Drie uur ‘s nachts lijkt de mooiste stad achter de duinen compleet verlaten, maar een grote zwerm dronkenlappen weet de weg te vinden naar het verborgen pareltje achter een kunstgalerie. Sociëteit “de Pijpela” luidt de naam van dit bruincafé. “Je komt hier alleen als je heel dronken bent. Dan is gelukkig dit café nog open.”
“Op naar de Pijpela!”, gilt er iemand op de Grote Markt. “De wat?”, roept een ander. “De pijp-me-laan?” “Nee! De Pijpela!”. Niet-Hagenezen zullen de Pijpela niet kennen, maar voor vele Hagenezen is het bruincafé een begrip. “Wij gaan niet naar bed om vier uur. Wij gaan pas naar bed om half zeven!”, wordt er gegild door twee jongemannen. Alleen mogen zij niet mee naar binnen. De uitsmijter houdt hen tegen, omdat ze er te dronken uit zien. “Opzouten”, zegt de ene uitsmijter met een zwaar Haags accent. “Je bent veel te dronken. Je moeder zou zich voor je schamen.”
Wanneer de jassen zijn opgehangen, vertrek je door de klapdeuren naar een duister hol. Het duistere hol begroet je met een walm van omgevallen bier, korstige zweetresten en opgerookte sigaretten. Het is er warm, druk en er hangen oude eenzame mannen aan de bar: zoals je verwacht van een bruincafé. De eenzame mannen ruiken de dames bij binnenkomst al. De blikken die eerst op onweer stonden, veranderen allemaal wanneer ze het vrouwelijk geslacht zien. “Hallo lekker wijf. Lust jij een biertje of wil je nu al met me mee naar huis?” Bang om afgewezen te worden, lijken de mannen niet. Ze weten namelijk dat iedereen dronken is en dat de handjes dan overal naar toe mogen. Daar maken ze dan ook gretig gebruik van. De vrouw giert van het lachen en danst op het seksueel geladen lied ‘Kiss’ van Prince. Luidkeels zingt ze mee en de man danst vrolijk met zijn ogen gericht op haar pronkende borsten.
Een dresscode voor ‘de Pijpela’ is er niet. Bezwete hoofden, rode ogen en slechtzittende kleding zie je overal om je heen, maar niemand lijkt zich daar druk om te maken. Het bier vloeit rijkelijk en de muziek uit de jaren ’50, ’60, ’70, ’80 en ’90 wisselen elkaar steeds af. Liefhebber van jaren ’60 rock? Of liefhebber van jazzy sounds? Het kan hier allemaal. Wil je een nummer horen? Plaatjes aanvragen doe je niet in dit bruincafé, want dan stuurt de man achter de draaischijven je dronken kop gewoon weg. “Ik bepaal”, meldt hij je dan luidkeels.
Het is kwart over 5 ‘s ochtends wanneer de laatste ronde is ingegaan. De knappe, Schots uitziende, barman jengelt aan een bel. “Haags kwartiertje, Haags kwartiertje!”, wordt er geroepen. Iedereen juicht en geniet van het gele water. Het laatste kwartier voor sluitingstijd is ‘de Pijpela’ nog steeds stampensvol en het lijkt alsof er nog harder wordt gefeest dan voorheen. Als het dan toch half 6 ‘s ochtends wordt, strompelen de eerste gasten met tegenzin uit het bruincafé. De lichten gaan aan en de muziek wordt afgezet. ‘De Pijpela’ is er klaar mee voor vandaag. Een lieve glimlach en een vriendelijk “welterusten” krijgen alle bezoekers mee van de uitsmijters. De eenzame oudere vent die eerder op de avond nog chagrijnig was, grijnst van het geluk. De dronken dame wil graag met hem mee naar huis. Klopt de naam “Pijp-me-laan” dus toch.
Foto: ANP
