Oprah heeft haar gesprek met Armstrong gehad en de hele wereld probeert nu te begrijpen wat hij wel, maar vooral wat hij nog steeds niet heeft gezegd. Armstrong presenteert zich als iemand die, om allerlei redenen onbetrouwbaar was, maar daar nu spijt van heeft.
“Did it feel wrong? No, scary…
Did you feel bad about it? No, even scarier…
Did you feel that in a way you were cheating? No, the scariest….”
Gedurende het hele interview, overduidelijk geregisseerd, betuigt hij spijt en biedt iedereen excuses aan. Desondanks geeft hij niet altijd antwoord, betuigt wel spijt en biedt excuses aan. Feitelijk wordt zijn houding tijdens het interview het best getypeerd door een voorval aan het einde van de Tour in 2005, als hij voor de 7e keer als overwinnaar Parijs zal verlaten en de geruchten over zijn rol als valsspeler hoogtij vieren. De organisatie biedt hem een microfoon aan voor een dankwoord, hij accepteert: …aan alle mensen die niet in het wielrennen geloven, … aan scepticism, … sorry dat jullie niet groot kunnen denken, … sorry voor jullie die niet in wonderen geloven, … geloof in de sport, geloof in de Tour, geloof in de sporters…
Topsport stelt bovenmenselijke eisen, vooral in sporten zoals het wegwielrennen: 100-150 wedstrijden per jaar, met alle sportieve en zakelijke belangen vandien, en daarnaast nog eens de bijna onmenselijke training om zover te komen en er te blijven. Wielrennen op de weg is één van de zwaarste sporten, vooral door de combinatie van steeds hogere snelheden, langere duur en meer en meer obstakels in de vorm van stijlere hellingen (in de Vuelta is al een traject van 27% voorgekomen), die op steeds meer strategische plekken worden gepland, bij voorkeur aan het einde (in de laatste Giro waren er 6 van dit soort etappes). Alleen zéér goedgetrainde en keiharde sporters kunnen dit aan. Dopingmiddelen helpen daarbij, maar alleen in het geval van sporters die feitelijk al geschikt zijn voor het leveren van dit soort prestaties. Wielrennen is afzien en topwielrenners zijn daarom helden, ook Armstrong.
Maar ook is hij een labbekak omdat hij altijd liegt en anderen manipuleert voor zijn eigen gerief. Ook nu nog in het interview met Oprah is hij degene die de macht heeft. Bovendien, waarom praat hij wel met Oprah en niet met USADA, WADA, de rechter? Omdat hij nog steeds niet eerlijk is.
Volgens zijn eigen verklaring zou er niets zijn ontdekt als hij niet in 2005 was teruggekeerd na zijn 7e overwinning in de Tour in 2005. Waarom deed hij dat? Omdat hij wilde laten zien de Tour te kunnen winnen als hij dat wilde; de baas over alles. Zijn hoogmoed heeft hem uiteindelijk de kop gekost: het begon met verklaringen van een teleurgestelde Landis, een andere Amerikaanse winnaar van de Tour, die uiteindelijk ook dopinggebruik moest toegeven, waarna het USADA de klus afmaakte: ‘Je weet het natuurlijk nooit, maar ik denk niet dat het dopinggebruik was ontdekt als ik niet was teruggekomen. Waarschijnlijk niet.’
Waarom zijn de meningen over Armstrong zo verdeeld? Waaarom blijft hij een held voor de een en een bedriegende labbekak voor de ander? Omdat ze allbei gelijk hebben. In november 2009 bezocht Mart Smeets de Amerikaan en van dat lange interview zond de NOS op 4 januari 2010 een ruim een uur durend portret uit. Om zijn onschuld te onderbouwen merkte hij op: ‘Nobody is that smart, Mart, nobody….’ Inderdaad Lance, niemand Lance, zelfs jij niet.
Leo Clijsen, http://genoeg.org/
