Het verbaast me elke dag weer hoe ongelooflijk kortzichtig mensen kunnen zijn. Zodra er iets gebeurt staan de spanningen op scherp, en is iedereen voor verscherping van het beleid. Het kan al dagen, maanden, jaren slecht gaan. Toch wordt er altijd pas ingegrepen als het al te laat is. Bovendien wordt er zodra er dan iets is gebeurd, meteen met een vingertje gewezen naar een mogelijke oorzaak. Deze oorzaak ligt, wonder boven wonder, altijd buiten onszelf. We duwen de verantwoordelijkheid altijd in een hokje, en vooral niet ons eigen hokje.
Voetbalgeweld
Hiermee doel ik onder andere op de verschrikkelijke dood van grensrechter Nieuwenhuizen. Er is al jaren erg veel voetbalgeweld. Hooligans zorgen al zolang als ik me kan herinneren voor overlast in onder andere het verkeer, het openbaar vervoer en de omgeving. Altijd zijn er wel conflicten. Waarom moet er dan eerst iemand overlijden? Waarom moeten er eerst slachtoffers en nabestaanden zijn voordat er naar strengere regels gekeken wordt?! En wiens schuld is het? DE MAROKKANEN!!!1!1!! Het is zo lekker makkelijk om de schuld bij een ander neer te leggen. Het ontslaat ons van al onze verantwoordelijkheden. Het zijn namelijk niet onze kinderen die het gedaan hebben. Nee, het zijn die kutmarokkanen. Die ettertjes. Het land uit met ze! Wij konden er niets aan doen.
Connecticut
Ik doel ook op de schietpartij in Connecticut. Er zijn mensen vermoord. Kinderen, volwassenen, terwijl ze elkaar probeerden te beschermen tegen de kogels. Ze zijn weggenomen van het leven voor ze dat zelf wilden, omdat iemand anders het nodig vond ze neer te knallen. De maatschappij is geschokt en verdrietig. Hoe kon dit gebeuren? Waarom is dit gebeurd? WAPENBEZIT MOET VERBODEN WORDEN. Oh, en de dader had last van asperger. Dat is dan natuurlijk de oorzaak. Wij ‘normale’ mensen gaan niet zomaar naar scholen toe om mensen neer te schieten. Het lag aan zijn stoornis.
Walging
Ik walg hiervan. Natuurlijk ga ik niet beweren dat ik zelf nooit aan dergelijke generalisaties doe, het is namelijk behoorlijk menselijk om hokjes te vormen en nare gebeurtenissen buiten jezelf te plaatsen. Toch denk ik dat het tegenwoordig op te grote schaal gebeurd. Er wordt altijd meteen gewezen naar een ander. Of het nu gaat om bepaalde ziektes en/of stoornis of een bepaalde afkomst, er wordt altijd gewezen naar mensen die anders zijn dan wijzelf. Ik denk dat we zo proberen om het voor onszelf te rechtvaardigen. Om te zorgen dat het niet afdoet aan ons eigen ego. Door te zorgen dat de schuld bij iemand anders ligt, hoeven wij er geen verantwoordelijkheid voor te nemen. Onze eigen kinderen anders opvoeden? Dat hoeft toch niet, het waren tenslotte niet onze kinderen die het deden, maar de Marokkanen. Amerika denkt precies hetzelfde: onze wapenwetten aanpassen? Welnee, het lag namelijk niet aan ons. Het lag aan de stoornis van de dader. Er is niks mis met onze wapenwet. We willen graag zo blijven leven als we voorheen deden.
Regels aanscherpen
Dan de drang om meteen de regels aan te scherpen zodra er iets mis is gegaan. Meteen alles stukken strenger maken opdat het niet weer gebeurd. Op zich geen slechte ontwikkeling, want we nemen wel een stukje verantwoordelijkheid. Dit komt alleen wel te laat. Mosterd na de maaltijd. Het is alsof we die verantwoordelijkheid puur en alleen nemen ‘omdat het zo hoort’ en ‘omdat het nooit weer mag gebeuren’. En dat, lieve mensen, is ook weer iets wat ik altijd zo jammer vind. We wéten dat dergelijke problemen zich regelmatig voordoen, waarom grijpen we dan pas in als het al te laat is?
Verantwoordelijkheid nemen
Een betere wereld begint bij jezelf. Bij zelf beter handelen. Bij zelf verantwoordelijkheid nemen. Niet pas als de situatie ons ertoe dwingt regels op te stellen, niet pas als er al vaders, moeders, dochters, zonen, broers, zussen, nichtjes, neefjes, opa’s en oma’s voor zijn gestorven. Laten we die verantwoordelijkheid samen nemen. Laten we samen zorgen dat Nederland een fijner, toleranter land wordt, waar we open en eerlijk met elkaar omgaan. Waar een goede buur beter is dan een verre vriend, en waar we samen kunnen groeien naar een mooie toekomst.
