Paul Thomas Anderson maakte op relatief jonge leeftijd alom gelauwerde films als Boogie Nights(1996) en Magnolia(1999). Een ster was geboren en de verwachtingen voor zijn volgende films meteen erg hooggespannen. Na een aantal jaren relatieve stilte kwam hij sterk terug met There Will Be Blood(2007). Nu een kleine vier jaar later presenteert de 42-jarige P.T.A. zijn zesde speelfilm: The Master.
Freddie (Joaquin Phoenix) keert terug naar huis na WOII, onrustig en gefrustreerd. Hij zwerft wat door het land en veroorzaakt overal waar hij komt problemen. Totdat hij de charismatische Lancaster Dodd ontmoet (Philip Seymour Hoffman), hij neemt hem op sleeptouw terwijl hij de invloed van zijn beweging ‘The Cause’ probeert te vergroten. De focus van het verhaal ligt op de relatie tussen de twee mannen die vrienden zijn maar elkaar ook tot op het bot frustreren.
Van begin tot eind is The Master een stukje cinematografische oogporno. Schitterende shots, af en toe vol kleur, die bijna nog afbreuk doen aan het duistere karakter van de film. P.T.A. wilde de film per se op 70mm draaien, dit geeft mooie weidse shots en details en is absoluut een toegevoegde waarde.
De lijdende Freddie, die dit tegenover de buitenwereld probeert te maskeren door een stuitende arrogantie, wordt weergaloos gespeeld door Joaquin Phoenix. Emotie spat van het scherm en als het geen verschrikkelijk persoon was zou je nog met hem meeleven ook. Ook de andere acteerprestaties zijn uitstekend, zowel Hoffman en Adams hebben hun Oscarnominatie met verve verdiend. Phoenix verdient de Oscar voor beste acteur om eerlijk te zijn nog meer dan Daniel-Day Lewis voor zijn rol in Lincoln.
Zoals al veel is besproken is het verhaal losjes gebaseerd op het ontstaan van de Scientology sekte kerk. De film maakt de beweging echter, zoals sommigen misschien verwachten, niet belachelijk. Er wordt enkel een beeld gegeven van de vorming van de beweging. De kijker kan zelf beoordelen wat hij van de ideologie vindt. De sektarische trekjes zijn af en toe zichtbaar- plotseling lopen er naakte mensen door het scherm- maar ligt er nooit te dik bovenop. Uiteindelijk is het meer de achtergrond voor de relaties tussen de hoofdrolspelers, die zijn de kern van de film.
The Master is een uitzonderlijk goede film die een lust voor het oog is. Geweldige acteerprestaties en een sterk verhaal zorgen er voor dat de 144 minuten zelfs wat te kort aanvoelen. Waar je je in eerste instantie nog afvraagt waar je nou naar hebt zitten kijken komt later de waardering. Opmerkelijk is het lage aantal Oscarnominaties voor deze film die zonder twijfel één van de beste van het jaar is.
