Wat hebben typetjes, visite en vis gemeen? Ze zijn drie dagen fris, daarna vindt niemand ze meer leuk. Jiskefet, Koefnoen, Draadstaal, Kopspijkers en Wendy Van Dijk’s Ushi. We zijn ze zat.
Een typetje is voor een grap als wat masturberen is voor seks. Het lijkt er op, althans: in de verte. Het is een armoedige vluchtweg en niets meer dan dat.
Wie is er niet groot geworden met Kopspijkers? Omdat het bril-fucking-jant was: klik hier voor ‘nobody-fucks-with’ Frank de Grave. Voor Koefnoen gaat hetzelfde verhaal op. Briljante afleveringen met geweldige sketches over dispuutstrutjes. Kopspijkers en Koefnoen, ze waren de Robin van Persie en Zlatan Ibrahimovic van de Nederlandse Lachen om Grappen Eredevisie.
Tot Koefnoen op de proppen kwam met een dramatische sketch over Willem Holleeder – die vooral grappig was om het niet grappig zijn. Toen leek Koefnoen meer op Anthony Lurling: af en toe een briljante actie, een geweldige speler. Tenminste, een geweldige speler voor NAC.
Kopspijkers bleef echter briljant, al kennen we allemaal het einde van de young-talentpool van de VARA. Presentator Jack Spijkerman wilde naar Talpa en de VARA haalde de show uit de lucht. Exit Kopspijkers.
Jiskefet. Fries voor prullenbak en synoniem voor HILARISCH. Van kantoorklerken tot corpsballen, Jiskefet tekende er prachtige spotprent en van. Totdat de heren twee vakanties per jaar niet meer genoeg vonden óf echt krap bij kas zaten en een theatertour gingen doen, getiteld ‘Goeiesmorgens de Musical’. Tot die tijd zat op lachen nog een garantie bij dit drietal.
Typetjes worden uitgemolken tot er geen lach meer over is. Het wordt gemaakt, geforceerd en het lach-of-ik-schiet-gehalte stijgt per uitvoering van de betreffende show. Zie ook onderstaand filmpje. Zo verval je van de Godfather van Satire naar een Tippelend Glimlachje.
‘Hé, wij hebben ook humor’-aldus al die gekkies buiten de Randstad. En zo ontsproten Draadstaal & New Kids on The Block in het humor-landschap. New Kids legde de nadruk iets meer op de onschuldige en weerloze provinciaal dan Draadstaal, maar beide programma’s gaven duidelijk meer aandacht voor de periferie van Nederland.
Als het herhalen van grappen over het spannende bestaan binnen de Ring al niet lang leuk blijft, dan is het niet moeilijk om te bedenken hoe lang ‘Hé jonguh, kende groete uut Brabant krijge!’ leuk blijft. Ongeveer een half seizoen.
Ushi was al niet zo’n geinig typetje, zeker niet in vergelijking met de pareltjes van Jiskefet en die jongens van Draadstaal. Dan besluit je vervolgens het typetje gedurende zo’n honderd seizoenen uit te melken en trek je uit de krochten van de aarde die laatst overgebleven bekende filmster of muzikant die nog niet doorheeft dat je eigenlijk geen Chinese mevrouw bent.
Je wordt dan uitgeroepen door de lezers van Plus Magazine (een soort 60+ tijdschrift) als leukste typetje allertijden. Omdat die seniele bejaarden niet doorhebben dat je een toneelstuk speelt. ‘Had jij dat door, Pieter-Egberts? Dat ze de hele tijd eigenlijk Wendy van Dijk was? Wat doet ze dat goed hé?!’ Waarna een verpleegster haar steunkousen optrekt. Een schrijnend tafereel.
Dan maak je een speelfilm, waarin dit karakter moet trouwen. En organiseer je een feestelijke release-avond, waarop beleefd gelogen wordt hoe geweldig de film van regisseur Paul Ruven is.
Wij wachten ondertussen op deel 2 en deel 3 van Ushi Must Marry. Het kan namelijk niet veel slechter worden dan deel 1. Ushi Must Marry is het lelijke stiefkind van een slecht uitgevoerde Mister Bean film, met grappen als flitspalen: je ziet ze in de verte opdoemen, maar hoopt dat ze niet waar blijken te zijn.
Zie ook:
