Kamervragen. Het is een fantastisch democratisch middel waar we vooral niet aan moeten tornen, maar oh, wat worden ze soms misbruikt door onze volksvertegenwoordigers. Kamervragen zijn immers goed voor een persbericht, en een persbericht genereert aandacht, en aandacht doet het lekker, in de peilingen. Het patroon is immer hetzelfde: er is een stormpje in de media, een politicus kondigt Kamervragen aan, en mag prompt diezelfde media te woord staan om uit te leggen hoe zorgelijk het allemaal wel niet is. Vervolgens gaat de ambtenaar van het ministerie zijn werk doen, en in negen van de tien gevallen hoor je er nooit meer wat van. Het is bizar hoe groot de aandacht is voor het stellen van de meest onzinnige Kamervragen, en hoe weinig interesse we hebben in de antwoorden. De hoeveelheid belastinggeld die op deze manier verspild wordt is zorgelijk.
Vandaag stelde de PVV kamervragen over een youtube-account waarop filmpjes te zien zijn van een paar doorgedraaide Britse moslimknullen uit Noord-Londen die bedacht hebben dat ze in hun kansenwijk de sharia maar eens moesten gaan handhaven. Op de filmpjes zie je hoe Britten op zaterdagavond massaal straalbezopen zijn, en hoe de marginale shariasukkels amechtig proberen te doen alsof ze daar enige invloed op kunnen uitoefenen. De Britse sensatiepers had daar vervolgens het totaal overtrokken etiket ‘sharia-patrouilles’ op geplakt, en de zelfverklaarde ‘islamwatchers’ hadden alarm geslagen – Londonistan was immers een bijkans een feit. En daar stelt de PVV dus kamervragen over.
En wát voor een vragen. Onze minister van Veiligheid en Justitie zal zich nu in ferme bewoordingen moeten uitspreken over wat een stel knapen uit een ver land zegt over de kledinggewoontes van het jonge vrouwvolk ter plekke. De minister zal zich moeten inlezen en uitspreken over de precieze situatie in het stadsdeel Waltham Forest in noordoost Londen. Hij zal daartoe wellicht te rade moeten gaan bij de Britse autoriteiten op welke waarheid het bericht in de Daily Mail überhaupt berust. En dat allemaal naar aanleiding van een bericht dat met de bevoegdheden van onze tweede kamer in het geheel niets te maken heeft en in tijd die het ministerie zou kunnen besteden aan datgene wat PVV-kiezers volgens kenners écht zorgen baart: de veiligheid in Nederland.
Van de zes vragen die de PVV stelt hebben er welgeteld twee (!) betrekking op de bevoegdheden van onze minister. De PVV vraagt, uiteraard, of de minister bereid is ‘de islamisering van ons mooie land’ rigoureus terug te dringen, en stelt en passant even voor de vrijheid van meningsuiting aan banden te leggen: of de minister niet ook vind dat bewegingen die oproepen tot het uitvoeren van sharia-wetten in ons land verboden moeten worden (ja, dit is dus die partij van die man die vindt dat hij en met hem iedereen altijd alles moet kunnen zeggen, of het nou walgelijk was of niet).
Het zijn, zoals u ziet, vragen die vrijwel geen verband houden met wat er zich al dan niet in Londen afspeelt. Het is de grijs gedraaide plaat die de PVV bij iedere islamgelegenheid afdraait: Wilders en Van Klaveren lazen dus een bericht in de media, pakten hun stokpaardjes, en begonnen er luid roeptoeterend rondjes op te rijden. En de kiezer vond het prachtig. Althans, dat verwachtten ze.
De PVV is natuurlijk niet de enige partij die het middel Kamervraag misbruikt om media-aandacht te genereren: Iedereen doet het. Het zou goed zijn voor onze democratie als er een manier gevonden zou worden waarop de kracht van het instrument behouden blijft, maar het misbruik ervan minder aantrekkelijk wordt gemaakt.
Een van de beste manieren waarop dat kan is dat journalisten en opiniemakers kritischer omgaan met Kamervragen en nadrukkelijker kanttekeningen plaatsen als Kamervragen feitelijk geldverspillende aandachttrekkerij zijn zonder realistische implicaties voor beleid.
Negeer irrelevante vragen niet, maar laat een Kamerlid voor draaiende camera uitleggen waarom hij het ambtelijke apparaat overuren laat maken voor Kamervragen waarmee met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niets bereikt zal worden. Ook dát valt immers onder de controlerende taak die parlementaire journalisten zichzelf zo vaak toe lijken te dichten.
