It’s raining men/Halellujah/They jumped from roofs/The bodies pop up on the ground
Welkom in de wondere wereld van Boduf Songs. Na een dwingende en beknellende basdrone en schrille gitaren, zijn dit de eerste woorden die je hoort op Burnt Up On Re-Engtry. De toon is gezet en de boodschap daarmee duidelijk; Als u naar vrolijkheid en gemak vermaak opzoek bent, dan kunt u beter elders gaan zoeken. Voor de wat tragere van begrip wordt de lugubere duisternis, wordt het later in hetzelfde nummer nog eens wat duidelijker benadrukt met haast Schopenhaueriaanse pessimisme What’s so great about being awake? What’s so great about being (at all)?.
Boduf Songs maakt nachtmuziek bij uitstek, bijvoorkeur te nuttigen in eenzaamheid. Misschien enkel vergezeld door een pak goedkope wijn, of budget whiskey, maar in ieder geval niet omringend door kletsende maten van weleer die hun gehele leven, carrière en het ontluikende ouderschap aan je voeten leggen wanneer Matt Sweeney (de man achter deze folktronica doom country) nog maar eens uitlegt waarom het leven (en dus de daarbij behorende voortplanting) hopeloos is. Allen zijn wij voer voor – en dus onderweg naar – de maden; One fine day we’ll leave this place.
Existentialistische verdoemenis die normaal in de diepe grunt van death en black metal verstopt zit. Een wereld van verdoemenis en vervloeking waar in Boduf Songs zich klaarblijkelijk als een vis in het water voelt. Even beklemmend en beangstigend, zij het met andere muzikale ingrediënten, bouwt hij een wereld waar in de enige hoop is niet nog meer te verliezen. Een naargeestige sfeer gecreëerd met gitaarloops, synth- en basdrones, samples en elektronica is de basis waarover Sweeney ingetogen zingt.
Een bedwelmende mix tussen folk, postrock, indietronics en de doom waar Earth haar laatste platen mee vult. Er zijn momenten dat Boduf Songs liefelijk klinkt. Romantisch haast, tot dat je beseft welk gewicht de woorden van Sweeney hebben. We will devour you, for to keep you save over de klanken van een klein slaapliedje in Maggot Ending, Matt Sweeney klinkt troostend als een vader die zijn kind inslaap wiegt, maar de inhoud is luguber.
De ellende is echter zo meeslepend en intens verpakt, dat Burnt Up On Re-Entry wel een plaat is waar je naar blijft luisteren. De kleine verschuivingen in de drones, de minuscule spelingen in de bleeps, blops en glitches in de achtergrond, ze trekken je de nummers in. Een warmte spreekt uit het donkere pessimisme van Boduf Songs, zover zelfs dat het haast troostend wordt wanneer Sweeney in Everyone Will Leave You In The End je precies dàt mededeelt. Een geruststellend, maar ook reëel en direct, doemdenken dat uit de hele plaat weerklinkt. Immers, hoe waar zijn de woorden dat we allen eenzaam en alleen zullen eindigen, misschien overleeft door onze kinderen en vrienden, maar zeker met een “maggot ending”.
