Sinds de bekendmaking van een nieuwe nucleaire test door Noord-Korea wordt volop gespeculeerd over vrijwel alles wat met deze test te maken heeft. Hoe groot was deze bom? Was het een plutoniumbom of een uraniumbom? Was het wel een kernbom? Eén ding is zeker: als het om informatie over Noord-Korea gaat is helemaal niets betrouwbaar.
Zelfs als het een heel kleine kernexplosie blijkt te zijn, kan dat een zorgwekkende ontwikkeling zijn. Dat zou namelijk kunnen betekenen dat Noord-Korea er in is geslaagd atoombommen te maken die kunnen worden vervoerd door langeafstandsraketten. En lange afstand betekent ook: grondgebied van de Verenigde Staten.
Het is dus niet zo heel gek dat Noord-Korea reeds toegeeft er in te zijn geslaagd kleine kernkoppen te fabriceren, ook al is dergelijke technologie extreem geavanceerd.
Amerikaanse wetenschappers zijn het er vooral met elkaar over eens dat ze sowieso niets kunnen uitsluiten, maar dat ze verder overal aan moeten twijfelen.
Het is zelfs niet 100 procent zeker dat de recente ondergrondse explosie inderdaad nucleair was. Seismografische gegevens wijzen wel in die richting, maar het kan ook een goed uitgevoerde conventionele explosie zijn geweest om het westen op een dwaalspoor te brengen.
De ondergrondse explosie was hoe dan ook niet krachtig. Dit betekent in ieder geval dat de Noord-Koreanen nog geen waterstofbom hebben kunnen testen. Dit is het ultieme nachtmerriescenario.
De grootste waterstofbommen ter wereld zijn in staat in één klap miljoenensteden te verwoesten. De Russische waterstofbom Tsaar Bomba, de zwaartse ooit, had een kracht van 50 megaton.
Wetenschappers gaan er nu van uit dat de laatste ondergrondse explosie een kracht had van zo’n zes kiloton, in kracht vergelijkbaar met ongeveer de helft van de atoombom op Hiroshima.
Dit is de grootste knaller tot nu toe (de eerste was een gedeeltelijke fail van één kiloton, de tweede had een kracht van meer dan twee kiloton) in Noord-Korea.
Krachtig, maar niet krachtig genoeg. De eerste drie nucleaire testen van China bijvoorbeeld hadden een kracht van respectievelijk 22, 35 en 250 kiloton.
Toch is er nog genoeg reden tot zorgen: als de Noord-Koreanen er in zijn geslaagd een uranium-bom tot ontploffing te brengen, kan dit betekenen dat ze zijn overgestapt op kleine bommen die uranium gebruiken.
Hoewel het een stuk ingewikkelder is miniatuurbommen te bouwen met uranium dan met plutonium, gaan de V.S. er van uit dat Pyongyang gebruik maakt van blauwdrukken uit Pakistan. Deze blauwdrukken voor atoombommen gaan uit van bommen met verrijkt uranium.
Bovendien heeft Noord-Korea voldoende uraniummijnen en zijn centrifuges om uranium te verrijken een stuk makkelijker te verbergen dan kernreactoren.
Met het verrijkte uranium kan Noord-Korea in staat zijn een oneindige hoeveelheid bommen te bouwen, terwijl het westen er inmiddels vanuit gaat dat de vooraad plutonium uitgeput raakt.
Mocht dus duidelijk worden dat deze laatste test een test met een uraniumbom was, dan is het westen voorlopig nog niet af van de Noord-Koreaanse nucleaire dreiging.
Het is dus cruciaal om te weten te komen welke radioactieve brandstof de laatste kernbom gebruikte. Het is echter bijzonder moeilijk dit te achterhalen. Alleen als er voldoende straling en radio-actieve deeltjes weglekken uit het testgebied, en met ondergrondse testen kan dat vies tegenvallen, is het westen in staat betrouwbare metingen uit te voeren.
Tot die tijd blijft het, wederom, giswerk. Zoals met alles wat in Noord-Korea gebeurt.
