Na de dood van de Britse verpleegster in de nasleep van de inmiddels wereldberoemde prank call naar het ziekenhuis waarin Kate Middleton lag, was het onvermijdelijk dat dit ook in De Wereld Draait Door geduid moest worden. En wie kan er dan beter uitgenodigd worden dan Giel Beelen, die met shockradio zijn carrière heeft opgebouwd? Wie echter een inhoudelijke en nuchtere discussie verwachtte, kwam bedrogen uit. Het praatje bleek niets meer dan schaamteloze propaganda voor radiopranks, met Giel Beelen als onaantastbare goeroe.
Het grootste deel van de tijd van de ‘discussie’ ging overigens op aan het luisteren naar prank calls door verschillende Nederlandse DJ’s. Blijkbaar vond de redactie van DWDD dat het onderwerp zelf te weinig potentie had om de zendtijd te vullen. En dus werden leuke stukjes radio van de stal gehaald, aangevuld met lachsalvo’s van het publiek. Het leverde een bizarre sfeer op, vergelijkbaar met een discussie over dierenmishandeling terwijl alle deelnemers intussen zichtbaar genieten van een stierengevecht
Apathische Mulder
Maar het tijdgebrek was geen excuus voor het totale gebrek aan kritische vragen richting Giel Beelen. Vooral ‘angry babyboomer’ Jan Mulder, die normaal helemaal los gaat op politici en excessen rond het voetbal, leek wel gedrogeerd. Het ziekenhuis waarin de verpleegster werkte, was volgens Mulder de grote schuldige (op geen enkel feit gebaseerd overigens), wat voor hem voldoende reden was om Beelen niet te veel moeilijke vragen te stellen over verantwoordelijkheden van radio-DJ’s.
Mulders’ bijdrage bestond verder vooral uit schaapachtig meelachen om de grappen en grollen van Beelen en collega’s. Dat Van Nieuwkerk niet heel erg hard zou inhakken op collega Giel Beelen was te verwachten, maar Mulder had nog kunnen laten zien dat hij nog wel iets van ‘VARA-verschilligheid’ in zich heeft.
Afschuiven
Beelen kon dus vrijwel ongestoord zijn straatje schoonvegen. Hij gaf aan dat de prank call nooit de hoofdoorzaak kon zijn van de zelfmoord. Hierbij geeft Beelen dus impliciet aan dat allerlei pesterijtjes en vernederingen eigenlijk nooit kwaad kunnen. Je kan immers altijd het argument gebruiken dat dit ene pesterijtje slechts een van de vele speldeprikjes was voor een toch al labiel persoon. En als een kwetsbaar persoon hierdoor zelfmoord pleegt of in een depressie raakt, is dat dus niemands schuld. Notoire pesters op middelbare scholen kunnen zich geen betere beschermheer voorstellen dan Giel Beelen.
Om de discussie niet te moeilijk te maken, werd niet aangekaart dat de Australische DJ’s ook medische gegevens van Kate Middleton openbaar hadden gemaakt, en dat hetzelfde station al eerder in opspraak kwam toen ze in een mislukte prank een 14-jarig meisje ongewild lieten opbiechten dat ze was aangerand. Het verzwijgen van deze feiten maakte het Beelen lekker makkelijk om te doen alsof het om een ongelukkig incident gaat en dat radio pranks verder onschuldig vermaak zijn.
Beelen sloot af met de opmerking dat ‘iemand die een telefoontje niet leuk vindt, de telefoon moeten ophangen, maar niet zichzelf’.
Ja, deze opmerking werd inderdaad gemaakt aan dezelfde tafel waar Rutger Castricum zo hard bekritiseerd werd om zijn interviewstijl. Met dit verschil dat Castricum niet doet alsof hij iemand anders is, en meestal weerbare politici ondervraagt.
Dat het kenmerk van een prank call nu juist is dat je niet weet dat je voor lul gezet wordt, en het slachtoffer dus ook de telefoon niet zo snel zal ophangen, kwam niet ter sprake, omdat het gesprek met applaus werd afgesloten. Beelen kan zich binnenkort weer heel verschillig in het Glazen Huis laten opsluiten.
Twee maten
Het contrast met dit praatje en eerdere discussies in DWDD maakt duidelijk dat ‘quod licet jovi, non licet bovi’ (Wat Jupiter is toegestaan, is het rund nog niet toegestaan) de lijfspreuk is voor bekende Nederlanders zoals Van Nieuwkerk en Beelen. Maatschappelijke problemen zoals pesten, met soms zelfmoord als gevolg, en het schenden van privacy (inclusief medische geheimen) werden in voorgaande afleveringen scherp veroordeeld, met Van Nieuwkerk als hypocriete souffleur van de verontwaardiging. Dit ging vaak gepaard met vingerwijzen of de de conclusie dat ‘we als maatschappij allemaal een beetje schuldig zijn’.
Maar voor bepaalde sterren geldt blijkbaar morele, en deels zelfs juridische onschendbaarheid. ‘Alles voor de radio’, zoals Beelen het zelf zei. Ethisch besef is blijkbaar iets voor normale stervelingen, die Beelen van buiten het Glazen Huis mogen bewonderen.
