Eind jaren zestig. Zweet drupt sissend op het asfalt. Rassenrellen. Sly Stone en Santana regeren San Francisco met hun messcherpe soul. Geen gospel maar rock als de wortel voor tijdloze soulslijpers met galmende zang en wahwah gitaar. Zo tijdloos, dat generaties muzikanten in dit idioom blijven voortploeteren, zonder de kwaliteiten van het origineel te benaderen.
Want een lekkere retrosound neerzetten lukt meestal nog wel met een handige producer, een mengpaneel met veel effecten en wat oude analoge apparatuur. Doet u mij nog een Hammond orgel extra, mijnheer. En geef me ook maar een bariton sax en een trompet erbij. Probleem: het lijkt allemaal zo op elkaar. Generatie na generatie conservatorium-nerds waant zich gitaargod in eigen gedachten en brengt de zoveelste zielloze funkplaat uit. Met de grooves zit het wel goed. Met dank aan de hiphopboys is iedereen weer het archief ingedoken en duikelt de ene na de andere rare groove op, die met eigen live instrumenten wordt nagespeeld of gesampeld. Is het allemaal te makkelijk na 4 jaar conservatorium? Dank pak je Tower of Power erbij, om je vast te bijten in al die hectische drumpartijen. Maar waar is het liedje gebleven? De melodie, die het na 1 minuut grooven overneemt en in je hoofd blijft doorzeuren? De meeste funkklonen blijven in die eerste minuut hangen.
Niets mis mee, maar af en toe wil je weer eens wat nieuws, verrassends horen. Of in ieder geval een band met ballen die live de zaal afbreekt. Neem Black Joe Lewis & The Honeybears. Meedogenloos dendert een nummer als ‘Booty City’ de zaal in, waarbij de Texas gitarenterreur van Black Joe zo vervormd klinkt, dat een melodie amper te herkennen is. Maar de goede luisteraar krijgt genoeg mee om mee te kunnen zingen. Paradiso kon er vorig jaar geen genoeg van krijgen.
Vergeleken met zwarte Joe pakken de Monophonics uit San Francisco het iets subtieler aan. Zelfde bezetting, generatiegenoten, met als extra een keyboard-speler die met grommende stem boven de psychedelische sound probeert uit te komen. De in 2005 opgerichte Monophonics hebben nog nooit in Nederland gespeeld, maar nu hun derde album In Your Brain hier wordt uitgebracht, kan dat niet lang meer duren. Ik kan niet wachten.
Ooit zette Sly per vergissing op een albumhoes de songtitel ‘There’s A Riot Going On’. Een nummer dat altijd blanco zou blijven, hij besloot het niet op de plaat te zetten. De Monophonics namen een halve eeuw later het stokje over en geven er hun eigen invulling aan. Bobby Womack, Sly: in hun stijl bezingt dit lied bezingt idealistisch de problemen van deze tijd, voorzien van een rauwe verpakking.
Helemaal fijn wordt het met gastvocaliste Fanny Franklin, die als de hele band ‘All Together’ brult eroverheen mag kwinkeleren. Hallucinerend met een melodielijn die dwars door je trommelvliezen heen zaagt en graaft. Af en toe nemen de Monophonics gas terug om een cover te spelen, zoals Nancy Sinatra’s ‘Bang Bang’ (weer bekend door Quentin Tarantino). Dan gaat het weer verder in die typische psychedelische rockstijl.
Veel retrobands vallen in de valkuil van zoveel mogelijk muziekstijlen op een album te willen proppen. Daar hebben de Monophonics geen last van. Daarvoor zijn hun eigen songs te goed. De Monophonics zijn meestertimmerlui die nieuwe meubels hebben gecreëerd van oud hout.
