Sinds burgemeester Jorritsma van Almere weigerde om de journalisten van Pownews toe te laten tot één of andere persconferentie, is er op internet een verhit debat gaande over de vraag of dit terecht was. Degenen die zich achter Jorritsma scharen, voeren vaak als argument aan dat Pownews ‘geen journalistiek is.’ Zo ook columnist Chris Klomp gisteren op ThePostOnline.
Pownews is een kruising tussen verslaggeving en entertainment. Nu eens worden er om te lachen wat grensdebielen gevoxpopt, dan weer krijgt de kijker een bloedserieuze reportage voorgeschoteld. Het één sluit het ander niet uit. Het is een erg geslaagd programma waar vaak om valt te lachen. Maar, over smaak valt natuurlijk te twisten. Over wat journalistiek is echter niet.
Met alle schandalen die Pownews de afgelopen jaren aan het licht heeft gebracht, hebben ze meer dan eens bewezen dat ze nieuws kunnen maken. Een paar voorbeelden:
Ze hebben aangetoond dat je in een boerka vrij simpel stemfraude kunt plegen. Dat er corrupte bestuurders bij Buma/Stemra werkten, die vervolgens opgestapt zijn naar aanleiding van een Pownews-item. Rutger Castricum liet zich niet wegsturen bij het Europarlement om voorzitter Schulz aan de tand te kunnen voelen over zijn controversiële uitspraken over vrije meningsuiting. Het ‘dinertje’ van Bertus Hendriks en Hans Jansen, waardoor het Wilders-proces uiteindelijk opnieuw moest, was een primeur van Pownews. Ze maakten reportages over de koperdieven in het Shell-gebouw, Amsterdamse coketaxi’s, straatdealers in Maastricht na invoering van de wietpas, criminele zigeuners die in Utrecht beloond werden met een riante villa, enzovoorts, enzovoorts.
En dit opgesomd zonder al te uitgebreid onderzoek te hebben gedaan, dus de lijst met reportages waarin Pownews misstanden aan de kaak stelt is ongetwijfeld nog veel langer. Wie wil beweren dat dit allemaal ‘geen journalistiek is’ moet wel van goeden huize komen.
Nog een veel gehoorde klacht is de manier van interviewen van de Pownews-reporters. Zo zouden ze ‘zuigerige’ vragen stellen en alleen maar uit zijn op een geestig item. Veel vragen die de reporters stellen zijn inderdaad lollig bedoeld, lekker lachen met of om politici. Maar veel vragen ook niet.
Politici en andere mensen die zich op een negatieve manier in de spotlight hebben gewerkt, proberen altijd weg te komen met een zo nietszeggend mogelijk antwoord. Het is natuurlijk ook moeilijk om antwoord te geven op lastige vragen. Al helemaal als het vragen zijn waar geen goed antwoord op te geven valt, omdat ze gaan over een misstand die nooit had mogen plaatsvinden. Dat dit vaak gênante situaties oplevert voor de geïnterviewden, maakt het nog niet onterecht dat zulke vragen gesteld worden.
De meeste journalisten nemen helaas maar al te makkelijk genoegen met een slap antwoord. Nu hebben we met Pownews eens een paar journalisten die wél doorvragen als dat nodig is, die zich in een onderwerp vast durven bijten en niet loslaten tot ze tevreden zijn. In plaats van dat toe te juichen heet het ‘treiterjournalistiek’.
Maar is het niet de taak van iedere journalist om zo zuigerig mogelijk vragen te stellen? Om je niet te laten afschepen met een “nee” of een ander onzinnig antwoord? Zijn de lastige vragen niet juist de vragen die gesteld moeten worden?
Voor diegenen die claimen dat Pownews niet uit is op de waarheid nog één vraag: na het dagenlang hinderlijk achtervolgen van ‘de acht van Eindhoven’ heeft Pownews uiteindelijk een uitgebreid interview gehouden met één van de daders. Valt dit niet onder hoor en wederhoor? Is dit geen waarheidsvinding?
Heel journalistiek dus.
