Soms is een twittertwist tussen twee personen zó onwezenlijk dat je behoefte voelt om de bekvechters een beetje bij te staan. Jeroen Pauw en Fransico van Jole zijn op de digitale snelweg aan het kibbelen over de vraag of er grappen gemaakt mogen worden over de islam.
Pauw beweert dat er een taboe heerst op islamspotternij, terwijl Van Jole meent dat Pauw een moslimbasher is. Aanleiding voor de discussie tussen de VARA- haantjes is een satirisch anti-moslim stuk dat geweigerd werd door een groot aantal media, waaronder De Groene Amsterdammer, HP/De Tijd en Nieuwe Revu.
De suggestie van Pauw: niemand durft, want we bibberen voor de boze baardman. Pauw probeert al weken het anti-moslimpamflet gepubliceerd te krijgen. (Ook deze site werd per sms van zijn verzoek verwittigd). Van Jole, daarentegen, vindt dat zijn VARA-collega ongepast te werk gaat, want hij is stelselmatig op zoek naar ranzige anti-islamagitprop.
Best een vreemde tegenstelling, aangezien beide heren het stuk niet gelezen hebben. Dat stuk, dat inmiddels mythische proporties heeft aangenomen, heb ik inmiddels wél gelezen en ik kan u verzekeren: hierover gaat géén moslim de straat op, laat staan een bom plaatsen, of met een truck vol granaten ergens een shoppingmall binnenrijden.
Het verhaal is een intellectualistisch twistdebat tussen Mohammed en Christopher Hitchens in dik 1600 woorden. Beide dode heren praten over het geloof, en de oorsprong van religie en de mate waarin we de Koran letterlijk moeten nemen.
De atheïstische Hitchens interviewt Mohammed op zeer beschaafde toon en stelt hem een paar intellectueel indiscrete vragen. Als auteurs Bart Schut en Jeroen Weghs niet hadden verkondigd dat het verhaal geweigerd was, zou deze monoloog waarschijnlijk snel op de aanzwellende stapel ‘nog te lezen verhalen’ zijn beland.
Dit is een typisch fijnproeversstuk voor een kerstbijlage in De Groene of een Moslimspecial in Filosofie Magazine. De meest pikante passage, die ik kon ontdekken, handelt over de pedofiele voorkeuren van Mohammed:
M: U kunt mij er nauwelijks van beschuldigen vrouwenhater te zijn, ik heb er 11, nee 12 gehad.
H: Een daarvan was 9 jaar oud toen…
M: Of nee, wacht, 13, ik ben 13 maal getrouwd. Wat was uw vraag ook weer?
H: Aisha, 9 jaar oud.
M: Aisha, juist ja. U moet bedenken, mijn eerste vrouw was 15 jaar ouder dan ik. Ik was toe aan een frisse wind door mijn tent. Voeling houden met de jeugd. Bovendien was dit in mijn tijd zeker niet ongebruikelijk, ook niet in Europa, heb ik mij laten vertellen.
H: Van cougar naar barely-legal is nogal een stap.
M: Past u een beetje op uw woorden? Een fatwa is zo geregeld. Ik ken mensen die u achtervolgen tot in de hel.
Tja, dat is niet echt provocerende Theo van Gogh-straattaal, en zeker geen blasfemische afbeelding van de profeet. Helaas, zou je bijna denken.
Dit zou namelijk perfect passen in het wereldbeeld van de moslim-bestrijders en het zou naadloos aansluiten in de zijige mentaliteit van multiculturalisten die moslims als een bedreigde diersoort beschouwen.
Beiden partijen kunnen hier niks mee. Dit verhaal is een vorm van retorisch verplassen met een paar witty grappen (‘een martelaar moet maar naar Virgin Megastore’), maar verder volstrekt ongevaarlijk. Sterker nog, het verhaal is zelfs zo ongevaarlijk dat niemand het wilde hebben. Dat is de crux.
En dat maakt het treiter-tweetgevecht tussen de VARA-collega’s ook zo hilarisch. De mediamacho’s beschuldigen elkaar van zaken waarvan ze de kern niet (kunnen) kennen. Welja, dat is de hedendaagse debatcultuur.
Vanuit een schuttersput handgranaten naar elkaar gooien, die nooit afgaan, omdat ze al onschadelijk zijn als ze landen. Ondertussen staan de mannen met de pin tussen hun tanden te blinken en met de vingers in de oren te joelen.
Het geluid dat we vervolgens horen komt het meeste overeen met een natte scheet.
