Amerika heeft zichzelf gered, maar hoe zit het met ons, verwende Europeanen? ThePostOnline trok naar Berlijn en ziet een uitweg. Merkel-style in 9 stappen.
Wat gingen we kapot toen Ajax werd weggetikt door Dortmund hè. Zoveel effectiviteit hadden we zelden gezien. Zo degelijk. Zo dodelijk. Ja, dat zijn die Duitsers, stootten we elkaar aan in het stadion.
‘Kein geloel, fussball spielen‘. Deze kreet van oud-coach Ernst Happel lijkt meer dan ooit de mentaliteit van onze geliefd-gehate Oosterburen te verwoorden.
Naargeestig efficiënt
Dortmund is trouwens nog niet eens het beste team. Wie het cijfer-jaaroverzicht in Sport Bild Sport bestudeert ziet dat München nog dodelijker is. Het team loopt bijna de minste meters van de Bundesliga, maar pakt de meeste punten. Naargeestig goed.
Wij Nederlanders zijn toch een beetje dommige werkers. We arbeiden meer dan Duitsers, maar produceren toch minder. Hoe dát kan?
Arbeidsproductietijgers
Onze Teutoonse vrienden zijn ons de laatste tien jaar voorbij gestreefd in arbeidsproductiviteit. Hun salarissen liggen al jaren bevroren en hun vette arbeidsvoorwaarden zijn uitgebeend. Om een inzicht te krijgen met u het volgende staatje eens besturen (dank aan VNO/NCW).
In 1998 lachten we The Germans nog uit. Anno zijn wij verwende jammerende zeurkousen. Kijk maar. Die luie dikzakken, dat zijn wij!
De beknellende 3%- norm waar Jeroen Dijsselbloem aan vasthoudt is de typische denkwijze van een niet creatieve boekhouderstechnocraat. In Duitsland spenderen ze zich een uitweg uit de crisis, althans dat proberen onze Teutoonse vrinden.
Mooiste voorbeeld voor dit tegendraadse denken is het voorstel van socialistenleider Peer Steinbrück om het salaris van kanselier Angela Merkel fors te verhogen, gewoon omdat een mens met zoveel verantwoordelijkheid meer mag verdienen dan een stakker die niets presteert (Hans ‘Nivelleren is een feest’ Spekman, wat is daarop uw antwoord?).
Keynesiaans Perpetuum Mobile
Duitsers verdienen gemiddeld meer dan Nederlanders, en houden de economie draaiende via een Keynesiaans Perpetuum Mobile. Bij Duitsers dringt het besef door dat uitgeven heiliger is dan je centen oppotten tegen bijna nulrente.
Spenden moet snel een maatschappelijk doel worden, betoogt Dr. Anne Fries, een jonge arbeidseconome, half serieus: ‘In unsurem Kulturellen Verstandnis ist das Spenden wenig verankert. Nach dem moto: ‘Das ist Sozialstaats.‘
Sommigen vinden het nieuwe materialisme doorslaan. In Berlijn zijn al er boze buurtbewoners die ageren tegen de influx van yuppies in de wijk.
Nederland was het land van de koopman en de dominee. We zijn nu vooral zeikerds, die bot eigenbelang verpakken in moralistisch-politiek gepreek vanuit een linkse dan wel een rechtse schuttersput. Duitsers zijn tegenwoordig mentaal flexibeler dan de rechtlijnige Hollanders: ze zijn bijvoorbeeld groen zonder links te zijn.
Wie door Niedersachsen naar Berlijn over excellente vierbaanswegen tuft, doorkruist een oneindig laagland van windmolens. Dergelijke windturbines had je ook in de volledige ontvlokte Flevopolder kunnen laten klapwieken, zou je denken.
Groen-rechts
Maar toch doen we niet, want deze polder, die niet ouder is dan driekwart eeuw, is al tot natuurgebied verklaard. Zo wordt het nooit wat natuurlijk. In Nederland kunnen provinciale nimby’s de vooruitgang dwarsbomen met doldwaze bezwaarschriften tegen nuttige energie-opwekkers.
Ach, laat ook maar: zolang die aardgasbel in Slochteren nog pruttelt stoken we ons zelf verder naar een economische Götterdämmerung.
En ‘Klimakanzelerin‘ Merkel opent weer een windmolenpark.
