‘De geschiedenis is niet barmhartig geweest voor de Palestijnen sinds de Verenigde Naties in 1947 kwamen met een delingsplan dat moest leiden tot twee staten, Israël en Palestina’, aldus Trouw op 30 november in haar hoofdredactionele commentaar. Veel kranten refereerden afgelopen week aan dit delingsplan, en betoogden dat het hoog tijd was dat de VN deze oude belofte ook naar de Palestijnen inlost. Op de reden dat Palestina er nog steeds niet is, werd nauwelijks ingegaan, maar alom werd Israëls onwillige houding gehekeld.
Ook oud correspondent Eddo Rosenthal verweet Israël een gebrek aan vredeswil en betichtte het ervan ‘voortdurend nieuwe hinderpalen op te werpen om vredesgesprekken met Abbas bij voorbaat te torpederen’. En terwijl Israël Abbas met zijn vredeswil lelijk in de kou liet staan, kon Hamas zich opwerpen als de ware verdediger van de Palestijnse belangen.
Joodse staat
De geschiedenis is ook niet barmhartig geweest voor de Joden, en dan doel ik nu eens niet op de Holocaust, maar op de moeizame strijd die men heeft moeten voeren voor een eigen staat. In tegenstelling tot de populaire visie hebben de Joden Israël niet als een cadeautje gekregen na de Holocaust maar er hard voor moeten werken en vechten. Dat begon al lang voor het delingsplan en culmineerde in de strijd op leven en dood die men na aanname van dit plan moest voeren.
De Arabieren in Palestina en de Arabische staten wezen het delingsplan niet alleen af, maar dreigden ook implementatie onmogelijk te maken en een eventuele Joodse staat direct aan te vallen. Al een dag na aanname van het delingsplan begonnen de aanvallen op Joodse gemeenschappen en vooral konvooien. Aanvankelijk waren de Arabieren aan de winnende hand en 100.000 Joden in Jeruzalem werden volledig afgesloten van de buitenwereld.
Toen de VN, met steun van de VS, dreigde het delingsplan in te trekken omdat het territorium van de Joodse staat onverdedigbaar leek, gingen de Joden in de aanval en kregen de overhand. Israël won, maar de kosten waren hoog: 6000 Israëli’s waren omgekomen en een veelvoud gewond.
Doublespeak
Het is waar dat premier Netanyahu niet staat te springen om een Palestijnse staat en goede banden heeft met de kolonistenbeweging. Er zijn sinds de stichting van Israël echter verschillende kansen geweest een Palestijnse staat op te richten, maar die werden door de Palestijnen zelf of door Arabische staten getorpedeerd. Jordanië en Egypte zagen absoluut geen Palestijnse staat zitten op respectievelijk de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook.
Toen Israël deze gebieden in 1967 op hen veroverde, bood het aan over vrede te praten in ruil voor land, maar dat weigerde de Arabische staten. De enkele jaren eerder opgerichte PLO en Fatah wilden ‘heel Palestina’ gewapenderhand ‘bevrijden’. Deze positie is later, onder internationale druk, afgezwakt hoewel de handvesten van beide bewegingen onveranderd zijn gebleven. Arafat stond bekend om zijn ‘doublespeak‘ en ook president Abbas laat zich afwisselend gematigd en opruiend uit.
Zo heeft hij Israël geregeld van etnische zuiveringen beschuldigd; een absurde claim als je bedenkt dat de Israëli’s in bijvoorbeeld 2011 nog geen 20 Palestijnen hebben gedood en de Palestijnse bevolking blijft groeien. Bovendien verheerlijkt de Palestijnse Autoriteit nog steeds geweld tegen Israëlische burgers en worden terroristen als helden neergezet.
Overwinnaarsmentaliteit
Abbas heeft zelf voorwaarden verbonden aan onderhandelingen met Israël. Zo eist hij een totale bouwstop op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem, en hij eist van Israël op voorhand de toezegging dat de Groene Lijn de basis voor de grens wordt. Klinkt misschien redelijk, maar zelf weigert hij het recht op terugkeer van de vluchtelingen op te geven of het Joodse recht op zelfbeschikking te erkennen.
Dagblad Trouw hekelde Israëls ‘overwinnaarsmentaliteit’, maar mij komt het soms voor alsof juist Abbas zich de winnaar in het conflict waant. Het risico bestaat dan ook dat Abbas door de VN stemming nog onbuigzamer zal worden en nog minder genegen zal zijn om ook aan Israëls legitieme wensen tegemoet te komen.
Kolonisten
Israël van zijn kant heeft inmiddels aangekondigd 3000 extra woningen te bouwen op de Westoever en Oost-Jeruzalem. Plannen om in het strategisch belangrijke E1-gebied te bouwen zijn er al jaren, maar met de verkiezingen voor de deur zag Netanyahu zich genoodzaakt om na deze diplomatieke nederlaag een punt te scoren dat bij zijn achterban zou aanslaan. Of hij dit na de verkiezingen ook ten uitvoer gaat brengen is nog maar de vraag, want de kritiek lijkt groter dan ooit, ook van bevriende landen als Nederland.
De kans op vrede lijkt door de statusverhoging van de Palestijnen bij de VN dan ook verder te zijn verkleind. Een vernederd Israël dat op kinderachtige wijze verhaal wil halen en een onbuigzame Palestijnse president, die bovendien de hete adem van Hamas in zijn nek voelt. President Obama had zich een beter begin van zijn tweede termijn kunnen voorstellen. Het Amerikaanse ‘nee’ was dan ook niet zozeer ingegeven door slaafse steun aan Israël maar gezond verstand en pragmatisme. Jammer dat zo weinig (Europese) landen dit voorbeeld volgden.
Ratna Pelle is medewerkster van de website Israel-Palestina.Info.
