Een onconventioneel liefdesverhaal waarin homoseksualiteit en verbroken regels de hoofdthema’s zijn. An sich een interessant onderwerp om een mooi verhaal en een pakkende film om heen te maken. Helemaal wanneer de verwachtingen van de Nederlandse regisseur Norbert ter Hall na televisieserie A’DAM – E.V.A. in 2011 aardig hoog zijn. Met verschillende kwalitatieve elementen die samen zouden kunnen smelten tot een groot knallend succes kan dit niet anders dan een goede film zijn. Toch mist er een cruciaal onderdeel om de film te laten slagen.
De film vertelt het verhaal van de homoseksuele jurist Eduard (Mark Waschke) die naar Brussel verhuist om daar een belangrijke baan bij het Europees Parlement te vervullen. Daar ontmoet hij –hoe bijzonder- al botsend op de trap de Spaanse Edurne (Veronica Echegui). Op dit punt gaat het wat betreft het verhaal al mis. Het stel wordt geholpen door een andere medewerker, Richard (Teun Luijkx), die vanaf dat moment niet meer weg te denken is uit hun leven. Eduard en Edurne breken, natuurlijk, allebei een arm en moeten gezamenlijk naar het ziekenhuis.
In de film lijkt het slechts enkele dagen later wanneer Eduard Edurne vraagt om bij hem te komen wonen. Er is een gigantische tijdsprong in het verhaal gemaakt zonder dat je daar als kijker bewust van bent of mensen zijn daadwerkelijk zo gek om na enkele dagen bij iemand in te trekken.
Het stel krijgt een fascinerende relatie, waarin de eerder genoemde Richard steeds op komt duiken op de vreemdste momenten. Edurne is gefascineerd door de jongeman en nodigt hem bij hen uit voor een etentje. Richard is nog niet binnen of hij begint een heftig betoog over de betekenis van geluk. Dit schrikt het kersverse koppel niet af, want blijkbaar is het heel gewoonlijk om een zware discussie te starten wanneer je op bezoek gaat bij mensen die je niet kent…
En dat is nog niet eens het vreemdste aan het hele personage rondom Richard. Hij blijft na het etentje slapen op de bank, om vervolgens de volgende ochtend met een klaargemaakt ontbijt tussen de slapende Eduard en Edurne in bed duikt. Ook dat is heel normaal. Oh, en dat hij even later seks heeft met Edurne ook, terwijl Eduard stiekem verliefd is op de jongeman.
Eduard en Edurne komen in een soort driehoeksrelatie terecht. Ze vinden Richard beiden fascinerend en weten niet wat ze moeten doen met die gevoelens. Het lijkt wel of ze Richard nodig hebben om de relatie te doen laten werken. Blijven ze bij elkaar zonder Richard? Of vragen ze hem om een gunst?
Het idee van een ‘moderne’ driehoeksrelatie is er. Edurne kan niet zonder Eduard: een succesvolle man, Eduard kan op zijn plaats ook niet zonder de speciale Edurne, ook al voelt hij meer voor mannen, dus kiezen ze er voor om een soort extraatje aan hun relatie toe te voegen. Dat is allemaal prima, mits het script goed uitgewerkt is en op de juiste manier overvloeit in het acteerwerk.
Juist daar gaat het mis. Niet dat de acteurs niet kunnen acteren, maar de rollen die ze toebedeeld hebben gekregen, zijn allemaal slechts minimaal uitgewerkt. Terwijl er achteraf gezien verder eigenlijk niet eens zo heel veel gebeurt in de film, leer je de personages niet goed kennen. Hierdoor zien we binnen een veel te korte tijd excentrieke personages waar absoluut veel meer over te vertellen valt dan Ter Hall heeft gedaan. Met iets meer introductie was het misschien zelfs niet zo heel gek geweest dat Richard in de vroege ochtend in het bed van het stel sprong. Als je bijvoorbeeld wist dat hij verlatingsangst heeft. Of dat hij gewoon een hele sociale jongen is. Of gewoon een beetje gek.
Binnen die korte tijd propt Ter Hall ook alle belangrijke zaken aan het begin van de film: de ontmoeting van Edurne en Eduard, de ontmoeting van hen met Richard, het samenwonen en de ontdekking van gevoelens voor meerdere personen. De rest van de film kabbelt verder als een rustig en vooral saai beekje zonder al te hoge golven. &Me is veel suffer uitgewerkt dan had gekund met een dergelijk script met zulke ‘moderne’ onderwerpen.