Nederland was het mondiale epicentrum van de service-industrie. We hadden Rotterdam, waar we schepen in- en uitlaadden, en Schiphol, waar passagiers lieten overstappen, maar we zijn gedegenereerd in een volk vol flauwekul managers die elkaar bezig houden met egopraat vol kwats.
Deze veel te duur betaalde zzp-ers met paarse broeken zijn langzamerhand uitgeroeid door de onzichtbare hand van de vrije markt. Dus, kunnen we ons zelf de vraag weer stellen? Zeg wat produceert u eigenlijk? Of wat voegt u toe voor uw fee?
Mittelstand
In Kreuzberg, de voormalige Turkse arbeidershel in Berlijn, floreert een nieuwe Mittelstand van ex-werklozen uit West Berlijn. En die hebben geen grote waffel, maar exploiteren een eigen zaak met een kassa.
Een speciaalzaak vol soorten bevroren yoghurtdrankjes bijvoorbeeld, of een koffiebar waar je alleen crèpes kan eten of een boekhandel waar slechts detectives te koop zijn.
Teutoonse longtail
Kleine ondernemers met grote dromen, die snappen dat de niche van de niche nog iets waard is en die tevreden knorren met een starters-salarisje. Helden die de longtail nog op zijn staart durven te trappen.
Als je erom vraagt serveren ze zelfs ThePostOnline logo jus.
‘Alles kost geld in Duitsland’, moppert de man naast me als hij zijn geslacht afklopt in de pisbak. We staan te plassen in Sanifair, een hygiëne-keten langs de Autobahn.
70 euro cent betaal je, maar dan heb je ook wat: een handendesinfectiemachine met spuitzeep, kakelverse doekjes en een bediende in een keurig gestevend bedrijfspak die je vaarwel wuift alsof je net getrouwd bent.
Kogelvrij glas
Die service, dat zouden we in Nederland eens moeten hebben. Daar zit een chagrijnig wijf met een sigaret in d’r mond je te weg te kijken in haar dubbeldik gepanserde kogelvrije glazen cabine. Bang voor alles dat mens, maar wel uit op je geld.
Duitsers hebben de angst voor het vreemde van zich afgeschud, iets waar wij – VOC handelsratjes zonder morele scrupules – altijd zo gevreesd om waren op onze mondiale strooptochten. Duitsers durven schaamteloos geld te verdienen aan ranzige zaakjes.
Tankdeal
In de binnenstad van Berlijn rijden zoveel auto’s rond met recalme-uitingen op het dak dat het lijkt alsof je in een racewedstrijd voor mobiele winkel-puien bent terecht gekomen.
Angela Merkel verkoopt voor honderd miljoen euro aan tanks aan Saoedie-Arabië, en eigenlijk zijn alleen De Groenen daar nog tegen. Kom daar maar eens om in de rest van Europa. In Frankrijk schiet kapitalistisch rechts in een reactionaire stuip als een paar sjeiks uit Qatar willen investeren in een failliet Frans spoorbedrijf.
Als je dan toch tv moet kijken doe het dan met elkaar. Op zondagavond verzamelt de Duitse happy few zich massaal in zogeheten Tatort Kneipe om de dolle opsporingswerkzaamheden van Horst Schimanski, de getroebleerde hoofdcommissaris, te volgen.
Bier, curryworst en een krimi. Het is zoveel beter dan het sentimentele gesnotter om Boer Zoekt Vrouw.
Sylvie und Rafa
‘TV ist eine Drogen‘, zong Nina Hagen al eens treffend en de Duitsers hebben het begrepen. Die zijn allang afgekickt van de tv-dope op de publieke en commerciële zenders.
Zelfs de curryworstverkoper op de Alexanderplatz, de koopgoot van Berlijn, haalt zijn schouders op over de scheiding van tv-glamourstel Sylvie Und Rafa: ‘Wat hebben die Hollandse Beckhams nou helemaal gepresteerd? Tv brengt ons niets meer.’
TV is dood
Als Duitsers kwaliteit willen zien, gaan ze naar het café, waar ze met z’n allen op betaalzenders naar nieuwe vette HBO series kijken. TV is geen drugs, maar een stervend medium, noteert cultuur-criticus Max Scharnigg in tijdschift The Germans: ‘Das deutsche Fernsehen hat keine Antwort auf die Frage, wozu man es heute noch braucht. Stattdessen pflegt es sein verbiebenes Stammpublikum langsam zu Tode’.
