Onze sterspeler van het nationale elftal gaat voetballen in Turkije. Zo, dat is eruit. Het is zoiets dat je eigenlijk niet kan en wil accepteren, maar wel zal moeten. Het is nou eenmaal zo. Het feit dat Wesley Sneijder voor Galatasaray gaat voetballen is als het erkennen van een verslaving. “Ik ben Peter en ik heb een gokprobleem.” Probeer het maar eens en geef toe: het is misschien wel makkelijker uit te spreken dan “Sneijder gaat naar Galatasaray”.
Dat komt door twee dingen: Galatasaray, ik vind het gewoonweg lastig uit te spreken. Het is geen Anzhi Malakahchabahr, maar nog steeds best verwarrend. Is het nou Galasataray of Galatasaray. Het zal voor mij de komende jaren de meest gebruikte CTRL + C CTRL + V-term worden. Maar nog meer dan dat: uitspreken dat Sneijder naar Turkije gaat is hetzelfde als uitspreken dat het Nederlands elftal de komende tien jaar niet meer mee zal doen om een prijs. Naar Oranje kijken komende jaren is pure tijdsverspilling. Waarom? Simpel. Wesley Sneijder is de nationale aanvoerder en spelmaker. Hij is al jaren onze beste speler. Natuurlijk hebben we ook Robin van Persie, maar die heeft de afgelopen jaren alleen maar gefaald in Oranje. Van Persie moet het hebben van zijn aanvoer, zonder dat is hij een schim van de voetballer die wekelijks de grote man is in Manchester. Robin heeft Wesley nodig maar andersom niet.
Dus is die malle Wesley nou eenmaal onze man; de beste die we hebben. En hij gaat voetballen in een competitie die zo goed als gelijkstaat aan de vaderlandse Eredivisie. Hij zal gaan duelleren met de Joey van den Bergs van deze wereld, alleen dan met een lastigere naam. En dat alles voor die paar miljoen per jaar.
Als onze beste speler niet goed genoeg is voor de top van Europa, dan is dat maar zo. We moeten ons maar beseffen dat de tweede plek op het WK in 2010 slechts een momentopname was. Van zowel Sneijder als het Nederlands elftal. Het was een opleving van een generatie aardige voetballers maar meer ook niet. Dat veel clubs tegenwoordig het moeten hebben van (eigen) jeugdspelers is een lichtpuntje. Het is de enige manier waarop we ooit in de verre toekomst weer wat kunnen voorstellen. Maar ik ben bang dat dat zelfs dat niet genoeg is.
Sneijder heeft ons dat laten inzien. Als een waardige aanvoerder nam hij ons bij de hand en fluisterde zachtjes in onze oren: “Het geeft niet. Wij kunnen weer andere dingen heel erg goed.” Wat dat is, weet hij zelf ook niet. Wat hij wel weet, en wij nu met hem, is dat we eigenlijk al een tijdje middelmaat zijn. Wie kan ons dat beter laten zien dan de aanvoerder. Onze beste speler speelt in een competitie die (zo goed als) vergelijkbaar is met de onze, terwijl we die juist zo neer halen. En oh ja, onze reserve-aanvoerder speelt daar toevallig ook.
Het zijn de tekenen aan de wand dat wij als Nederland er niet meer bij horen. De Hollandse School, het totaalvoetbal, het behoort tot het verleden. Dat is een pijnlijke constatering maar helaas. U hoort het van mij als eerst. Op internationaal niveau qua clubvoetbal telden we natuurlijk al een tijdje niet meer mee, nu helemaal nergens meer. Ik vermoed dat er voortaan tijdens interlands louter Willem II en AGOVV-fans op de tribunes zullen zitten. Zij weten namelijk hoe het is om te verliezen.
