Marijke gaf me iedere nacht het grootste bewijs van haar liefde door met haar hoofd op mijn borst in slaap te vallen. Als het haar alleen om de seks te doen was geweest kon ze ook haar rug naar me toe keren en in slaap vallen zonder aan mij te denken. Bovendien waren er, behalve ik, veel meer mannen met wie ze seks kon hebben als ze dat wilde. Ze stonden voor haar klaar. Misschien had ze ook wel seks met anderen – in de kleine half uurtjes die ons samenzijn onderbraken en mij in diepe eenzaamheid achterlieten. In de supermarkt, in de metro van de faculteit naar Saint-Cloud, of naar het café waar ze met haar vriendinnen zat – zo zei ze.
Iedere avond viel ze in slaap, vaak in het Spaans nog een laatste mijmering kreunend. Met de laatste kracht die nog in haar restte gaf ze een kus in mijn hals. ’s Ochtends was ze een loodzwaar blok, een warm lichaam waarin onzichtbare organen kolkten, longen zuchtten en het hart klopte dat ik nooit zou zien. Alhoewel het haar eigen wekker was die afging en ze dringend op moest staan om naar college te gaan, weigerde ze haar ogen te openen. Boos legde ze haar hand op mijn mond als ik vroeg of ze koffie wilde. “Dat weet je toch inmiddels wel?” Klonk het verwijtend. Ze keerde haar rug naar me toe en zakte weg in de diepe roes van een korte nacht.
I know how to make your cup of coffee, zei ze op de zaterdagmiddagen, het zeldzame moment dat ze fit opstond, en grinnikte. Het was een regel uit een liedje over een man die zijn ex-vriendin overhaalt haar nieuwe vriend te dumpen en weer voor hem te kiezen. Want hij wist hoe haar koffie gemaakt moest worden. Iedere ochtend, als ze samen wakker werden kende hij de juiste sterkte, het precieze aantal schepjes suiker en de grote van het scheutje melk. Hij wist hoe hij haar moest verwennen, en ook tijdens de seks wist hij zijn inspanningen in de goede mate te doseren, zodat ze soms wel twee keer klaarkwam. Daarom moest zijn ex-vriendin weer bij hem terug. Ze pasten precies bij elkaar en zoiets is uniek, liet Marijke me weten. En ze greep mijn billen en kuste me op mijn wang.
De koffie pruttelde in de percolator. Voorzichtig tilde ik het klepje op en keek naar de cilinder waar de eerste druppeltjes al uitsprongen als olie uit een oliekraan. Straks zou het pruttelen overgaan in een heftige explosie en zou de koffie in het reservoir stromen. Nooit zou Marijke dit zien, ze had er geen belangstelling voor, dacht ik. En ik keek naar haar mooie slaapgezicht.
Ze kucht, het moet de geur van verse koffie zijn die haar het eerste beetje zin in de dag geeft. Straks zal ook zij exploderen, net als de koffie in de percolator. De hele nacht had ik bij haar gelegen en ik had niet kunnen zien wat er in haar loodzware schedel zat. En de hele dag die komen ging, zou ik niet kunnen raden wat er achter haar door vermoeidheid hangende oogleden schuilging – als ze naar haar spiegelbeeld keek, dat zo prachtig was. Het was ook niet nodig om dat te weten. Misschien had ze wel echt het feest van de avond te voor alleen maar gepokerd, gedronken en gedanst. Als ik naar haar toeloop, met de mok koffie in mijn hand, richt Marijke zich op. Ik zet de koffie voor haar neer op het nachttafeltje. Dan geef ik haar een kus, want dichterbij kan ik niet komen.
Dit is de vijfentwintigste en voorlopig laatste aflevering van De Dakloze Lente. Volg het feuilleton De Dakloze Lente op facebook, en op twitter.