Platenzaken gaan in Nederland failliet, maar in Berlijn boomen ze alsof we in de jaren zeventig leven. En waarom ook niet? Zo’n lekkere elpee uiklapper van Thriller kost bij Heisse Scheibe nog altijd vele euro’s minder dan bij die afzetters van I-tunes (The Very Best of Herb Albert lag in zijn bakje te glimmen voor 1,50 euro!).
Win-win
Bezit wordt gerecycled of beleend. Starters op de woningmarkt verhuren hun drie kamer appartementen voor 65 euro per nacht aan yuppige Amsterdammers. Win-win.
De toerist heeft meer ruimte en meer vrijheid, de huizenbezitter kan lekker een paar dagen skiën. En zo doen onze kleine neringdoenden dat meer en meer. Berlijn kent musea vol nostalgische spullen
DDR-museum
In Kreuzberg staan rijen dik voor een tentoonstelling over DDR-fotografie (het communisme was vooral ook heel lelijk). En in de voormalige Karl Marx Allee is het Games-museum gevestigd. Hier ontspannen nerds zich met gedateerd entertainment uit oude Atari’s en bejaarde spelcomputers.
En eerst even betalen, bitte, alleen cash graag, want die banken zijn toch niet te vertrouwen.
Biowinkels in Nederland worden bevolkt door zweverige idioten op sandalen. In Duitsland is de bioindustrie een volwaardige industrie met eigen supermarkten en fatsoenlijke parkeerplaatsen. Niks houtje touwtje meer aan.
De natuurfreaks menen dat het een kwestie van tijd is voor ze concurrerend zijn met Nestlé-achtige conglomeraten. Nogmaals dat is dus geen bio-ideologische blabla, dat is koud calculeren.
Eigen kweek
Zakenblad Enorm rekende recent al eens voor dat de prijs voor de productie van veel (half) fabrikaten op den duur duurder zal zijn dan eigen kweek, aangezien de fabrieksrommel een langere productietijd nodig heeft dan zelfgekweekte gewassen.
Goedkoper
Bovendien al die fabrieksproducten staan onder toezicht van gereguleerde overheidsfilters en die moeten ook worden betaald. Die aangelengde tandoori-saus uit het potje gaat veel duurder worden als de salarissen in de lage lonen omhoog knallen. Als je er zelf een tomaat overheen prakt smaakt dat beter, en kost het bijna niet meer. De moestuinwinkeltjes achter De Muur zijn kaskoeien van de groene economie.
Duitsers zijn allergisch voor uitvreters van links en rechts. Mooiste is de Berlijnse woede tegen rijke Zuid-Duiters (Schwaben) die in Prenzlauerberg, een wijk in het voormalige Oost-Berlijn, huizen opkopen en zo de vastgoedprijzen opjagen. Die worden heerlijk belachelijk gemaakt. ‘Rolkoffer-toeristen’ worden ze smalend genoemd.
Aan de andere kant zijn er de lui met mutjes met roze sneakers die interessant doenerig met hun artistieke kunstacademiemapjes over straat paraderen. Die mogen ook opdonderen. ‘Hipsters fuck off’, staat op de muur.
Tuttige zeiksnor
Links en rechts pesten elkaar graag met hun afwijkende gedrag, maar allemaal op knuffelniveau. Een baardige SPD baas uit Berlijn noemt rijkaards van buiten ‘humorloos’, en daarop schelden de poen-immigranten hem weer uit voor ‘pietistische Zickenbart’ (tuttige zeiksnor)
De ruzies gaan over stijl en goede manieren en godzijdank niet langer over onoverbrugbare maatschappelijke tegenstellingen. Weimar is heel ver weg in het hedendaagse Duitsland. Want, met z’n allen moet je het doen is de les.
Weimar voorbij
Sterker, het lijkt godverdomme wel Nederland in de jaren negentig. Och, mooie tijd was dat. Helaas, moeten wij het in de lage landen doen met een paar laffe filiaalhouders met de lange termijn visie van een mug. Oh, Angie, zie onze nood, bevrijd ons van de Hollanditis.
Foto’s: Annette de Bruijne en Mark Koster.
