Zondagavond zat Jurgen Streppel, hoofdcoach van Willem II, zichtbaar opgelucht bij de persconferentie na de wedstrijd tegen VVV. “We krijgen het lastig; we komen namelijk alleen nog maar ploegen tegen die boven ons staan”, grapte hij. De coach was in zijn nopjes met de – pas in de laatste minuut verzorgde – overwinning. Jurgen Streppel was blij, een emotie die we dit seizoen nog niet veel hebben gezien. Ikzelf werd er een beetje ongemakkelijk van. Want als er één iemand is uit de huidige jaargang van de Eredivisie die je beter niet gelukkig kan zien, is het Jurgen Streppel wel.
We schrijven de negentigste minuut wanneer Danny Guijt aanlegt voor een droge schuiver in de verre hoek. Nog geen halve seconde later klinkt er een tsunami van geluid in het Koning Willem II stadion. Puur geluk raast over de tribunes; Willem II pakt zijn laatste strohalm. Het kan nog!
Het geluk van heel Tilburg uitte zich in één man. Jurgen Streppel is de personificatie van het hele seizoen van de Brabanders. Net wat minder uitstraling dan de rest, ietwat nukkig maar toch ook positief gestemd. Het verschil is alleen dat de club – en haar supporters – prachtig gelukkig kan zijn. Party like it’s 1999. Letterlijk. Streppel kan dat niet. Zie hem juichen (doorspoelen naar 0.32) en je ziet een mislukte gabber die net wat teveel uit z’n plaat gaat. Ik vermoed dat de spelers van Willem II net wat minder hun best doen omwille van hun trainer. Ik bedoel, het beeld van een juichende Streppel moet zo vaak mogelijk voorkomen zien te worden.
Gert-Jan Verbeek is ook zo’n iemand. Bij Derksen & … kwam de trainer van AZ wonderbaarlijk warm over, maar op en rondom het veld is hij zijn eigen tegenpool. Vloekend tegen de vierde man, tierend op de camera; Gert-Jan Verbeek is eigenlijk altijd boos. Tot hij ineens tegenover een journalist uit dezelfde generatie komt te zitten en kan praten over zijn persoonlijkheid en het verleden. Zodra Verbeek kan betogen wat er juist goed aan hem is en slecht aan anderen smelt hij. Dan verandert hij in een uiterst aimabele man.
Het klopt niet.
Bij beide trainers zag ik emoties die ik niet eerder had gezien. Alsof Dagobert Duck geld geeft aan een zwerver of Albert Verlinde die zegt: “Ho is effe, het is niet netjes om zo over mensen te praten.” Ik ben geen hokjesdenker, maar het is wel lastig om een dusdanig zware stempel te onderdrukken. Dagobert Duck is gierig, Albert Verlinde is een roddelnicht, Gert-Jan Verbeek is altijd boos en Jurgen Streppel verliest nou eenmaal vaak en dat ziet er beter uit dan wanneer hij wint. Niks meer, niks minder. Laten we dat ook alsjeblieft zo houden.
