Marijke zou een grote slag gaan slaan, het was immers onmogelijk dat haar drie tegenstanders net zo’n goede hand zouden hebben als zij. Ik vroeg me af of ze dit wel besefte. Op haar gezicht was niets te zien, behalve de trotse trekken die er altijd op waren te lezen. Haar sigaret lag op haar onderlip, terwijl ze de inzet verhoogde naar vijftig punten nam ze een diepe hijs. De sigaret ging daarbij recht omhoog in de lucht staan, als de staart van een hond die plotseling begint te kwispelen. Hiermee verraadde ze een spoor van haar opwinding. Als Lucas en Eva mee zouden gaan dan zou dit hun bankroet betekenen. Voor Antoine betekende het dat hij een korte doodsstrijd tegemoet zou gaan, met tien punten in kas, tegenover ruim honderdzestig punten voor Marijke.
Wat Marijke had voorzien gebeurde. Ze schepte een gigantische hoeveelheid fiches binnen. En in plaats van in gejoel te ontbarsten, wat normale meisjes toch deden, gaf ze geen krimp en sorteerde ze geconcentreerd alle fiches. In de laatste ronde moest alles volgens de juiste stappen verlopen. Ze keek kort naar mij, zag dat ik geboeid naar fiches keek en lachte toegeeflijk.
“Ik houd van mijn geld.” zei ze met de stem van een klein meisje. Vervolgens keek ze naar Antoine, haar medefinalist, en legde hem geduldig uit dat hij het best all-in kon gaan. Want als hij gewoon in ging zetten zou ze altijd meegaan tot op tien punten en dat hield hij nooit zestien rondes vol. Op een gegeven moment moest ze wel winnen. Door all-in te gaan had Antoine nog een kans om enigszins op niveau met Marijke verder te spelen. Dan zou Antoine nog even een waardige tegenstander zijn, en daar had Marijke behoefte aan, een waardige tegenstander. Met mijn roekeloze gedrag was ik dat al rondes geleden niet meer. Ik lag eruit.
De sterke beer naast Marijke had de potentie om een goede sparringpartner van haar te worden, en daar wilde ze het liefst haar overwinning voor in de waagschaal leggen. Samen zouden ze tot een boeiende finale komen. Ze zouden met razendsnelle handbeweging hun fiches inzetten, kaarten omdraaien, kaarten delen, incasseren en verliezen. Ze zouden over het speelveld buitelen en uit de pot de fiches graaien die van hen waren.
Door drie goede handen, en door drie keer all-in te gaan wist Antoine op vijftig fiches tegen honderd tien van Marijke te komen. Hij was terug in het spel. “Well done!” gilde Marijke, en ze wreef met haar hand over de dij van Antoine, daarbij op een haar na zijn kruis rakend.
Met haar hele lichaam ging ze op in de eindstrijd, waarin onverwachts het risico van verlies was teruggekeerd. Haar schouders hingen naar voren en haar hoofd stak uit, over het speelveld heen. De trekken aan haar sigaret werden regelmatiger, dwangmatig zelfs. De eerste tekenen van vermoeidheid begonnen zichtbaar te worden. Met haar wijsvinger pulkte ze aan de nagelriemen van haar duim en ze begon te gapen. Maar ondanks de vermoeidheid speelde ze in volle concentratie door. Het spel duurde nu al ruim drie uur en om haar hoofd erbij te houden, nu ze op het punt stond veertig euro te winnen, of de tien euro van haar inzet te verliezen, schonk ze zichzelf een wodka cola in. De alcohol hield haar op de been. Zo ging dat altijd.
Marijke won en in euforie stortte ze zich in het feest, mij en Antoine met zich meesleurend. Daar schonk ze drie whiskey red bull in, schoof ons ieder een glas in handen en hield onze armen omhoog. Het was alsof we op het Olympisch podium stonden, Marijke als eerste plaats in het midden, Antoine en ik op een tweede of derde plaats. Ze hield onze handen in de lucht als was zij de sportieve kampioene die vond dat haar goede tweede en derde alle eer toe kwam.
“Drink!” Riep ze. En daarna, “…musica! Musica! Waar is de muziek, we moeten dansen!” Ze wiegde eerst met Antoine, daarna met mij en ze probeerde een salsa met Lucas die Braziliaans was en naast de samba zowat alle dansen uit Latijns-Amerika beheerste.
Ik zag hoe ze genoot, hoe ze danste, hoe ze kletste met iedereen en door het feestpubliek heen dartelde als een elfje dat net geleerd heeft te vliegen. Ik zag langzaam hoe haar vleugels zwaar werden van de alcohol en hoe ze hangend op de bank met iedere arm om de schouder van een man heengeslagen langzaam in slaap doezelde. Ze schrok op en riep om wijn. Vino! En zette het glas dat ze aangereikt kreeg aan haar lippen.
Langzaam zag ik hoe ze stierf.
Dit is de tweeëntwintigste aflevering van De Dakloze Lente, een feuilleton dat iedere woensdag en zondag op The Post Online verschijnt. Volg het feuilleton De Dakloze Lente op facebook, en op twitter.
