Lance Armstrong gooide vannacht het hoge woord eruit. Tegenover Oprah Winfrey verklaarde hij EPO gebruikt te hebben. Maar dat was in mijn ogen niet het belangrijkste wat de Amerikaan te vertellen had. Even later verklaarde hij dat hij winnen belangrijker vond dan plezier maken.
In zijn biografie leerde Armstrong ons dat hij vooral een ambitieus mannetje is. Dat moge inmiddels wel duidelijk zijn. Maar daarbij hield hij ook altijd het plezier-aspect in de gaten. De Texaan kreeg toen hij klein was een fiets om naar school te fietsen. En dag na dag kwam hij vroeger op school. Hij begon steeds harder te fietsen en genoot. Hij haalde zijn geluk uit het fietsen, het harde werken en de resultaten die daaruit kwamen.
Dat bleef in het begin stadium van zijn carrière. Volgens de verhalen was Lance als jonge renner een kip zonder kop. Hij viel te pas en te onpas aan en gooide daardoor roet in zijn eigen eten. Hij verloor etappes waarin hij de beste benen had, omdat hij veel te vroeg voor het peloton uit fietste. Maar: hij trapte met een glimlach. Vond het leuk om op de fiets te zitten.
Maar in zijn hoogtijdagen was dat goede gevoel er dus niet meer. Tegenover Oprah vertelt Armstrong dat hij ‘wel plezier had in het proces naar het winnen toe, maar niet bij het winnen zelf.’ En dat is toch een opmerkelijke uitspraak van iemand die zeven keer op rij de grootste wielerwedstrijd ter wereld wist te winnen. Naar eigen zeggen stond hij niet eens met een blij gevoel op het ereschavot.
Blijkbaar was dat laatste belangrijker dan het hebben van plezier in het fietsen. De passie was verdwenen. Waren de belangen te groot, het tactisch plan te strak of de druk te hoog? Waarschijnlijk zal Lance Armstrong daar nooit wat over zeggen. En ik gok dat niemand hem er ooit naar zal vragen. Hij heeft immers gebruikt. Of hij er nou plezier in had of niet.
