Het is 20.31 en ik heb honger.
Verkeerd woord.
Ik heb trek.
Trek in alles wat niet mag.
Trek in de zak spekkies die ik niet gekocht heb.
Trek in milkakoekies die ik niet ga halen aan de overkant.
Trek in een boterham met kaas en stroopwafels die ik niet in huis heb.
Trek in alles wat ik normaliter nooit eet.
Dat ik aan de lijn ben is absoluut geen reden om dit allemaal te laten staan. Integendeel, het is juist erg heerlijk om dit te eten terwijl ik aan de lijn ben. Niet dat ik het doe, maar toch. Mijn hersenen zouden ervan kalmeren. Nu, op dit moment voelen mijn hersenen aan alsof ze schrompelen, ze zijn gespannen. Ik weet dat als ik twee chocokoekjes naar binnen werk, mijn hersenen ontspannen. Een enge gewaarwording.
Waarom loop ik niet naar de overkant, naar de kiosk die tot 22 uur open schijnt te zijn en waar ze ontspanningsvoedsel voor hersenen verkopen? Omdat ik mezelf al een loser voel die aan het lijnen is. En een dubbele loser zou zijn als ik een zak spekkies naar binnen zou werken. Die kleintjes, met die figuurtjes, die vind ik lekker. Niet die echte, in wybertjesvorm. Die zijn te suikerig.
Het goede nieuws vanochtend was de weegschaal. Niet veel, maar toch: een ons minder. En ja, ik ben er twee keer opgestapt: voor en na het douchen. 61.7. Zondag zou de 60 in beeld moeten kunnen komen. Zeker aangezien ik vandaag een grote test doorstaan heb: een bezoek aan de Albert Heijn.
Broccoli.
Thaise groente.
Garnalen, kabeljauw en kip.
Witlof.
Citroenen.
In hoeveelheden waardoor ik zeker tot maandag maar misschien zelfs tot dinsdag de deur niet voor uit hoef.
Het enige wat ik niet heb gekocht zijn spekkies. Mijn hersenen doen pijn. Mijn naam is Ebru Umar en ik ben een junk.
