Terecht staat deze week in het teken van de dood van een amateurgrensrechter. Maandag al schreef ik wat de KNVB moet doen tegen voetbalgeweld. Maar net zo belangrijk is wat scheidsrechters, spelers en clubs zelf doen om de verziekte voetbalcultuur tegen te gaan. Het is óns voetbal, zoals de KNVB graag predikt. Ik ben ook onderdeel van het voetbal, dus ik moet ook bijdragen. Dan helpt het niet om je facebook of twitterfoto te veranderen. Leuk hoor, een respect-twibbon, maar als je vervolgens op zondagochtend de grensrechter weer uitkaffert, win je er niets mee. Het helpt geen zak. Als speler en als scheidsrechter ga ik dus gewoon dingen anders dóen.
Als speler
Ik protesteer tegen geen enkele beslissing meer. Hoe unfair, onterecht of partijdig die ook is. Ook bij mij zit het ingebakken om op z’n minst “kom op scheids” te roepen. Daar moeten we mee stoppen. Ik dus ook. Elke beslissing is goed. Ik ga proberen mijn teamgenoten ook zover te krijgen. Makkelijk is dat niet, want het vergt veel zelfbeheersing. Maar ik ga er gewoon voor.
Als Scheidsrechter
Elk vorm van protest affluiten. Geen gezeik meer tolereren. Elk commentaar richting grensrechter of scheidsrechter affluiten. We zijn commentaar als normaal gaan beschouwen. Wij doen ook mee aan die zieke voetbalcultuur. Vanaf de eerstvolgende wedstrijd die ik fluit gaat dat dus anders. De eerste keer een vrije trap tegen, de tweede keer 5 minuten eruit, de derde keer een gele kaart, de 4e keer rood. Niet per speler, maar per team. Dan eindigen we maar met acht tegen acht.
Kansloos? Wellicht. Moraalridderig? Ja, zeker. Maar de dood van Richard Nieuwenhujzen was geen incident. Het is een uitwas van de Nederlandse voetbalcultuur, waar tuig in kan floreren en normale omgangsvormen zoek zijn. Daar zijn we allemaal schuldig aan. Dat moet dus anders. En ik ga daarmee beginnen.
Huub Bellemakers gelooft ook in verandering van onderop. Daarom speelt en fluit hij in de allerlaagste klasse die de KNVB rijk is.
