Het Sportgala was afgelopen dinsdagavond het traditionele slot van een bewogen sportjaar. Een moment om terug te blikken op het afgelopen sportjaar, maar dat gaan we niet doen. Sophie Polkamp was namelijk aanwezig en Anky van Grunsven kreeg eindelijk de erkenning die ze verdiend.
Sophie Polkamp
Het gala werd overigens ontsierd door de meest debiele sketches die ooit op de Nederlandse televisie zijn uitgezonden. De bedenkers daarvan moeten oprecht de meest humorloze bui ooit hebben gehad. Of ze hebben het expres gedaan onder het motto van: ‘kom, we verneuken de Nederlandse sportliefhebber’. Er zijn die avond wat humorcellen gestorven in Nederland. Menig Nederlander had liever tien minuten naar een dronken Hans van Zetten gekeken. Jezus, wat een aanfluiting. De act krijgt zelfs nog eens staartje. Niet omdat het zo vreselijk slecht was, maar omdat de bobo’s van NOC*NSF het ongepast vonden. De ‘belangrijke personen’ stoorden zich het meest aan een zuipende Prins Willem-Alexander.
NOC*NSF noemde het ‘een slecht geslaagde poging om het koningshuis bij het evenement te betrekken’. Het was inderdaad een slechte poging, maar dat gehuil van het NOC*NSF slaat natuurlijk helemaal nergens op. Gelukkig zag ik later die avond Sophie Polkamp voorbij komen, iets wat mijn humeur meteen opvrolijkte. Prachtige vrouw. Elegant. Hockeyster. Gouden medaillewinnares. Ongetwijfeld bijzonder intelligent. Lief, maar toch bazig. Precies, wat wil een man nog meer. Mocht mevrouw Polkamp ooit om gezelschap verlegen zitten? Call me, mabye.
‘Van den Hoogenband-Kromowidjojo’
Daarnaast waren de beelden van de Paralympics prachtig. Ongekend veel respect voor die topsporters. Esther Vergeer heeft inmiddels al 72 jaar geen wedstrijd meer verloren. Vergeer is een van de grootste sporters in Nederland en een voorbeeld voor menig (gehandicapte) sporter. Verder vielen Ranomi Kromowidjojo en Epke Zonderland in de prijzen, maar dat was eigenlijk geen verrassing. Toen Kromowidjojo het podium besteeg, glimlachte Pieter van den Hoogenband kort. U weet wel die ex-zwemmer die absoluut geen relatie met Kromowidjojo wilde. Inmiddels weten we beter. Waarschijnlijk zijn de tortelduifjes binnen twee jaar getrouwd. Van den Hoogenband-Kromowidjojo, veel langer krijg je ze niet.
Kanker
Het mooiste moment van de avond was de uitreiking van de Fanny Blankers-Koen Award. De prijs ging naar Anky van Grunsven. De award, vernoemd naar de legendarische atlete Fanny Blankers-Koen, gaat ieder jaar naar een Nederlandse sporter met bijzondere verdiensten voor de Nederlandse sport. Afgelopen dinsdag reikte de winnaar van vorig jaar Edwin van der Sar de prijst uit aan de zichtbaar overdonderde Van Grunsven. Er worden, geheel terecht, altijd grapjes gemaakt over Anky. Er zijn nog steeds mensen die twijfelen wie er nu eigenlijk het paard was, Anky of Bonfire. Pas toen Bonfire met pensioen ging ontstond er duidelijkheid. Het platte Brabants is soms nauwelijks te verstaan voor niet-Brabanders. Anky van Grunsven komt uit het pittoreske Erp dus dat is haar bij dezen vergeven.
Toch is de Fanny Blankers-Koen carrièreprijs bij Anky in goede handen. Het is een fantastische sportvrouw. Het gelul dat ze altijd het beste paard had, is natuurlijk onzin. Van Grunsven was goed voor liefst 8 Olympische medailles, waarvan 3 gouden. Op de laatste Olympische Spelen was haar man Sjef Janssen niet aanwezig tijdens de eerste proef. Janssen kampt al jaren met gezondheidsproblemen. Zo werd in 2011 kanker bij hem vastgesteld en sindsdien zijn ze erg voorzichtig met Sjef. Na afloop van haar optreden in London barstte Anky in tranen uit. Sjef kon er niet bijzijn en dat vond ze vreselijk. Desondanks leverde ze als een echte sportvrouw een prima prestatie.
Huilen
Afgelopen dinsdag zag ik Anky en Sjef naast elkaar zitten. Anky begon al snel te huilen toen Mathilde Santing haar toezong. Steeds harder begon ze te huilen. Toen haar man Sjef Janssen ook begon te huilen, dacht ik terug aan het moment dat Anky klaar was met haar kür en haar man kwijt was. Ze zocht. Ze riep. Ze schreeuwde, maar Sjefke was nergens te bekennen. Anky was in totale paniek en bleef maar roepen om haar man. Sjef zat op dat moment in de kantine een broodje kroket te verorberen. Hij wist immers allang dat het allemaal goed zou komen. Met nog wat vlees in zijn mondhoek kwam hij aanlopen. Pure liefde. Afgelopen donderdag zaten ze hand in hand te huilen. Sport is mooi. Sport is emotioneel. Anky gaat binnenkort haar carrière beëindigen en laten we hopen dat ze, samen met een gezonde Sjef, ontzettend oud wordt.
P.s. Mijn sportmoment van het afgelopen jaar? Voor de oplettende lezer geen verrassing.
