Vandaag maakte de Italiaanse ex-topvoetballer Alessando del Piero bekend dat hij in de autosport instapt. Momenteel is de oud-speler van Juventus zijn loopbaan af aan het bouwen in Australie, tijd genoeg dus om een raceteam op te richten. Een opmerkelijke stap, want de meeste ex-voetballers worden trainer of scout of desnoods tv-analyticus. Wij zochten de voetballers uit die een minder traditioneel baantje uitkozen nadat de voetbalschoenen definitief aan de wilgen werden gehangen. En kwamen onder meer een pornoster tegen…
Laten we beginnen met Romario. De Braziliaan kende een fenomenale loopbaan en scoorde naar eigen zeggen meer dan 1000 doelpunten in zijn bestaan als spits. Maakte furore bij PSV en Barcelona en werd in 1994 wereldkampioen met de Goddelijke Kanaries. Hij stopte pas op zijn 41e en drie jaar verveling besloot Romario de politiek in te gaan. ‘O Baixinho’ sloot zich aan bij de Socialistische Partij. En met succes. De voormalige goaltjesdief kreeg bijna 150.000 stemmen en veroverde zo een zetel in het Braziliaanse parlement. Hij maakt zich daar sterk voor verbetering van de leefomstandigheden in de favela’s en pleit onder meer voor betere drinkwatervoorzieningen. Overigens is Romario niet de enige ex-wereldkampioen die de politiek induikt. Zijn voormalige ploeggenoot Bebeto is ook actief in de politiek. Hij vertegenwoordigt de Democratische Arbeiderspartij op ‘provinciaal’ niveau, in de deelstaat Rio de Janeiro.
Leuk, zo’n zetel in het Braziliaanse parlement of in de provincie, maar George Weah doet het er niet voor. De Liberiaanse ex-spits, die in 1995 als eerste Afrikaan werd uitgeroepen tot Wereldvoetballer van het Jaar, deed in 2005 een greep naar het presidentschap van zijn land. Lang leek het er ook op dat Weah net als in zijn tijd als spits succesvol zou zijn, maar hij moest het uiteindelijk afleggen tegen Ellen Johnson Sirleaf. Weah is niet de enige ex-voetballer die een gooi deed naar het presidentschap. Wat te denken van Kalusha Bwalya. De Zambiaanse ex-PSV’er was actief bij de FIFA en de Afrikaanse voetbalbond. Later ging hij aan de slag als vice-voorzitter van de Zambiaanse voetbalbond om daarna zelfs voorzitter te worden van de bond.
De politiek, dat is een relatief saai beroep. Het haalt het natuurlijk niet bij post-voetballoopbaan van Eric Cantona. Hij was een legende bij Manchester United en volgens veel kenners stond hij aan de basis van het succes van United. Na zijn plotselinge vertrek uit het internationale topvoetbal was hij echter niet onder uit de schijnwerpers uit te krijgen. Hij maakte reclamespotjes voor Lipton Ice Tea en schijnbaar bevielen de camera’s zo goed dat hij meer wilde. Hij ging acteren en heeft inmiddels een hele reeks films op zijn naam staan, met als bekendste uitschieter de film ‘Looking for Eric’. Het filmwereldje bevalt Cantona erg goed. Terugkeren in de voetbalwereld zal hij niet doen. Ook Vinnie Jones, de meest beruchte Britse voetballer uit de geschiedenis, heeft ook een rijke filmloopbaan opgebouwd.
Dacht je dat Eric Cantona en Vinnie Jones de enige profvoetballers zijn die het groene gras inruilde voor een bluescreen en een woedende regisseur? Think again! Waarschijnlijk doet de naam Jonathan de Falco bij weinig voetballiefhebbers een belletje rinkelen, en heel gek is dat ook niet. De Falco was namelijk actief bij Racing Mechelen, een club in de marge van het Belgische profvoetbal. Daar zat hij niet lekker in zijn vel. Als homo voelde hij zich niet thuis in de harde voetbalwereld, waar in menig kleedkamer weinig ruimte is voor enige ruimdenkendheid. Daarom dat De Falco nu door het leven gaat als Stany Falcone. Hij is nu razend populair als acteur in pornofilms met louter mannen.
“Dat is allemaal heel snel gegaan, zo’n succes had ik niet verwacht. Ik doe grote producties in Frankrijk, Engeland en de VS. Dit is geen leven dat ik jaren zal leiden, maar ik geniet ervan zolang het duurt. Ik heb deze stap niet gezet uit wanhoop, ik heb bewust voor dit leven gekozen”, vertelde hij tegen Het Nieuwsblad. Jonathan alias Stany schaamt zich daar helemaal niet over. “Ik hoef me nergens voor te schamen. Alles zit snor met mijn vriend en met mijn moeder, die heel belangrijk voor me is.”
De Falco heeft dan wellicht zijn droombaan gevonden, de Italiaanse voetballer Bruno Cirillo vertelde in 2008 dat profvoetballer zijn niet zijn roeping was. Tegen een lokaal Italiaans tv-station zei hij dat net als De Falco liever de pornowereld inging, hoewel hij in tegenstelling tot onze Belgische vriend louter met vrouwen het bed wil delen. “Al van kleinsaf had ik een droom: pornoster worden. Misschien dat ik na mijn actieve carrière mijn droom nog wel kan verwezenlijken.”
Vroeger begonnen voetballers na hun loopbaan een sigarenzaak of werden desnoods rij-instructeur. Nu worden ze pornoster, politicus, eigenaar van een raceteam of acteur. Of je kunt, zoals Mihai Nesu, die noodgedwongen niet meer kan voetballen, een foundation. Met die stichting wil de Roemeen ernstig zieke kinderen in zijn geboorteland een toekomst bieden. Nesu is niet de enige voetballer met een eigen stichting. Johan Cruijff, Ruud van Nistelrooy, de lijst is eindeloos.
De tijd van de sigarenzaak na een voetballoopbaan hebben we definitief achter ons gelaten.
