En zo begon het. Het begin van het einde. Ik heb altijd geroepen dat ik mijn spreken nooit zou laten beïnvloeden door het accent van onze zotte zuiderburen. Maar al na een paar maanden is het grandioos mis aan het gaan; ik ben aan het vervlamiseren.
Tuurlijk, van een grappig Vlaams accentje kijk ik tegenwoordig niet meer op. Ik word er mee wakker en ga er mee slapen en mijn Belgenmopjes beginnen stilletjes op te raken. De Franse taal leer ik langzaam maar zeker beter begrijpen en ik weet dat ik in Brussel bij de Panos beter met ‘merci’ kan bedanken voor mijn koffie verkeerd (café latte dus) dan met ‘dankuwel’.
Zakjes koken
Zelfs mijn rijst kook ik voortaan op z’n Vlaams. De rijst zit hier in zakjes die je meekookt en deze zakjes laat je vervolgens aan de kraan uitlekken (hilariteit alom toen ik dit voor het eerst live mocht meemaken). Tuurlijk heb ik liever dat ik zelf hoeveelheden kan bepalen, maar één zakje is precies wat ik op kan in één avondmaaltijd, dus ik doe vrolijk mee met het zakjes koken.
Biertjes noem ik gerust pintjes, waxinelichtjes noem ik met het zelfde gemak theelichtjes en ik hoef niet meer te ‘pinnen’ maar ik betaal voortaan ‘met de kaart’. Als kers op de taart begin ik het grapjes maken over de ‘langzame’ (Vlaamse) Limburgers een beetje onder de knie te krijgen. Tot dusver red ik me prima, volgens mij. Er zijn echter ook zaken waar ik nooit aan zal kunnen wennen. Hun patatten zijn onze aardappels, onze patat is hun friet, onze mayo is hun frietsaus en hun mayo is niet te nassen.
Houdoe!
Ik mis mijn Tilburgse ‘houdoe’ en mis ik ‘Utreg me stadsie’ en het gebruik van krachttermen met poep en pis en kak en alles wat er bij te associëren valt. Stiekem mis ik zelfs het gezellig samen op de bank boertjes laten met mijn oude huisgenoten in ons vervallen Utrechtse antikraak-flatje. En hoe je het ook wendt of keert, voor mij is lekker hard ‘kut’ roepen op z’n tijd gewoon ontzettend prettig (sorry voor mijn taalgebruik mam!).
Maar terug naar waar deze blog mee begon. Mijn Vervlamisering. Een paar dagen terug zat ik met mijn vriend te skypen (langeafstandsrelatie anno 2012) en wilde ik vertellen over iemand in de trein die ik ontzettend hoorde zeuren over de meest onzinnige dingen. Ik wilde vertellen dat ze zat te zeuren, dat ze zat te zeveren, te zeiken en te zaniken. Maar wat zeg ik? Juist, ik vertelde dat de vrouw zat te ‘zagen’. Veel Vlaamser krijg je het niet. Straks zeg ik nog dat ik mijn ‘frak’ aandoe, als ik de deur uit ga. Of dat er drinken in de ‘frigo’ staat. Of erger nog, wat nou als ik die Vlaamse meuk-mayo ooit ga leren waarderen?
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op Juliettes weblog.
