We zijn begonnen. De winter is ten einde. De tijd van rondjes 32.1 is klaar. Weg met het dweilorkest en hoera voor het frietkot. Niet langer is het nodig om op Al Jazeera Sport de laatste twintig kilometer van de Ronde van Qatar te kijken. Wanhopig zoeken naar samenvattingen van de Ronde van Langkawi (Dat ligt in Maleisië. Niks om u voor te schamen) behoort tot het verleden. Na dagen van puzzelen en het doorpluizen van allerhande obscure koersuitslagen voor de ultieme pronostiek is het nu niet langer aan de volgers, maar aan de renners.
En wat hadden we het nodig. Na dopingonthullingen met de regelmaat van de klok – tragisch, maar hard nodig – moest er gekoerst worden. Eerst nog even langs de slijter en de kaasboer – wielrennen kijk je niet op een lege maag – en toen begon het. Omdat de NOS om onbegrijpelijke redenen ‘minder en zakelijker‘ verslag doet van fietsen, waren we overgeleverd aan de Belg. Onzin natuurlijk, minder fietsen uitzenden is een inhoudelijke keuze en dat kan. Maar een zakelijk verslag van topsport is net zoiets als een nuchtere vraag of je eigen baby wel echt zo mooi is als je denkt. Dat kan niet.
Terwijl ik nog langzaam ontwaak uit mijn winterslaap en me laaf aan kasseienstroken met namen als De Donderij en de Borstekouterstraat en geniet van typisch Vlaams wielerproza (‘Die trapt zacht door de boter’, ‘als een duivel in een wijwatervat’), is de koers ineens gebroken. Een kopgroep is er vandoor en het peloton geeft snel op. Vervolgens neemt een sterke, maar onbekende Belg de benen en krijgt hij gezelschap van een Italiaan in Russische dienst, die pas net weet dat hij mag starten. En dan is het gedaan. Stijn Vandenbergh doet wat iedereen verwacht: kopwerk, voorsprong uitbouwen en stoempen. En vervolgens doet Luca Paolini ook precies wat iedereen verwacht: korte aflossingen op kop, krachten sparen, beetje linkeballen en de sprint winnen. In het peloton verlangen dik 100 renners terug naar Qatar of een andere warme plek en in de achtervolgende groep kijken ze elkaar verslagen aan. Einde koers.
Was het groots? Gaat deze koers voor eeuwig in onze wielerharten gegrift staan? Nee. Maar we hebben weer koers gezien. Meer zelfs dan de vooraf als kanshebber bestempelde Jürgen Roelandts, die de laatste 30 kilometer met bevroren oogleden reed en alleen maar de finish haalde door naar het achterwiel direct voor hem te staren. Zo had een weinig enerverende voorjaarsklassieker toch nog één heroisch verhaal. En de grote verliezer van de Omloop? Dat was ik.
Peter Kwint is persvoorlichter voor de SP, behalve wanneer er wielrennen op tv is.
