Afgelopen zondag protesteerden honderdduizenden Fransen in Parijs tegen de plannen van president François Hollande om het homohuwelijk te legaliseren. Naast het huwelijk zou het voor homostellen ook mogelijk moeten worden kinderen te adopteren. Daarvoor zouden de woorden ‘vader’ en ‘moeder’ uit het burgerlijk wetboek moeten worden geschrapt.
Deze maatregelen zouden ingaan tegen het katholieke idee van een heilige unie tussen man en vrouw. Ook zou het een inbreuk zijn op het recht van een kind een vader én een moeder te hebben.
Uit protest tegen deze plannen stroomden vanuit drie hoeken van de stad groepen manifestanten naar het Champ de Mars, een grasveld bij de Eiffeltoren. De politie schat dat het zo’n 340.000 man waren. ‘La Manif pour tous’, de organisatie die de demonstratie organiseerde, gaat uit van zo’n 800.000 man.
De demonstranten kwamen uit alle hoeken van Frankrijk. Sommigen zijn rond 2 uur ’s nachts opgestaan om de reis naar Parijs te maken. De demonstranten hielden spandoeken in de lucht met daarop de vlag van hun regio, stad of dorp.
Was Duitsland historisch een natie op zoek naar een land, Frankrijk was altijd een land op zoek naar een natie. En gaat de centrale overheid in tegen identiteit en wil van de regio, dan zullen de bewoners van het platteland geen moment twijfelen om hun onvrede te uiten.
Bij de demonstratie van zondag protesteerde het oude Frankrijk tegen de progressieve maatschappelijke hervormingen van François Hollande. Na de verkiezingen van 6 mei wil Hollande niet alleen het homohuwelijk legaliseren, ook wil hij de euthanasiewetgeving versoepelen en lokaal stemrecht geven aan immigranten van buiten de Europese Unie.
Demonstranten hielden een bord in de lucht waarop de frase ‘mariage pour tous’ was doorgestreept. Eronder stond ‘emploi pour tous’. François Hollande zou zich beter kunnen bezighouden met het oplossen van de crisis en het creëren van economische groei en banen. Dat vond ook Jean-François Copé.
De leider van de conservatie oppositiepartij UMP stelde bovendien dat er nooit echt een debat had plaatsgehad over de gevolgen van adoptie door homostellen en de aantasting van het huwelijk als unie tussen man en vrouw. De president deed er bovendien niet goed aan de Fransen op zo’n fundamenteel onderwerp uit elkaar te drijven.
Om te laten zien hoe zeer Copé en de tegenstanders van het homohuwelijk voor de Franse waarden en de eenheid van het land staan, liepen de conservatieve parlementariërs aan de kop van de demonstratie met de sjerpen in de Franse driekleur. Volgens Copé was eensgezindheid al helemaal belangrijk sinds het land afgelopen vrijdag een oorlog is aangegaan tegen de rebellen in het noorden van Mali.
<h3…eensgezind voor de Republiek
De woorden van Copé ten spijt, die eensgezindheid was er. President François Hollande had voordat hij het offensief tegen de rebellen in Mali begon de belangrijkste partijleiders geraadpleegd. Jean-Louis Borloo, van middenpartij UDI, François Fillon voormalig premier en lid van de centrumrechtse UMP, zijn partijleider Copé, en Marine Le Pen van het uiterst rechtse Front National, gaven allemaal hun instemming aan de militaire interventie.
De onverwachte plotselinge opmars van de vijandelijke troepen van Al Qaida in de Maghreb, het islamistische Ansar Eddine en de Beweging voor Eenheid en Jihad in West-Afrika, zou het einde van een bevriende staat kunnen zijn, en het begin van een staat geleid door terroristen.
Door de antiwesterse terroristische dreiging zou de islamistische opmars naar de hoofdstad Bamako een internationale impact hebben en niet meer een lokale aangelegenheid zijn. Met steun van VN-resolutie 2 085 (die oproept tot alle noodzakelijke middelen om de dreiging te stoppen) en een officieel verzoek van de Malinese president zou de interventie ook juridisch gerechtvaardigd zijn.
Een week na de affaire Depardieu en het weekend van de manifestatie tegen het homohuwelijk tonen de Fransen een opvallende eensgezindheid. Na het stranden van de ‘rijkenbelasting’, het tevergeefs voorkomen van het Europees begrotingspact kan Hollande eindelijk eens daadkracht tonen op een belangrijk politiek dossier.
De Franse president doet dit in Afrika, het continent waar hij afgelopen herfst wekenlang rondreisde om de basis te leggen voor zijn buitenlandse politiek. Hollande wil geen nieuw-kolonialisme en dus niet de terugkeer naar ‘Françafrique’, een term die verwijst naar de neokoloniale politiek van het land dat koste wat kost haar invloed op de voormalige koloniën probeerde te behouden.
Dit bleek toen Hollande eind december weigerde om president Bozizé van de Centraal-Afrikaanse Republiek te hulp te schieten. Ook Bozizé werd bedreigd door rebellen uit het noorden.
Maar: “De Franse militairen zijn niet in Afrika om een regime te beschermen”, aldus Hollande. De situatie in Mali is kennelijk anders dan die in de Centraal-Afrikaanse Republiek. In het zicht van een antiwesterse terroristische beweging die een bevriende staat omver lijkt te lopen en, vooral, het westen zou bedreigen zou Frankrijk haar geloofwaardigheid verliezen als ze niet zou ingrijpen. Hoe het ook zij, het is zowel voor Hollande als voor alle Fransen, een uitgelezen kans om zich internationaal eens goed te doen gelden.
Frankrijk heeft zichzelf weer gevonden. Zoals altijd bestrijden de Fransen elkaar in het binnenland en zijn ze eensgezind in het buitenland. De regio’s bestrijden Parijs. Links en rechts houden demonstraties op de straten van de hoofdstad. En allen staan zij aan zij in een poging de Republikeinse vrijheden te verdedigen in een arm en zwak Afrika.
Willem van Ewijk, correspondent te Parijs voor ThePostOnline.
