Sybrand Buma vreest voor massale werkloosheid. Als het zo doorgaat komen de desastreuze werkloosheidscijfers van de jaren tachtig in beeld. Terwijl de rest van Europa uit het dal kruipt, begint bij ons de ellende pas echt. Hij schreeuwde donderdag moord en brand en ik heb me daar nogal aan geërgerd.
Ja, de werkloosheid in Nederland is de afgelopen jaren opgelopen van pakweg vijf naar zeven procent. En ja, als de werkloosheid maar lang genoeg blijft stijgen, halen we vanzelf de tien procent uit de jaren tachtig. Die redenering volgend halen we uiteindelijk overigens ook honderd procent werkloosheid (dát was pas een stoer verhaal geweest!). Hoewel Buma feitelijk dus geen leugens verkondigde, was zijn verhaal tenenkrommend.
Het voornaamste probleem was dat het iedere vorm van context en relativering mist. Zo had hij bijvoorbeeld kunnen toevoegen dat sinds de start van de crisis in 2008 in heel Europa de werkloosheid sterk is gestegen en dat politiek daar dus niet zoveel mee te maken heeft. Ook had hij kunnen zeggen dat de Nederlandse werkloosheid desondanks tot de laagste van Europa behoort, en dat het dus echt nog even duurt voordat we hier massaal omkomen van de honger.
De dreiging van ‘massawerkloosheid’ – die hij overigens nalaat te kwantificeren – valt kortom nogal mee. En dat weet Buma best. Hij gebruikt Wilderiaanse technieken met als doel angst zaaien en aandacht trekken. En dat terwijl het CDA in het kabinet Rutte I een vergelijkbaar economisch beleid voerde en zijn eigen campagne bij de laatste verkiezingen niet anders van aard was. Boter + hoofd = toontje lager graag.
