Na een kleine opleving in het enthousiasme vragen onderzoekers zich ondertussen al een kleine tien jaar af hoe je nu aan mensen komt die ook écht hun mening willen geven. Opvallend genoeg lijken marketeers de afgelopen maand ineens tot dezelfde realisatie te zijn gekomen: ‘echt’ contact met je klanten is zo makkelijk nog niet, ook niet op het bewierookte ‘social media’. Als paddestoelen schieten ineens de artikelen uit de grond die het gapende gat tussen marketeer en consument belichten. De verrassing ligt hem vooral in juist dit feit op zich: dat er kloof tussen consument en marketingafdeling voor marketeers blijkbaar als een verrassing komt, terwijl de voortekenen toch duidelijk waren.
Mensen houden niet van merken
Nou denkt men in de Sociaal Media (een nieuwe stroming met dogma’s die even sterk zijn als die uit de oude Sociaal Democratie) natuurlijk dat mensen echt fan van een merk worden. Dat met werknemers op de juiste manier inzetten op Twitter, Facebook en meer cyberspace de band tussen de klant -nee wat zeggen we: ‘de fan!’- en een bedrijf wel sterker móet worden. Maar dat is natuurlijk allemaal onzin. Mensen worden dan hooguit vertrouwd met een merk of bedrijf, misschien vrienden met die werknemer. En misschien is dat wel leuk genoeg ook eigenlijk. Maar dat mensen echt warm worden van marketing an sich is natuurlijk -we zeggen het maar gewoon- bullcrap.
“En Apple dan?”, roept men dan. Wat een Passie! Wat een warmte! Onzin, natuurlijk. Ja, het zijn goed overdachte, sterk aanvoelende systemen die ze bouwen en de heren en dames uit Cupertino weten ook nog eens een mooie show neer te zetten. Zorg en aandacht voor een product(presentatie) zijn echter heel wat anders dan een verbinding maken met een consument alsof het een vriend is. Steve Jobs, een ziener? Misschien. Een man die bekend stond als een botte hork? Dat dan ook weer wel. Ondertussen kan Bill Gates al zijn centjes aan de arme kinderen geven en mensen vinden hem nog steeds een vervelende gierige zakenman. Maakt dus allemaal niets uit, willen we maar zeggen. Maar dat wist ú natuurlijk al.
Met de rug naar de afgrond
U als trouw lezer bent bekend met de kloof tussen marketing als fenomeen op zich en de mensen die ook daadwerkelijk iets willen kopen. U leest gewoon bijna elke week de Purple Pants. U kent ook sites als Things real people don’t say about advertising. Maar ondertussen dachten een hoop reclamejongens en marketingmeisjes nog dat u echt op een betere ‘call to action’ zat te wachten of vol overgave fan werd op Facebook. Lachen, natuurlijk! De kloof was er al tijden, maar de mensen die hem wilden overbruggen stonden er met de rug naartoe.
Laten we er overigens geen doekjes om winden: hoe stom een ‘call to action’ ook is. Zo’n felle mooie knop, daar klikt u gewoon op. Dat is handig. Dat is duidelijk. Dat vinden marketeers dus ook mooi. Gek genoeg zijn ze alleen wat meer van zichzelf gaan denken en hebben ze zichzelf voorgehouden dat het u om het gevoel bij het schoonmaakmiddel gaat in plaats van dat u bijvoorbeeld gewoon te lam bent naar een bestelknop te zoeken.
De onthulling: er is een kloof met de consument!
Nadat in de onderzoekswereld mannen als Ray Pointer hebben aangegeven dat het toch écht tijd is voor een nieuwe manier van onderzoeken (Met zo’n website?!) zijn ook in de marketingwereld nu eindelijk de eerste schapen over de dam. In november werd de brug tussen onderzoekers en marketeers geslagen: er is toch echt een gezamenlijke zorg! Nadat ze mondjesmaat eind vorig jaar al hun kanttekeningen bij ‘klantrelaties’ durfden te plaatsen werd het concept van “marketeers die teveel navelstaren” de afgelopen maand ineens écht ‘hot’: advertentiefuik Dutchcowboys plantte deze infographic van PitneyBowes op de website en liep zo in Nederland redelijk in de pas met de “kloof” hausse. Het ging hard met de artikelen en inspirerende uitspraken over de kloof tussen marketeer en consument; de marketeer denkt vaak meer te weten dan hij daadwerkelijk kan overzien. Mooie marketing weer, voor iets dat we al lang wisten, daar gaan we al weer.
“Marketing wordt schromelijk overschat“. Of misschien verwachten we er allemaal wel de verkeerde dingen van en doen ze het eigenlijk best lekker? Zelf hebben ze natuurlijk ook niet echt bijgedragen aan de PR van hun beroepsgroep: tijd dat ze eens lekker in de eigen kracht hun assets weer kunnen claimen.
