De Republikeinen in het Congres worstelen de afgelopen tijd om het hoofd boven water te houden. De onderhandelingen over de fiscal cliff pakten slecht uit, Speaker of the House John Boehner slaagde er niet in de onverdeelde steun binnen de eigen partij voor herverkiezing veilig te stellen en het uitstellen van stemming over financiële steun na Hurricane Sandy leidde tot hevige kritiek uit eigen kring. En dat alles na de verkiezingsnederlaag van afgelopen november. Hoe anders stond de partij er voor, na de tussentijdse verkiezingen van nog maar twee jaar geleden. Toen herwonnen de Republikeinen de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden met overtuigende cijfers. Het succes in die midterms van 2010 is niet alleen de reden voor veel van de problemen nu, maar kan er ook zomaar voor zorgen dat de Republikeinen tot 2020 problemen blijven houden.
Elke decennium wordt door middel van een volkstelling vastgesteld hoeveel mensen in elke staat wonen, de zogenaamde census. Op grond daarvan wordt vastgesteld hoeveel zetels een staat in het Congres krijgt. De kiesdistricten in elke staat worden dan dus opnieuw ingetekend. Dat proces wordt georganiseerd door lokale bestuurders en is zwaar gepolitiseerd; de partij die in een staat aan de macht is zorgt er voor dat de kiesdistricten zo worden ingedeeld, dat winst in toekomstige verkiezingen verzekerd is. Dat wordt gerrymandering genoemd.
Om verkiezingswinst veilig te stellen, moet je er voor zorgen dat de districten zo worden ingedeeld dat jouw partij in zo veel mogelijk districten een overtuigende meerderheid heeft. Plaats dus zo veel mogelijk van de traditionele kiezers van jouw tegenstander bij elkaar in één district, en je zorgt ervoor dat jij zelf in de andere disctricten een meerderheid kan halen. Dat proces vond in 2011 voor het laatst plaats, na de census van 2010.
Na de verkiezingswinst tijdens de tussentijdse verkiezingen van 2010, maakten de Republikeinen in de meeste staten de dienst uit. Zij gaven dus leiding aan het proces van electorale herindeling, en zorgen er voor dat zo veel mogelijk disctricten die op dat moment al Republikeins stemden, dat ook in de toekomst zouden doen. Zo kon het gebeuren dat de Republikeinen bij de verkiezingen van 2012 de strijd om het Witte Huis verloren, ze hun achterstand in de Senaat zagen groeien maar ze toch de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden vasthielden; genoeg kiesdistricten zijn dermate overtuigend op de hand van de Republikeinen dat ze nagenoeg onwinbaar zijn voor de Democraten.
Dat succes van de census van 2010 kent echter ook een keerzijde. Republikeinse politici hoeven bij verkiezingen nauwelijks te vrezen voor een Democratische uitdager, zo lang ze maar zorgen dat ze de onverdeelde steun van hun eigen partij hebben. In plaats van gematigde standpunten in te nemen om verkiesbaar te blijven, moeten ze hun eigen partij naar de mond praten. En aangezien de fanatieke aanhangers van een partij altijd extremer en dogmatischer zijn in hun standpunten dan het gematigde midden, zijn Republikeine politici gedwongen om extreme en dogmatische standpunten in te nemen om hun zetel veilig te stellen.
Populariteit
Die extreme en dogmatische standpunten zorgen ervoor dat Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden vaak weigeren compromissen te sluiten, weigeren het land te besturen. Dat maakt ze populair bij hun fanatieke achterban in hun eigen kiesdistrict, maar niet bij de gematigde kiezers in het midden van het politieke spectrum. En het zijn die gematigde kiezers die de dienst uitmaken als verkiezingen de afzonderlijke kiesdistricten overstijgen, zoals bij verkiezingen voor de Senaat en het Witte Huis.
Door hun succes bij de tussentijdse verkiezingen in 2010, is het voor veel Republikeinen noodzakelijk geworden om extreme posities in te nemen om hun zetel veilig te stellen. Dat zal er de komende jaren voor zorgen dat het moeilijk wordt voor Democraten om het Huis van Afgevaardigden te heroveren, maar maakt de Republikeinen zo impopulair dat het Witte Huis en een meerderheid in de Senaat voor hen buiten bereik lijken. Bovendien zal die impopulariteit het alleen maar moelijker maken om werkelijk iets gedaan te krijgen, en zullen de extreme standpunten ook de komende jaren systematische samenwerking onmogelijk maken. De volgende census is pas weer in 2020, en het lijkt waarschijnlijk dat de meeste Republikeinen tot dat moment noodgedwongen extreem zullen blijven in hun standpunten. Daardoor blijft samenwerking onmogelijk, zullen de Republikeinen impopulair blijven bij gematigde kiezers, en is het niet ondenkbaar dat de huidige problemen binnen de partij nog jaren aanhouden. De Republikeinen gaan ten onder aan hun eigen succes van 2010.
Adriaan Andringa was hoofdredacteur van de WarRoom op DeJaap, en is nu ‘chef buitenland’ van ThePostOnline
