Met lange vingers die straks mijn penis zouden omklemmen, hoopte ik, speelde Marijke behendig met haar pokerfiches. Het was een razendsnel behendig spel. Met haar duim boven op de stapel liet ze een fiche draaien. Even lag het met zijn kant op de stapel, om vervolgens met de bovenkant onder weer in gareel te liggen. Dan pakte ze de stapel kaarten en schudde ze zoals alleen croupiers dat kunnen. In beide handen hield ze een helft van de kaarten en met één beweging liet ze iedere kaart van de rechter stapel op een enkele kaart van de andere komen. Iedere beweging van haar handen was een bewuste, ze liet niets aan het toeval over. Je zou Marijke ook nooit onhandig in een hoek van een kamer zien staan, niet wetend wat te doen met haar armen. Als ze in de wachtrij bij de supermarkt stond, als we samen boodschappen deden om een van haar rijst met bonen gerechten te maken, hadden haar handen altijd een bestemming. Eens mijn nek, als ze er zachtjes in kneep, dan haar portemonnee als ze muntgeld pakte, en nooit zou ze ongemakkelijk met haar handen friemelen, zoals puberjongens dat doen. Alles in haar bewegen was bewust en muzikaal. Het was alsof ze altijd danste.
De twee stapels kaarten toverde ze in één handbeweging om tot een enkele en ze verdeelde ze onder de spelers, Lucas, Antoine, Eva, een meisje uit Nieuw-Zeeland, politicologie en rechten, zichzelf en mij. Iedereen keek ademloos geconcentreerd toe hoe ze ieder met uiterste precisie vijf kaarten gaf.
Het kon niet anders of de elegantie en fermheid van haar handbewegingen moest iedere man ertoe doen verlangen zijn hoofd in haar hand te leggen, haar handpalmen te kussen om vervolgens, meegedreven door de zachtheid van haar lichtbruine huid ieder deel van zijn lichaam door haar handen te laten gaan. “Je let niet op.” Verweet Marijke me. Ik schrok en keek over het speelveld. Er lagen twee azen open en de inzet lag op twintig punten. Het was het hoogste openingsbod tot nu toe. Ik had geen noemenswaardige hand, slechts een set van twee heren, maar ik hield van een gokje, ik zou mijn tegenstanders op de kast jagen. Eens kijken of ze echt konden bluffen. Eens kijken of het zulke durfals waren als ik. En ik verhoogde de inzet naar dertig punten.
Iedereen paste, behalve Marijke. We begonnen een spel van opbieden en kwamen uiteindelijk uit op vijftig punten. Voor mij betekende het dat ik bijna al mijn punten inzette. Marijke daarentegen had nog honderd punten in kas, het resultaat van koel berekenend spelen. Nu moesten we allebei onze handen laten zien. Toen het tot Marijke doordrong dat ik slechts twee heren had, iets waarmee zij zelf nooit de strijd zou zijn aangegaan, werden haar ogen groot. Eerst om mij te verwijten dat ik zo slecht speelde een afkeurend dumb ass! sissend, daarna van triomf over haar overwinning, en ze schepte met een elegante zwaai van haar arm alle fiches naar zich toe en legde ze op de stapels waar ze hoorden. Ze deed dit met alweer even gerichte handbewegingen waarbij ze ieder fiche tussen duim en wijsvinger vasthield.
Goed Marijke – dacht ik. Keur mijn slappe spel maar af. Neem de leiding, speel iedereen naar huis. Ze keurde me af, maakte me uit voor stomme zak en nam zonder pardon mijn inzet over. Ik zag het allemaal graag, haar overwinning gaf haar de dominante uitstraling die ik zo aantrekkelijk vond bij vrouwen. Autonomie daar ging het om, leiding en arrogantie waren nog aantrekkelijker. Het was alsof deze vrouwen achter hun onverschillige gezicht een geheim in zich droegen dat ik moest ontsluieren. Ik zou me graag aan Marijke’s bazigheid overgeven en ik zag voor me hoe ze in plaats van een fiche, nu mijn eikel tussen duim en wijsvinger vasthield en met dezelfde behendigheid bestuurde. Ze wreef met haar duim over het plasgaatje en het was alsof ik de stroomstoot die het veroorzaakte al voelde. Nog eventjes en het was zover, dan mocht ik met haar naar bed. Ze had het die middag beloofd.
Dit is de negentiende aflevering van De Dakloze Lente, een feuilleton dat iedere woensdag en zondag op The Post Online verschijnt. Volg het feuilleton De Dakloze Lente op facebook, en op twitter.
