Gisteravond werd voor de negentiende keer de Inktspotprijs uitgereikt. De prijs wordt gezien als de belangrijkste vakprijs voor politiek tekenaars in ons land. Daar valt echter iets op aan te merken, namelijk dat de reglementen voor deelname en de criteria waaraan de winnaar moet voldoen knap onduidelijk zijn.
Toen ik vorig jaar tweede werd, vertelde juryvoorzitster Ghislaine Plag mij ongevraagd, dat ze vond dat ik de prijs had verdiend, maar dat “de oudere heren” in de jury van mening waren dat hun generatiegenoot Woldhek aan de beurt was. Soit. Leuk voor Siegfried Woldhek, hij verdient het; ik ben naast collega ook fan.
Het is geen ramp om de Inktspotprijs voor het negende jaar op rij niet te winnen (wat op zich al een knappe prestatie is). Maar toen bleek dat er na eerste publicatie in de krant nog aan de winnende prent was geknutseld, besloot ik de organiserende stichting Pers & Prent eens te vragen wat eigenlijk de spelregels voor het inzenden van een tekening zijn. De enige mij bekende regel is dat de prenten in een Nederlandse krant of tijdschrift moeten zijn gepubliceerd tussen 15 november van het voorgaande en 15 november van het volgende jaar.
Waarom voor de datum van 15 november wordt gekozen is mij een raadsel. Er gebeurt doorgaans nog genoeg in de laatste zes weken van het jaar. Dit jaar bij voorbeeld werd er na 15 november nog een lijnrechter doodgetrapt en verging de wereld toch niet. Genoeg stof voor een prijswinnende cartoon zou je zeggen.
Ik vroeg mij niet alleen af of aanpassingen aan tekeningen na publicatie toegestaan zijn, maar in dit licht ook wat de organisatie eigenlijk onder “publicatie” verstaat in een tijd dat papier steeds vaker plaatsmaakt voor beeldscherm. Simpel gevraagd: komen online publicaties, bij voorbeeld op een weblog of Facebook ook voor deelname in aanmerking?
Als antwoord kreeg een mail van oprichter en voorzitter Hans IJsselstein Mulder waarin stond dat ik een slecht verliezer ben. Misschien waar, maar geen antwoord op mijn vragen. Dat antwoord kwam er ook niet meer, want inmiddels is IJsselstein Mulder helaas overleden.
Ik had gehoopt dat dat zijn opvolgers een professionelere benadering van de zelfbenoemde belangrijkste prijs voor politiek tekenaars zouden nastreven; zeg maar een soort Arabische Lente in Cartoonistenland… maar er is vooralsnog helemaal niets veranderd. Wel vond er een hevige mailwisseling plaats over de te kiezen locatie voor het diner na afloop van de uitreiking.
Ik realiseer mij dat ik op deze manier mijn kans op toekomstig succes tot nul reduceer, maar ik wil toch het volgende zeggen. Als de Inktspotprijs enkel een excuus is om elkaar eens per jaar te zien en bij toerbeurt een collega in het zonnetje te zetten, zonder duidelijke regels, is dat natuurlijk prima, maar communiceer dat dan ook zo naar buiten toe en doe niet of het een goed georganiseerde vakprijs met voor iedereen duidelijke spelregels is.
Ruben L. Oppenheimer is cartoonist voor onder andere nrc.next. Dit artikel, inclusief de cartoon, verscheen dan ook eerst in de printversie van dit ochtendblad.
