Haar Dirk van den Broek-roltrolley leunt vermoeid tegen het bankje waarop ze is neergeploft. Enthousiast laat ze de inhoud zien. Mascara die je wimpers in twee seconden centimeters langer maakt. Een schoonmaakspulletje, “uit Amerika!”, dat vetvlekken met één veeg van je raam verwijdert. Vaatwastabletten die het beste uit de test van de consumentenbond zijn gekomen. Ilona heeft weliswaar geen afwasmachine, maar een buurvrouwtje van haar wel. “Zo doe je nog wat voor mekaar.”
Ik zit naast haar en zou het liefst mijn Valentino-pumps uittrappen, maar voel me te bescheten. Zojuist heb ik op het WomenInc-festival twee talkshows geleid. Eentje met trendwatchers Lieke Lamb en Marie Lou Witmer, die vertelden over ‘de vrouw over 20 jaar’ en eentje met topondernemers Emily Jacometti en Sylvia Tóth, die de aanwezige dames aanspoorden vooral het heft in handen te nemen en een eigen zaak te beginnen. ‘Ik kan alles wat een man kan, maar dan leuker’, had Tóth schalks gezegd. Wij, hoogopgeleide, hooggehakte vrouwen, hadden het reuze inspirerend gevonden, deze sterke tantes aan het roer die het patriarchaat eens een poepie lieten ruiken.
Voorheen werd WomenInc gehouden op hippe locaties als de Beurs van Berlage of Pakhuis de Zwijger. Dit jaar is het voor het eerst in de RAI, pal naast de Huishoudbeurs. Toen ik vanmorgen aangeparadeerd kwam, hoorde ik Gordons hitsensatie L.A. the Voices galmend de openingsceremonie verrichten. Van de Huishoudbeurs welteverstaan. WomenInc was een paar dagen tevoren geopend door Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Máxima. Verschil moet er wezen.
O nee, verschil moet er juist niet wezen. WomenInc investeert in de kansen van álle vrouwen, zo is enthousiast door de organisatie in de kranten geroepen. Dus nee, WomenInc is geen grachtengordelclubje, maar een waardevol netwerk voor vrouwen die zich willen ontwikkelen en voor zichzelf opkomen. Ook Huishoudbeursdames. Juíst Huishoudbeursdames.
En dus roept Gaston, die kale schreeuwerd van de Postcodeloterij, tussen de stands met mager frituurvet en zelfsoppend zeepsop elk uur keihard door een microfoon dat ook bij de naastgelegen zaal van WomenInc heel veel te beleven is en dat de “lieve bezoeksters” voor slechts 5 euro extra even lekker met vrouwen onder elkaar over hun empowerment kunnen praten.
Hoe nobel de opzet van de WomenInc-organisatie ook is, het lijkt niet helemaal te werken. De Huishoudbeursgangers die langs de vrouwenstands hobbelen lijken zich er net zo thuis te voelen als een groep bodybuilders op een majorettevereniging.
Ilona haalt haar schouders op als ik haar vraag wat ze van de vrouwenzaak vindt. Sylvia Tóth? Nooit van gehoord. Ze wilde alleen maar even zitten met een wafel.
Ik vraag haar of ze nog blijft om naar de discussie te kijken over deskundige vrouwen die te weinig uitgenodigd worden bij praatshows op televisie. “Hoezo te weinig vrouwen? Je hebt toch Carlo en Irene,” zegt ze. “Die zijn de hele tijd op tv. Irene is hartstikke goed. En Carlo is een half wijf.” Ze lacht hees en staat op. “Ik ga maar eens naar huis. Gert zit op me te wachten met een prakkie.”
Ze heeft gelijk. Ilona heeft helemaal geen empowerment nodig. Haar trolley huppelt vrolijk achter haar aan.
Foto: ANP
