Een heel weekend zonder amateurvoetbal. Honderdduizenden amateurvoetballers bleven afgelopen zaterdag en zondag huilend in bed liggen. Geen HBOK (Het Begon Op Klompen) 3 uit of IVO (Inspanning Voor Ontspanning) 7 thuis. Dat kwam allemaal door een aantal totaal gestoorde malloten dat een grensrechter molesteerde. Een grensrechter die voor zijn plezier zich helemaal de tering rent langs de lijn. Vrijwillig. De man verdient natuurlijk een bedrag ter compensatie, maar dat doet hem niets. Hij, de grensrechter, staat daar omdat zijn zoon, neefje of kleinkind anders niet kan voetballen.
En natuurlijk ook een beetje voor de gezelligheid. Na de wedstrijd lekker een biertje of AA’tje drinken met de jongens die langzaam transformeren in mannen. Richard Nieuwenhuizen was zo’n vrijwilliger die van voetbal hield. Gewoon met zijn tweeëntwintigen achter een bal aanhobbelen. Het niveau doet er niet toe. Richard was een liefhebber. Het is diep triest wat er afgelopen week gebeurde in Almere. Daar is niemand anders verantwoordelijk voor dan die gasten die zich daar totaal hebben misdragen. Laat ze nooit meer een stap op het voetbalveld zetten. Laat ze überhaupt geen sport meer beoefenen, want die jongens zijn levensgevaarlijk.
Geert Wilders
Het is waarschijnlijk een maatschappelijk probleem, toch moeten we met zijn allen onze kop niet in het zand steken. Het amateurvoetbal werd afgelast, maar de duur betaalde profs speelden gewoon hun wedstrijdjes. Een financiële kwestie waarschijnlijk. Wanneer we ons focussen op het betaalde voetbal dan valt me toch iets op. Voetbal is geïnjecteerd met agressie. Het profvoetbal geldt als rolmodel voor dit terugkerend probleem. De ellende wordt de komende jaren alleen maar groter. Iedereen die het voorval in Almere afdoet als een incident is naïef. In andere sporten, zoals rugby, hockey en tennis, is er sprake van minder agressie of gewelddadige incidenten. De grote vraag is natuurlijk: hoe kan dit? Een van de redenen is waarschijnlijk het opleidingsniveau. Op een gemiddelde voetbalclub lopen nu eenmaal minder intelligente mensen rond dan op een tennispark, maar of dat de reden is van buitensporig geweld? Of hebben onze allochtone vrienden er wat mee te maken, zoals Geert Wilders doet vermoeden? Nee, dat lijkt me allemaal iets te kort door de bocht.
Oorlog
Het gebrek aan respect begint bij voorbeelden. Voorbeelden als in personen. Het is schrikbarend om te zien hoe professionele voetballers met een voorbeeldfunctie zich wekelijks misdragen. De grootste eikel van allemaal is zonder twijfel Kevin Strootman. Hij ziet er ook elke week slechter uit. Alsof al zijn teamgenoten voor aanvang van de wedstrijd allemaal een baksteen tegen zijn hoofd hebben gegooid. Strootman scheldt elk weekend de scheidsrechter de huid vol. Het ziet er tegelijk imposant en ziekelijk uit. En als de grensrechter iets fout doet? Dan is Strootman niet te beroerd om hem dat inclusief 2 liter speeksel duidelijk te maken. Wanneer de scheidsrechter fluit voor de aftrap verandert Strootman in een monster. Hij wordt helemaal gek en dat terwijl hij tonnen binnenharkt. “Voetbal is oorlog”, zei Michiels ooit en het lijkt erop dat hij alsnog, zoveel jaar na dato, gelijk gaat krijgen.
Huilen
Als we er op mondiale schaal naar kijken dan komen we toch al gauw uit op Cristiano Ronaldo. Waar Strootman helemaal gek wordt na een beslissing in zijn nadeel staat Ronaldo meestal een potje te huilen. Als een onbegrepen kind stampend op de grond. Hilarisch. Vanaf nu stel ik dan ook voor dat wanneer een speler zich benadeeld voelt, hij een traantje wegpinkt en de zakdoek van de scheidsrechter vraagt. Zonder scheidsrechter geen voetbalwedstrijd en zonder grensrechter geen buitenspel.
Kevin Strootman heeft een voorbeeldfunctie, maar dat weerhoudt hem er niet van zich stelselmatig te misdragen. En met hem vele anderen. Een tendens die in mijn ogen alleen maar erger wordt. Het is aan de KNVB om daar eens paal en perk aan te stellen. Vanaf vandaag is elk scheldwoord dat betrekking heeft op de arbitrage een rode kaart. Afgelopen zondag zaten alle amateurvoetballers thuis. Het zwarte gat. Een zondag vrij. De duurbetaalde profs hielden rekening met de situatie. Laten we hopen dat het wat oplevert, maar volgende week mag Strootman het arbitrale kwartet weer ‘gewoon’ de huid vol schelden. Kinderen zien dat en vermoeden dat het normaal is. Het is bekend dat jongeren het gedrag van hun voorbeelden kopiëren.
Al met al een verontrustende situatie. Stel je voor: één scheidsrechter, twee grensrechters en 22 kleine ‘Strootmannetjes’ op een voetbalveld. Dan is respect ineens verder weg dan ooit.
