Ja, beste mensen, het is het grote Johannes-weekend, zo vlak voor kerst. Nederland omarmt een Friese medewerker van een landbouwbedrijf die niet kan zingen en weent om een stervende bultrug met dezelfde naam.
Hoe heeft het zover kunnen komen? De meest logische verklaring is deze: De twee Johanessen zijn gevaarloze slachtoffers die prachtig weerloos kunnen lijden. Daar zijn we gek op: authentiek-gekwetste knuffel-objecten.
Asielzoekers, want dat is bultrug Johannes natuurlijk in de eerste plaats, moeten in dit land 100 % zielig zijn om ze te kunnen accepteren. Hetzelfde geldt voor Johannes De Zanger. Hij is een sympathieke goed uitziende knul die wil doorbreken in de grote stad, maar ook lekker zichzelf wil blijven met zijn Friese tongval.
Geestelijke nood
Normaal gesproken krijg je een zesje voor de moeite, maar in Nederland is dit tegenwoordig voldoende reden om tot de finale door te kunnen dringen in een programma dat note bene draait om het hebben van ‘de beste stem.’
De hysterische omarming van de twee Johannessen is een uiting van onze geestelijke nood. We durven niet meer soeverein te denken, omdat we bang zijn dat we niet meer correct zijn.
Slavenmoraal
De idiote strijd om de bultrug te redden is een zoveelste poging om onze morele onrustgevoelens om te zetten in een zondeloos wij-gevoel. Sinds de grote ideologiën op het kerhof liggen, de kerk echoot van leegte en het gezinsleven bestaat uit draaideur-momenten is de moderne mensch op zoek naar morele ankers.
Ons gebrek aan gemeenschappelijk engagement zetten we om in het gezamelijk genieten van leedporno. Vorige week hadden we eerst de scheids, nu hebben we Johannes. We houden elkaars hand vast in een stille tocht om herderlijke warmte te voelen nu meneer pastoor er niet meer is.
Decadentie
Nietzsche zag in medelijden een vorm van ‘slavenmoraal.’ Als ‘medelijden’ slechts wordt gevoed om heimelijke ongenoegens weg te cijfers zal dat ontaarden in ‘decadentie’, betoogde de besnorde filosoof grimmig.
Nietzsche ging nog verder in deze zwartgallige denklijn: het laffe meehuilen met de tranende meerderheid zal uiteindelijk leiden tot De Ondergang. ‘Das Mitleiden kreuzt im ganzen grossen das Gesetz der Entwicklung, welches das Gesetz der Selektion ist. Es erhält, was zum Untergange reif ist’, sneert Nietzsche in De Anti-Christ.
Marsepeinen ruggengraat
Vrij vertaald: door al dat moralistische geschmier met de Johannes-stervelingen zijn we verweekt tot sentimentele lafaards met een marsepeinen ruggengraat die aan geestelijke degeneratie zullen sterven.
Marianne Thieme’s dappere poging om Johannes te redden strandde uiteindelijk niet op wetten of praktische bezwaren maar op gebrek aan daadkracht en lef. Marianne wilde de vis redden, maar vond een tochtje op zee ‘te gevaarlijk.’
Normandië
Te gevaarlijk?! In 1944 landde er militairen op een soortgelijke zandbank in Normandië, terwijl ze werden beschoten door miitrailleurs.
Dat was pas gevaarlijk.
En dat ging ook nog ergens over. De viering van de tweedelige Johannes-Passion is niet meer dan een afgrijselijke uiting van medelijden-kitsch.
Geef dat beest een spuitje en voer hem af, en laat John de Mol zorgen dat die jury-leden de baas zijn. Het volk mag soms iets zeggen, maar de goede smaak proeft steeds vaker naar zo’n verslavend Sunday ijsje bij Mc Donald’s.
