeten ondertussen wel zorgen dat alle kindertjes, rijk en arm, dure cadeaus kunnen krijgen.
Maandagavond (3 december) las ik een artikel in de NRC waar dit onderwerp opnieuw werd aangesneden. In het artikel werden ouders geciteerd die elk jaar rond Sinterklaas een enorme stress voelen, omdat ze hun kinderen geen dure cadeaus kunnen geven. Deze ouders laten zich onterecht meesleuren in een zelf geschapen sinterklaasgekte. Een pedagoog van Opvoeddesk adviseert deze ouders in hetzelfde artikel om sinterklaas klein te houden en terug te gaan naar de eenvoud. Een prima advies lijkt mij.
Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd
Laten we inderdaad afrekenen met het absurde idee dat kinderen met Sinterklaas op z’n minst een Wii of een Playstation in hun schoen moeten krijgen. Ik was vroeger geen kind van arme ouders, maar toch vonden mijn ouders het niet nodig dat ik onder weelde verpletterd zou worden. Ik kreeg bescheiden cadeautjes in mijn schoen en mocht hem niet elke dag zetten . Als ik aan mijn moeder vroeg waarom sommige kinderen dat wel mochten, antwoordde zij dat ze met Sinterklaas had afgesproken dat ik niet te erg verwend zou worden. Zij en Sinterklaas wilden immers beiden niet dat ik een verwend nest zou worden.
Een dergelijk staaltje creativiteit wens ik elke ouder toe. De arme ouders om hun kinderen duidelijk te maken dat het niet normaal is om dure cadeaus te krijgen. En de rijke ouders? Eigenlijk om dezelfde reden! Al is het voor hen misschien een nog belangrijker advies. Mijn moeder heeft mij een groots geschenk gegeven door Sinterklaas naar haar eigen hand te zetten in plaats van meegesleurd te worden in de sinterklaasgekte. Dus ouders van jonge kinderen, volg dit voorbeeld. Het bespaart een hoop stress voor jezelf en bovenal is het beter voor je kind.
