Zoals in Nederland het land op zijn kop staat bij drie sneeuwvlokken, gaat hier de hele stad plat als het een beetje te veel regent. En met ‘een beetje teveel’ bedoel ik dan een gemiddelde herfst-plensbui in Nederland. Het heeft de afgelopen maanden al een paar keer wat gespetterd, maar gisteravond gingen de hemelsluizen voor het eerst echt goed open. Ik ben met een vriend op weg naar huis en als we halverwege zijn begint het voor Caireense begrippen ongewoon hard te regenen. Ahmed zet abrupt de auto stil, terwijl we zo ongeveer nog midden op straat staan. “Wat doe jij nou?” vraag ik. “Wat is er? Waarom stoppen we? Voel je je niet goed ofzo? Moet ik verder rijden?” Ahmed zit met ogen als schoteltjes uit het raam te kijken. “Wow!” mompelt hij. “Het regent echt hard!”
“Hmmm” brom ik. “Dit noemen we in Nederland een buitje voor het stof. Zullen we verder rijden?” Maar Ahmed heeft heel andere plannen. “Laten we door de regen lopen!” stelt hij enthousiast voor. Ik tik met mijn wijsvinger op mijn voorhoofd, waarvan Ahmed inmiddels weet dat dat op z’n Nederlands ‘ben je wel goed bij je hoofd?’ betekent.
“Ah, kom op! Het regent hier maar een paar keer per jaar. Daar moet je van genieten!” Voor ik verder kan protesteren word ik al de auto uit gehesen en even later door Ahmed in een Engelse wals over straat getrokken.
Ahmed is als een kind zo blij en steekt zelfs zijn tong uit om regenwater op te vangen. “Gatver!” roep ik vol walging uit. “Je staat nu water uit die enorme smog-wolken die altijd boven de stad hangen naar binnen te werken. Daar gaan een paar jaar van je leven!”
Ahmed interesseert het geen hout, hij is ondertussen op weg naar de beginnende plassen om daar eens fijn in rond te gaan stampen. Ik wijs hem erop dat hij zijn nette werkkleding en dito dure schoenen nog aanheeft, maar ook daar luistert hij niet naar. De man die daarnet nog ons diner tijdelijk onderbrak om telefonisch de laatste wijzigingen in een of ander moeilijk rapport door te spreken, holt nu als een driejarige door de regen.
Dan gaat mijn telefoon. Ik zie mijn kans schoon om de auto weer in te duiken. Het is Omar. “Het regeeeeeent!” toetert hij zodra ik opneem in het Arabisch hysterisch in mijn oor. “Vet hard ook! Cool!” Zodra hij verneemt dat ik in een auto zit slaat zijn enthousiasme om in bezorgdheid. “Oh jee, autorijden met dit weer is levensgevaarlijk!” Een Amerikaanse vriendin stuurt een berichtje “Hoera! Regen!”. Het duurt zeker een half uur voordat Ahmed uitgespeeld is in de regen en we weer verder rijden.
Omar’s bezorgheid blijkt niet geheel overdreven. De ruitenwissers op de voorruit van Ahmed’s auto blijken zo’n beetje ouder dan hemzelf te zijn en helpen dan ook helemaal niks tegen de regen. Ze smeren de druppels vooral uit over de voorruit. Niet bijzonder bevordelijk voor het zicht. Ook het asfalt lijkt niet berekend op deze hoeveelheid water. Er liggen grote plassen op de weg waar we vervaarlijk doorheen glibberen. Niet dat er iemand op straat is om omver te rijden, want iedereen is al lang naar binnen gevlucht.
Als we mijn wijk binnenrijden, waar normaal gesproken tot diep in de nacht fruitstalletjes, supermarktjes en eettentjes open zijn, zijn alle kraampjes ingepakt en de meeste rolluiken gesloten. Met uitzondering van Ahmed hebben de meeste Cairenen het blijkbaar niet zo op regen.
Als ik thuiskom ligt er een enorme plas water in de lift. ‘Nou, die persoon was flink natgeregend’, denk ik. Totdat ik op mijn verdieping – de bovenste – aankom en bij het uit de lift stappen een paar grote druppels op mijn hoofd krijg. Door een gat in het dak regent het naar binnen, en het water sijpelt zo langs de krakkemikkige liftdeuren de lift in.
Een tikje bezorgd stap ik even later mijn appartement binnen. Eind vorig jaar stond mijn woning nog bijna in lichterlaaie door kortsluiting in de keuken, dankzij een slechte afvoer van de bovenburen.
Want ja, wij wonen dan wel op de ‘officiele’ bovenste verdieping, maar daar bovenop zijn nog wat illegale bouwsels gezet waar ook mensen in wonen. Ik vraag me altijd af of zij eigenlijk ook huur betalen, en zo ja, hoeveel minder dat dan is dan wat ik maandelijks afdraag.
De afvoer van hun wasmachine is in ieder geval niet helemaal goed aangelegd, want dat water loopt regelmatig bij ons langs de keukenmuur, met onlangs dus bijna dramatische afloop. Maar met het afvoeren van het regenwater lijkt het op ons dak beter geregeld, want na een korte inspectie blijken alle muren gelukkig nog droog te zijn.
Een half uurtje later belt Ahmed om te melden dat hij veilig thuis is aangekomen. Zijn moeder is boos op hem omdat zijn pak onder de moddervlekken zit en zijn handgemaakte Italiaanse schoenen kunnen de prullenbak in. Ahmed interesseert het geen zier: “Het regent hier zo zelden, als er dan een keer wat water uit de lucht komt, moet je daar van genieten.”
De komende tijd schrijft journalist en fotografe Ester Meerman vanuit Egypte voor The Post Online. Over het laatste nieuws en haar belevenissen en werk in Caïro. Zij blogt al in het Engels op Stories from Cairo. Volg haar op Twitter: @estermeerman.
