Jamie Foxx is als wrekende ex-slaaf de absolute ster in Quentin Tarantino’s gewelds-exercitie Django Unchained. “Ik leg alle white motherfuckers om! Hoe vét is dat?” Een ontmoeting met deze Mr. Cool in het Ritz-Carlton in New York.
“Nee, ken je dat niet? Je weet niet wat The Doommm… is?”
Jamie Foxx trekt een frons en monstert de verslaggever van ThePostOnline met een scheef gezicht, een lichte frons en een geamuseerd krulletje om z’n linker mondhoek. “Goed, dan leg ik het uit. Het is de muziek, de beat, in mijn auto. Je weet wel, doom, doom, doom… Ook al zie je me niet, je hoort mij wel aankomen. Ik moet dat nou eenmaal aan boord hebben, zo van hier ben ik, mensen. Man, ik deed het net nog, toen ik hier aankwam bij The Ritz. Kan me niets schelen. Joh, als ik de auto bij de valet achterlaat, zet ik ‘em zelfs nog een tandje hoger, boom, boom, boom. Oh ja, ik ben een echte brother. Ik kan niet normaal een Mercedes kopen. Nee, bij mij moeten er ook glimmende zilveren velgen op. Tja, dat zit nou eenmaal diep in de zwarte cultuur, dat shinen. Waarom? Ooit toen we nog slaven waren, droegen we alleen maar grijze of bruine kleren. Altijd. Dus als mijn personage Django in de film opeens slaaf af is, en hij mag zelf zijn outfit kiezen, dat neemt ie meteen the loudest colour, dude! Hij ziet een helblauw kostuum en denkt meteen: This is my shit!”
Met dit anekdotische college vat acteur Jamie Foxx (45) meteen de crux samen van Django Unchained, waarin hij als bevrijde slaaf samen met een blanke hitman (Christophe Waltz) een queeste begint naar zijn verdwenen vrouw, terwijl zijn oude onderdrukkers (Leonardo DiCaprio en – jawel – Don ‘Sonny Crocket’ Johnson) hem met moord en veel Tarantino-geweld pogen te stuiten. Het paard waarmee hij overigens als een 19de eeuwse Shaft door dit epos galoppeert, is zijn eigen paard. Afkomstig van Jamie’s enorme ranch in Noord-Californië, van waaruit hij net per privéjet is ingevlogen naar dit puissante hotel bij Central Park in Manhattan.
“Joh, ik ben al weken niet meer in een stad geweest”, zegt Foxx, die er relaxed en uitgerust uitziet in zijn sweatshirt en met zijn tot nano-proporties geschoren kapsel.
De lollige luim, die Foxx bij het begin van het interview vrij aanstekelijk meebrengt, contrasteert echter hevig met de soms bizarre en keiharde scenes in Django Unchained, waar slaven bijvoorbeeld uiteen gereten worden door honden.
“Heftig”, vind Jamie nu ook. “Maar als iemand het weerzinwekkende verhaal van de slavernij kan vertellen, of beter gezegd: dúrft te vertellen, dan is het Quentin wel. Hij is niet geïntimideerd door het geweld en de haat van toen. Hij conformeert zich niet aan wat het publiek graag wil, hij filmt niet om te pleasen.”
Wat blijkt uit het veelvuldige gebruik van het in Amerika hevig besmette woord nigger, dat liefst 109 keer voorbij komt. En erger: vooral uit de mond van de über-blanke hoofdpersonen. Het resulteerde in een – niet geheel onverwachte – tsunami van kritiek (vooral van zwarte filmer Spike Lee, die zich eerder al opwond over de 38 niggers in Jackie Brown), maar feit blijft, dat zelfs Jamie Foxx ooit zelf het N-woord moest aanhoren.
Hij groeide op in het Texaanse stadje Terrell, waar begin jaren tachtig het officiële einde van de segregatie – dan al zo’n slordige vijftien naar na dato – nog lang niet is doorgedrongen. Tot diep in zijn jeugd is hij het gewend om met het N-woord te worden aangesproken. Jamie nu: “De blanken en zwarten leefden zo langs elkaar heen, dat ik dacht: zullen we als we allemaal dood zijn in de hemel ook gescheiden leven?”
Hij ziet alleen blanke huizen van binnen, zo vertelt Foxx ThePostOnline, wanneer hij er – als bijverdienste – piano speelt tijdens feestjes. Vriendjes mag hij niet meenemen, want ‘één nigger in huis is genoeg’.
En wanneer hij van een heer des huizes tijdens een plechtig partijtje een colbertje leent, hoeft deze hem niet meer terug. ‘Nu jij hem gedragen hebt, kan ik hem niet meer aan.’
Dat werk.
Django is dus een mooi tegengif, stipt Foxx in New York losjes aan en wat ook helpt: eindelijk is er een film over de slavernij waarin de held niet blank is, maar zwárt. Foxx joelt: “Ik leg alle white motherfuckers om! Hoe vét is dat!”
De humor is nooit ver weg bij Jamie.
Ook niet als hij het gesprek zelf naar Barack Obama manoeuvreert, want eerst moet er natuurlijk een naadloze imitatie van de president weggegeven worden. Net als Obama kantelt hij zijn hoofd een veelzeggend kwartslagje en Jamie verkondigt in het Ritz Carlton met een identieke nasaliteit: “Is there any indication…, that… America isn’t… the greatest country…”
Om vervolgens gierend zijn handen in elkaar te slaan. Daarna wordt hij acuut serieuzer: “Ik weet nog dat ik in mijn eigen radioshow zei, toen nog haast niemand van die Obama had gehoord: ‘Ik ga op die man stemmen. Want hij is zwart! En nu de reclame…” Meteen daarna stroomden de telefoontjes binnen van Afro-Amerikanen, die massaal riepen: ‘Ik stem niet op een zwarte. Dan raak ik alleen maar teleurgesteld.’ Zo typisch. En dat is precies de blik, waarmee de slaven in de film naar Django staren, als hij op z’n paard – shi-it, a slave on a horse – een plantage binnenrijdt: ‘Stoer, maar het wordt toch nooit wat…’. Gelukkig rekent Django Unchained nu af met dat defaitisme.”
Het toeval wil, dat Jamie inmiddels zelf een plantage van veertig hectare bestiert, vlakbij zijn ranch in Hidden Valley, in Noord-Californië. Voor de lol verbouwt hij nu avocado’s. Verder telt zijn ranch tien slaapkamers, twaalf badkamers, een zwembad van Olympische afmetingen, twee tennisbanen (één op het zuiden en één op het noorden) en nog wat vrijstaande guesthouses. Het actuele probleem in Huize Foxx, verklapt hij, blijkt nu de invasie van ratelslangen, die zijn landgoed hebben ontdekt. Jamie: “Mijn tuinman hield laatst eentje van 27 ringen omhoog. Dat is een big motherfucker, man! Hij zei: ‘Oh ja, daarvan heb ik er hier onlangs veertig gevangen. Dus, meneer Foxx als u gaat joggen, neemt u wel tegengif mee…’ Damn.”
Django Unchained gaat a.s. donderdag in première.
