De jongen weet dat ze nooit van hem zal zijn, dat hij haar alleen deze nacht zal zien, in het donker. Hij zal haar nu moeten nemen. En de vrouw weet dat dit de enige kans is om weg te zijn van haar man, die zo dichtbij in zijn bed ligt, en die niet meer is wie hij eens was. Als zij hem niet was tegengekomen, op het afstudeerfeest van het École Normale Supérieure tien jaar geleden, en als hij niet zo verzorgd voor de dag was gekomen, met zijn gemillimeterde haar, zijn getrimde baard en geschoren hals, zijn originele pak en zijn roze das, dan had zij nooit met hem gesproken.
Als ze nooit zoveel cocktails had gedronken durfde ze nooit met hem naar zijn huis te gaan om zijn kleren uit te trekken en de liefde te bedrijven. Dan had ze nooit zo genoten van een dronkevrouws escapade en had ze nooit de vurige begeerte gevoeld om ook als ze nuchter was, bevrijd van de alcoholische roes, deze man te voelen, om zijn beddengeur op te snuiven en zijn hoofd met twee handen vast te pakken als ze klaar kwam. Er had van alles mis kunnen gaan. Als haar toekomstige man, Baptiste Hamon, niet die middag ervoor boodschappen had gedaan had hij haar nooit een ontbijt met aardbeien en harde broodjes kunnen voorschotelen, en niet de exotische vruchtensappen kunnen persen die haar liet denken aan verre zonnige vakanties die ze uiteraard met hem zou maken, de jongeman die zich gedroeg als heer. Het was een man voor de dag en voor de nacht en hij zou terug komen, dag na dag, nacht na nacht. In de ontelbare keuzes die gemaakt konden worden deden Baptiste en Claire Lafroide allebei steeds het goede, en de hunkering werd gewenning en ze besloten te trouwen.
Nu kon ze niet meer terug. Haar man was deel geworden van haar identiteit, van haar dagelijks leven. Zij deelden zijn angsten, en haar bed was zijn bed, het geld dat hij verdiende, was het geld waar zij van moest leven. En ook voor anderen was Claire Lafroide, Claire Hamon geworden. Het koste haar meer dan een opeenstapeling van toevalligheden om uit de sleur van dit leven te stappen. Ze moest eruit weggerukt worden en dat lukte niet door een enkele buitenechtelijke escapade met een student. Ze hield van Baptiste en dat was puur toeval, maar ze zou moeten sterven om iemand anders te worden. En zelfs dan zou ze de herinnering zijn aan een getrouwde vrouw, een herinnering, als enig alternatief voor haar noodlottige identiteit.
Terwijl ik me verloor in het staren naar het condoom in het portiek, en probeerde ondanks de wind, geluiden op te vangen uit het huis met de geblindeerde ruiten, voelde ik me bespied. Ik keek achter me, waar een duif een andere duif achter na zat en hem met zijn snavel probeerde te pikken. Waarschijnlijk waren het beide mannetjes. Ze vochten om wie er de baas was, om wie de vrouwtjesduiven mocht krijgen. Het enkele toeval wie als ei de beste genen had gekregen, of wie vandaag meer gegeten had, en dus sterker was, bepaalde wie dominant was en wie zich voort mocht planten.
Dit is de vijftiende aflevering van De Dakloze Lente, een feuilleton dat iedere woensdag en zondag op The Post Online verschijnt.
