Iedere avond leek het of Marijke zichzelf in het zwaard stak, gedreven door haar lust naar genot, seks en aanhankelijkheid. We dronken wijn uit dezelfde fles. De pan stond op het vuur en in een mengsel van bouillon en tomatenprut zouden de rijst en bonen droog koken. Ze sneed nog wat uien klein, die ze bij het vlees wilde bakken toen ik haar arm greep en haar het snijden belemmerde. Ze verstijfde en ontspande toen ik haar in haar hals zoende. Wilskrachtig draaide ze zich naar me om, zoende terug en duwde me tegen de muur. Ze sloeg haar benen om me heen en hield me in een greep waaruit ik slechts los kon komen door haar op het bed te gooien. En zo ging het, iedere avond weer.
Na de seks aten we en dronken ieder nog een fles wijn. De combinatie van seks en anderhalve fles wijn maakte me zo slaperig dat ik niet veel energie meer had voor het feest dat komen ging. Marijke was anderhalve kop kleiner dan ik maar stortte zich zonder vertwijfeling in het feest, daarbij nerveus zuigend aan haar sigaret. Bij ieder glas rode wijn dat ze zichzelf inschonk werden haar tanden paarser, haar lippen blauwer en haar schaterlach maniakaler. Ik was ervan overtuigd dat Marijke ooit ten onder zou gaan aan haar diepe overtuiging dat het leven een drinkfestijn was en dat het feest tot in het oneindige herhaald kon worden. Ze wilde bovendien niemand teleurstellen en at van alle gerechten, die op het fête asiatique door onze Thaise en Vietnamese huisgenoten was gemaakt, een vol bord. Ze wilde geen spelbreker zijn en dronk met iedereen mee, en dat was het ergste, ze liep met iedere jongen op het feest naar boven en bleef dan minstens een kwartier weg. Ze ging zo op in haar passie dat het me het gevoel gaf dat ze het al die keren met weer een andere jongen zou doen, gewoon om haar driften te volgen en het leven bij de ballen te grijpen.
Marijke ging in het leven op als zakte ze door drijfzand.
Tegelijkertijd wist ik dat als ik zou verdwijnen, omdat de aanblik van haar lijdensweg van dagelijkse diepe katers me te zwaar zou worden, omdat ik de wanhoop van angst dat ze ieder moment met een ander in bed kon liggen niet meer kon verdragen, dat ze zich in het zwaard zou storten, als Thisbe voor Pyramus. Het verdriet zou haar te veel worden. Voor Marijke was het alles of niets.
Hoe meer ze me haar liefde zou bewijzen, als was het door een zelfmoord, hoe meer de angst voor haar ontrouw groeide. Haar liefde was haar overgave, en haar overgave leidde tot ontrouw. Ze was een totale wereld, en die kon ik nooit beheersen.
“Laat mij maar even.”, zei haar lieve stem. Ze lag met haar ogen dicht in bed. Loodzware oogleden. Loodzware ledematen.
Dit is de vierentwintigste aflevering van De Dakloze Lente. Aanstaande woensdag verschijnt het voorlopig laatste deel. Volg het feuilleton De Dakloze Lente op facebook, en op twitter.
