Met de kerst- en feestdagen achter de rug is het gamesseizoen nu relatief rustig. Gelukkig is er op het gebied van indiegames altijd wat te beleven. Paradox Interactive bracht onlangs Dungeonland uit: een actiespel waarin je héél vaak doodgaat.
Dungeonland belooft de speler een waar gekkenhuis, waarin je uit frustratie meer dan eens de muis door de kamer smijt. Het zijn mooie – en uitdagende – woorden, maar brengt Dungeonland ze ook in de praktijk?
Vechtfestijn
Dungeonland leunt voornamelijk op de multiplayer. In drie werelden moeten jij en twee andere teamgenoten een ongelooflijk aantal monsters verslaan. Als je vrienden geen tijd of zin hebben, dan kun je ook met twee computergestuurde teamleden aan de rol. Iedere heeft z’n eigen thema. ‘Arcane Kingdom’ is een gebied waar je te maken krijgt met ‘zelfmoordkikkers’ en prachtige, sprookjesachtige monsters. Het ‘Cannibal Kingdom’ doet, gek genoeg, denken aan Jurassic Park. Het is een groot level, waar vijanden zich verstoppen in het gras. Er loopt ook een vijand rond die soms onzichtbaar is. Dat is niet fijn, nee…
Als je klaar bent met het Arcane en Cannibal Kingdom, dan rest er nog de ‘Dungeon Maestro Tower’. Helaas is dit gebied nogal eentonig en niet zo indrukwekkend. Jammer, want ontwikkelaar Critical Studio toont in de rest van de game bijzonder veel creativiteit.
Het monsters bestrijden in Dungeonland is het leukste met een stel vrienden, en daar is het spel eigenlijk ook voor bedoeld. Mocht je per se in je eentje willen spelen, dan is er nog de ‘Dungeon Maestro’-modus. In dit speltype ben je de grote baas van een kerker en plaats je alle vijanden, schatten en dergelijke in het level. Erg leuk is dit echter niet; je speelt liever toch de held die het zo zwaar te verduren heeft.
Compacte opzet
Het fijne aan Dungeonland is de compacte opzet. Je hebt in totaal drie, uitgebreide levels waar je lang mee kunt spelen. De monsters en schatkisten worden op willekeurige plekken geplaatst, waardoor je nooit twee keer precies hetzelfde level speelt. Tevens kun je drie vechters besturen: een magiër, een krijger en een snelle aanvaller. Deze drie hebben allemaal hun eigen kwaliteiten. De krijger kan makkelijker de aanvallen van tegenstander aan, terwijl de magiër de gezondheid van de teamgenoten goed houdt. Dankzij de beperkte typen aanvallen hoef je niet – zoals in veel genregenoten – helemaal door je inventaris te gaan om die éne juiste aanval voor dat éne juiste monster te vinden.
Het is moeilijk, ja
Dat de opzet van Dungeonland simpel is, betekent niet dat het spel zelf makkelijk is. Ondanks je prettig beperkte keuze qua taken, ben je ongelooflijk druk met het bestrijden van monsters. Als je de bronnen waar de vijanden uitkruipen niet snel genoeg vernietigt, word je al snel overspoeld. Aangezien je vrij kwetsbaar bent, wil je dat voorkomen. De laagste moeilijkheidsgraad heet – veelzeggend – ‘moeilijk’. Er is ook een ‘onmogelijk’-stand, maar die is voor gevorderde spelers. Als je monsters verslaat, verzamel je goud waarmee je upgrades voor je vechter kunt kopen. Uiteindelijk kun je dus wel beginnen aan de ‘onmogelijk’-stand, maar vooralsnog heeft niemand ter wereld deze uitgespeeld.
Één groot feest
Het upgraden van je figuurtjes maakt dit spel zo verslavend; je merkt dat je beter wordt en dat je op den duur een level zult uitspelen. Voeg daar willekeurige, gekke gebeurtenissen aan toe, en je hebt één groot feest. Dungeonland is zo’n game die je een hele avond kunt spelen. De fijne, compacte opzet is tegelijk een gevaar voor dit spel op de wat langere termijn. In eerste instantie is het beperkte aantal levels prettig, maar het is de vraag of deze game langer dan een paar maanden interessant blijft.
Dungeonland is gemaakt door Critical Studio en is verkrijgbaar via Steam.
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected], of volg op Bits op Twitter: ‘@Bitspost’.
