Vloed – Roderik Six

Het boek Vloed, van Roderik Six, plaatst mij voor een uitdaging. Kritiek laat zich makkelijk verwoorden. Maar hoe benoem je waarom een boek geslaagd is?

De omslag vertoont duidelijk een decor waarin het verhaal zich afspeelt: een als maar stijgende watervlakte, waarboven nog een paar torenspitsen uitsteken.

Vlak nadat het ‘ik’ personage zijn intrek neemt in een studentenflat, wordt hij door Nina seksueel ingewijd en geconfronteerd met haar psychopathische trekken. Als daarna Michael en Joke zich bij hen voegen, is het kwartet compleet.

Dan gaat het regenen en het houdt niet meer op. Het viertal verschanst zich op het dak waar de lamlendigheid al gauw toeslaat, inclusief het veelvuldige dopegebruik met de bijbehorende flash-backs. Onderwijl komt de omgeving langzaam maar zeker blank te staan. Dan sterft één van de vier, met bizarre gevolgen. In het leeggeplunderde en ondergelopen dal worden gruwelijke ontdekkingen gedaan. Nadat een van de vrouwen een tipje oplicht van de sluier rond het drama, neemt ze een drastische stap. Ten einde raad proberen de twee overgeblevenen een veilige oever te bereiken.

Vergis je niet, dit is geen boek alleen voor jongeren! Ongeacht je leeftijd wordt je vanaf de allereerste pagina het verhaal binnen gezogen, alsof het in een roes is geschreven á laOn the Road van Kerouac. Naast een tekst die duidt op mensenkennis, barst het van de mooie zinnen.

‘Het water blijft door de kier naar binnen sijpelen, maar beduidend trager, alsof het zijn interesse verloren heeft.’

‘Telkens als ik te dicht bij de rand kom en ik een glimp opvang van de afgrond, voel ik mijn hart kantelen, voel ik hoe mijn lichaam de schouders recht, mijn zwaartepunt verlegt.’

‘Ik hoorde mijn stem alleen aan de binnenkant van mijn keel, niet meer dan wat nutteloos verplaatste lucht.’

‘Haar woorden dwarrelden van het plafond. Ze waren ontroerend, alsof je plots een vlinder op je hand ontdekt.’

Heden en verleden lopen soepel dooreen. Hoewel herhalingen meestal irritatie opwekken, versterken die hier, zoals het roken van dope genaamd Ultra, juist de lusteloosheid. Beschreven seksscènes passen feilloos, alsof devertelling zichzelf heeft geschreven, zonder een schrijver die de woorden afwoog.

Mooie metaforen en wel zóveel dat ik me afvroeg of dit niet té overdadig was. Maar nee hoor, Roderik Six komt er prima mee weg.

‘… het doosje trilt in mijn hand alsof het vol zit met insecten die hun droge schilden tegen elkaar aanwrijven.’

‘Haar kop is die van een sekspop na een mislukte zelfmoord in de gasoven.’

‘… tot mijn vel tenslotte losscheurt als de korst van een braadkip.’

Wanneer op de pagina’s tussen 187 en 228 deze roes afwezig lijkt, is het alsof uit nood bevlogenheid vervangen wordt door overkill. Té expliciete, grove seks en veelvuldig beschreven kotsscenes met bijbehorende smerige details maken het net iets te veel van het goede. Desalniettemin blijft het een een knap geschreven debuut.

Roderik Six won met dit boek deBronzen Uil, de Vlaamse prijs voor het beste Nederlandstalige debuut.