Nu lachen we ze nog uit, voetballers die naar een club in een land trekken waar ze de Wereldbeker voor Clubs voorlopig niet zullen binnenhalen. Maar over een aantal jaar zullen de BRIC-landen ons niet alleen economisch maar ook op sportief gebied inhalen. Wesley Sneijder zal vast niet de laatste zijn die achter het grote geld aanrent.
Wesley laat zich niet slecht betalen bij zijn nieuwe club Galatasaray. Zo’n drie miljoen euro gaat hij netto verdienen. De Turkse economie groeit sterker dan menig Europees land. Dure voetballers binnenhalen lijkt dus in de toekomst vaker mogelijk. De BRIC-landen (Brazilië, Rusland, India en China) kunnen met hun opkomende economieën in die lijn een sterke concurrentie gaan vormen voor het huidige Europese voetbalcompetities. Voetbal is immers geld. Een rondje langs de BRIC-velden.
Arie Haan was een van de eerste die in de gaten leek te hebben dat de BRIC-landen the place to be zijn voor de komende voetbaljaren. Hij trok naar Shenyang Shenbei. Met een twaalfde plaats in de Chinese Tweede Divisie heeft de club nog wel even te gaan. Shanghai Shenhua wist met de nodige yens de Franse enfant terribles Nicolas Anelka en Didier Drogba naar China te halen. Om te voetballen dus. In China.
Stan Valckx probeerde het ook een jaartje als technisch directeur bij de Chinese club. Voor de grote toppers lijkt China nog te vroeg. Maar als je Drogba en Anelka al naar het Verre Oosten kan lokken, is het begin gemaakt.
Rusland is een stuk verder als voetbalnatie. Nederlanders doen soms wat neerbuigend over de Russische competitie maar Demy de Zeeuw speelt daar wekelijks met toppers. Zenit Sint-Petersburg en CSKA Moskou wonnen al de UEFA Cup, de voorloper van de Europa League.
Met de komst van het steenrijke Anzji Machatsjkala onder leiding van Guus Hiddink speelt Rusland echt mee op het internationale toneel. Dat Hiddink ziekenhuizen gaat bouwen voor arme kinderen zal allemaal best, maar zijn salaris van 7,5 miljoen per jaar zal toch ook een rol gespeeld hebben. Anzji heeft ook geen slecht spelersbudget. Samuel Eto’o ontvangt er zo’n 20 miljoen per jaar.
Voordat Clarence Seedorf besloot om naar BRIC-land Brazilië te trekken werd vanuit China naar hem gehengeld. Hij trok uiteindelijk voor zijn Braziliaanse vrouw naar Botafogo. Seedorf speelt echter niet voor een hongerloontje bij de Braziliaanse club. Drie ton per maand is lang niet gek om aan een wens van je vrouw te voldoen.
Het tijdperk dat Braziliaanse spelers Zuid-Amerika zo snel mogelijk verlieten om in Europa voor het grote geld te komen voetballen, lijkt ook aan zijn eind te komen. Sao Paulo legde tien miljoen euro neer voor een binnenlandse transfer van Paulo Henrique. Brazilië heeft naast een opkomende economie als voordeel dat het enorm veel spelers voortbrengt. Om ze te houden blijft geld wel noodzakelijk. Volgens The Economist is Brazilië in 2050 de vijfde grootste economie van de wereld. De vaderlandse voetbalcompetitie zou daar best eens achteraan kunnen gaan.
India wil zijn sportcultuur een flinke boost geven en stampt een paar sportcompetities uit de grond. Nederlandse hockeyers overwinteren in India om voor veel poen een potje te gaan hockeyen.
Ook voetbal komt langzaam van de grond in India. Met veel geld is in het westen van het land de Bengal Premier League Soccer opgezet. Dat klinkt als een competitie voor clubs die je met een bierbuikenteam van het kastje naar de muur tikt. Maar oud-vedetten als Hernán Crespo, Robert Pirès en Fabio Cannavaro gingen er voor een 800.000 dollar graag een paar weekjes ballen. Bij clubs als Barasat Euro Musketeers, Bengal Tuskers Siliguri en Manchester Howrah, houd ze in de gaten.
Brazilië en Rusland hebben met een achttiende en negende plek op de FIFA-ranglijst al een flinke basis in de voetbalcultuur. Getuige een 86e en 166e plaats voor China en India is zo’n voetbalcultuur nog wat verder te zoeken. Dat met een opkomende economie ook de voetbalcompetities gaan opkomen is een kwestie van tijd.
Dat voetbal als belangrijkste bijzaak draait om geld is geen geheim. Chelsea en Manchester City waren geen hele roemruchte clubs voordat ze werden overgenomen door oliemagnaten Roman Ambramovich en Mansour bin Zayed Al Nahyan. Inmiddels hebben ze allebei titels kunnen bijschrijven.
Ook in Nederland werpt de komst van de schimmige Merab Jordania naar Vitesse zijn vruchten af. De Arnhemse club is van degradatiekandidaat verworden tot titelkandidaat. De gedachte dat spelers clubliefde hebben en spelen bij een club omdat ze die de allerleukste vinden is romantisch maar naïef.
Een voetballer kiest voor een club omdat die hem het meest betaalt. Goede tegenstanders is voor spelers ook nog wel belangrijk maar ook die zijn te koop. Over twintig jaar is de BRIC Champions League groter dan de UEFA Champions League. Wesley zal deze week in navolging van Matthijs van Nieuwkerk en Eric Meurice wel de zakkenvuller van de week zijn, maar het is een onomkeerbare tendens. Dus lieve voetbalfans, blijf als je wilt lekker hangen in de romantiek, maar hier op aarde is een voetbalcompetitie gewoon te koop.
