Onderkoeld, ingehouden, onderdrukt en ingetogen, zomaar vier woorden waarmee het gehele oeuvre van Low beschreven zou kunnen worden. Het Mormonentrio dat soms net zo pijnlijk en dreigend kan zijn als een groeiende en aanzwellende zweer die niet wil open barsten en andere momenten zich traag liefkozend om je heen vouwt, maar altijd de eruptie, de grote blazende ontlading uit de weg gaat. Sluimeren, als een verborgen bosbrand in de lage uitgedroogde mos ondergrond.
Al die onderhuidse spanningen moeten echter ergens hun uitgang vinden. Ook het sluimerend vuur vindt uiteindelijk weer een groter slachtoffer om met uitslaande vlammen te verorberen en te verteren tot hoopjes as. En zo ook Alan Sparhawk, de gitarist van Low. Al de explosies waar hij in negen albums van Low naar toe heeft gewerkt, maar nooit heeft gespeeld verzamelt hij sinds 2008 in Retribution Gospel Choir, met als grootste gitaareruptie het derde album toepasselijk 3 getiteld.
Twee nummers, tezamen goed voor 40 minuten, gaat Sparhawk helemaal los op zijn gitaar, pedalen en andere echo, loop en delay apparatuur terwijl Steve Garrington (bassist, ook bij Low) en drummer Eric Pollard een ferme doch slepende rock basis onder de sonische rock exploraties leggen. Elke ruimte wordt vakkundig dichtgetimmerd en Sparhawk verdwijnt met elke minuut meer in zijn gitaar en de muur aan riffs die hij daar mee optrekt, zij het zonder de groove uit het oog te verliezen. Alles wat al negen, bijna tien, albums uit den boze is in het bijzijn van zijn (in Low drummende) vrouw, wordt hier bij elkaar ge(gitaar)masturbeerd. Geen liedjes, zoals nog wel op de mooie voorganger 2 (titels is het sterkste punt van Retribution Gospel Choir), maar bijna drie kwartier hypnotiserend gitaargestapel. Krachtig en, verrassend, dichtbij de betoverende minimale vulling van de familieband. Vooral de tweede twintig minuten, Seven, samen met Nels Cline op tweede gitaar, werpt je in dezelfde dromerige, haast religieuze beleving die het minimalisme van Low vaak ook weet op werpen. Verre van ingehouden, maar onderkoeld en onderdrukt blijft het, zelfs als Alan Sparhawk dat achter een fontein aan overal heen spetterende tonen probeert te verbergen.
Foto: KooLadium
