Afgelopen weekend was het weer zo ver: Ajax speelde een ‘half één-wedstrijd’. Zoals gebruikelijk werd er rondom de wedstrijd weer geklaagd vanuit Amsterdam. Het grootste probleem voor de Ajacieden is het eten van een bord pasta om een uur of 10 ’s ochtends.
Deze keer was het de beurt aan Niklas Moisander. Naast het spaghetti-excuus vindt Moisander het spelen om half één ‘lastig, omdat je niet de hele dag de tijd hebt om je voor te bereiden op de wedstrijd’. Normaal gesproken speelt Ajax z’n wedstrijdjes om half drie ’s middags, welgeteld twee uur later. Wat Moisander aan extra voorbereiding wil doen in die twee uurtjes, Joost mag het weten.
Nog even terug naar de pasta. Deze jongens verdienen allemaal plusminus een miljoen euro per jaar. Voor deze centen mogen ze elke dag doen wat miljoenen jochies in Nederland het allerliefst zouden willen: voetballen. Op een doordeweekse dag trainen de miljonairs twee keer, daarna zijn ze vrij om te gaan en staan waar ze willen. De meeste jongens brengen de rest van de dag door achter de PlayStation 3, anderen gaan een middagje scheuren in hun gloednieuwe Mercedes van de club. Daar tegenover staat dat de spelers een gigantische achterban hebben, die ze enkel met landstitels tevreden kunnen houden. En daar tegenover staat dat ze eens in de zoveel tijd een wedstrijdje spelen om half één.
In het profvoetbal is het gebruikelijk om voor de wedstrijd een bord pasta naar binnen te werken. Dat zal zijn reden hebben, natuurlijk. Bij een half één-wedstrijd wordt dit bordje de spelers dus al voor het middaguur voorgeschoteld. Te vroeg, vinden ze. Waar halen ze het lef vandaan? Voor een miljoen per jaar eet ik alles. Ook ’s ochtends. Vroeger at ik – verplicht – een bord lauwe, dikke Brinta-pap als ontbijt. Van een pasta mocht ik dromen. Bovendien, de waarde van een bord spaghetti voor de wedstrijd wordt naar mijn mening zeer overschat. Waarom zou je op zondagochtend geen boterham met oude kaas kunnen eten voor een wedstrijd? Dat maakt absoluut niet het verschil tussen het wel of niet benutten van een kans. Op zondagochtend eet ik geregeld niets voor mijn eigen wedstrijd, maar dat heeft dan weer meer met de avond er voor te maken.
Het is ook een minachting naar de fans toe. De doorsnee supporter staat doordeweeks om zes uur al naast z’n bed en is om half één al toe aan de tweede lunch van de dag. De vedetten van Ajax wensen echter liever op een schappelijker tijdstip te eten. Of de KNVB daar even rekening mee wil houden. Liever spelen de Ajacieden gewoon om half drie, zodat ze geen wekker hoeven te zetten en zich gewoon rustig kunnen voorbereiden in die twee hele uren.
Maar goed, Ajax wist gisteren dus weer geen half één-wedstrijd te winnen. Of ze weer pasta hebben gegeten, ik weet het niet. Mocht dit het geval zijn, dan heb ik een tip voor de technische staf van Ajax: schotel die jongens lekker een broodje kaas voor. Of een pak Knäckebröd voor mijn part. Voor de spelers hoop ik dat hun schoonmoeder de kalkoen morgenavond op het juiste tijdstip serveert. En anders hebben ze daarna vier weken de tijd om lekker te eten wanneer ze willen.
