Nadat ThePostOnline eerder al exclusief sprak met Jamie Foxx, schuift nu Django-ster Samuel L. Jackson aan bij filmverslaggever Jan-Henk Zandberg in New York. Een interview met een enigmatisch topacteur. “Slavenfilms zijn hót!”
Welke Hollywood-ster is qua boxoffice-opbrengsten het meest succesvol ooit? Tom Cruise? Nee… Will Smith? Nope… Leonardo DiCaprio? Ook niet… Het blijkt die andere hoofdrolspeler uit Quetin Tarantino’s slavenwestern Django Unchained, Samuel L. Jackson. Heus. De 64-jarige acteur smaalt in zijn New Yorkse suite minzaam, wanneer ThePostOnline hem deze informatie aan het begin van het gesprek offreert. “Ach ja, al die Jurrasic Parken, de Star Wars-reeks en animatiefilms als The Incredibles hebben miljarden dollars opgebracht, dat weet ik. Maar ik heb daar nooit een percentage van gekregen [Lacht]. Helaas, dat doen ze al lang niet meer. Bovendien, het is een dubieuze status. Het zegt niets over je carrière. Ik heb in zo’n 100 films gespeeld. Ook flops. Zeker. Joh, zolang ze me blijven inhuren, vind ik ‘t prima.”
In Django Unchained vertolkt hij de butler/opperslaaf van de tamelijk Caligula-achtige plantage-eigenaar Leonardo DiCaprio. “Noem mij maar voor het gemak een soortement Dick Cheney”, licht Jackson toe, die hier in de Ritz bij Central Park voor de gelegenheid is gehuld in een vrij expressief Django-T-shirt (‘Goeie marketing, toch?’) en uiteraard tevens zijn trademark alpinopetje op heeft. Hij vervolgt: “Ik ben namelijk de brains en de power achter de schermen. Ok, ik ben misschien een housenigger, maar wel ééntje die stiekem over de gehele plantage regeert en die Leo ziet als zijn eigen zoon. Ik ben eigenlijk de King van Candyland. Daarbuiten zou ik just another nigger zijn. Onzichtbaar, zoals alle slaven toen.”
Ter voorbereiding op Django kreeg Jackson een lijstje met – hoofdzakelijk obscure – films van Tarantino mee, die hij nu met zijn krachtige timbre samenvat als ‘Spaghetti Slave Movies’.
Met een brede grijns vanonder zijn zwaar gemontuurde bril: “En het plot draaide dan altijd om een blanke vrouw, die seks had met een slaaf, of een slavin met haar witte baas. Echt weirde shit, man.”
Voor Samuel viel het kwartje evenwel pas echt, vertelt hij, toen hij voor het eerst de filmset, een oude slavenplantage in Mississippi, betrad. Serieus: “Ik ben wat gewend. Ik ben bijvoorbeeld opgegroeid in een tijd dat Amerika nog gesegregeerd was. Ik zag ook de originele hanging tree op die plantage daar, maar wat op een heel bizarre manier nog het meeste indruk op mij maakte, was toen ik op zoek naar Quentin de hoek omsloeg en dwars door een katoenveld liep. Links en rechts zag ik allemaal figuranten als slaven aan het werk, met daartussen van die redneck-bewakers met shotguns op paarden. En het eerste moment dat ik daar opdook – en toegegeven: ik viel nogal op met mijn gouden Adidas-trainingspak – keek iedereen mij heel indringend aan. Zo van: [Jackson verhoogt nu zijn stemvolume aanzienlijk] ‘This nigger is thinking he’s making a slave movie! Well, he has entered the Twilight Zoooonááá…’ Ik verwachte elke moment een knal van z’n slavenzweep op rug. Dat was een heel trippy momentje.”
Django Unchained is Samuel’s derde film met Quentin Tarantino, na instant klassiekers als Pulp Fiction en Jackie Brown, waarover Jackson trouwens ooit doodeerlijk opmerkte dat Tarantino als blanke regisseur betere zwarte films maakt, dan bijvoorbeeld de Afro-Amerikaanse filmer Spike Lee. “En dat geldt ook weer voor Django”, stelt Jackson.
“Die controverse rond het vele gebruik van het woordje nigger slaat nergens op. De film is juist perfect voor zwarten. Gozer, het is net Shaft! [Jackson’s stem schakelt weer op] Hey, man, there some brother upthere killing a whitie, he’s doing it, really doing it!”
Het is inmiddels tevens Samuel L. Jackson opgevallen dat Hollywood, nu ook weer met Lincoln van Steven Spielberg, de slavenfilm heeft ontdekt. “Tja, ze zijn hót”, glimlacht Jackson, die in hier in New York alvast schampert over de slavenfilm van arthouse-regisseur Steve McQueen. “Tja, omdat híj het is, vindt iedereen het straks natuurlijk op voorhand indrukwekkend, mooi, integer en zuiver, blabla, terwijl Quentin wordt weggezet als een popcorn-filmer. So be it. Hij heeft de perfecte Spaghetti Blaxplotation-movie gemaakt. Trouwens, die figuranten in Mississippi hebben geen probleem met die trend. Toen wij de plantage verlieten, kwam die andere filmcrew er al aan. Ik zag die blacks denken: laat maar komen die films. Joh, die slaven daar waren dolblij!”
Het eerdere interview met Jaimie Foxx leest u hier.
