Wat moet je doen om een sport die in het verdomhoekje zit weer populair te maken? Heel simpel: maak de omstandigheden episch en zorg voor verdomd mooie sport. Dat is precies wat Milaan – San Remo ons bracht. De geweldig verrassende winnaar Ciolek en bevroren renners zorgden voor de beste revanche die de wielersport kon geven na deze schandaalwinter.
Het was geen lente-koers. Niets van de mooie lentekriebels die Filippo Pozzato deze week nog uitte tegen Wilfried De Jong. Het leek geen Primavera, maar een veldrit in een Tsjechisch boerendorp. De 298 kilometer lange koers werd een dikke 50 kilometer ingekort wegens slecht weer. Maar niet een beetje slecht weer. Nee, heroïsch slecht weer dat de wielerfan terug laat denken aan Erik Breukink op de Gavia, aan Bobbie Traksel tijdens Kuurne-Brussel-Kuurne en vooral aan de ontelbare koersen van vroeger toen het weer altijd slecht was (dixit Roger de Vlaeminck). Bevroren brillen, bevroren renners, huilende wielrenners zelfs. Huilende wielrenners wegens vrieskou en bevroren bergpassen, coureurs die voorstellen te gaan biathlonnen, dat is wat je de mensen moet geven. Die heroïek is precies was het wielrennen nodig heeft. Want daar helpt geen infuus tegen.
It’s snowing so much this could be biathlon. If so, can I be shot first?
— Koen de Kort (@koendekort) 17 maart 2013
Na de verplaatsing per bus en de nodige tweets en foto’s van coureurs wisten de renners er bovendien nog een waar spektakel van te maken. Vanaf de Cipressa was het bal. En de aanvallen kwamen niet van de kleine mannen. In de finale over Cipressa en Poggio lieten Sagan, Gilbert, Phinney, Chavanel, Stannard, Vorganov, Cancellara en Cavendish zich allemaal zien. Dat leverde een van de spannendste wielerfinales van de afgelopen jaren op. Gerald Ciolek won uiteindelijk de sprint van de onklopbaar geachte Sagan. Des te mooier omdat die tegenwoordig voor een vaag Zuid-Afrikaans team rijdt, met als knechten talentvolle Afrikanen die nog nooit eerder sneeuw hebben gezien.
In politiek is geloofwaardigheid moeilijk. Dat kun je alleen bereiken door echt mee te voelen met problemen van mensen en echt menen wat je doet. Dat geldt ook voor de wielersport. De klotewinter en de twintig jaar die we achter de rug hebben is niet een-twee-drie weg te poetsen. Maar als je zorgt dat je inspeelt op het gevoel van mensen, soms geholpen door het weer, dan kan het goed komen. Als de renners het op zo’n manier blijven menen. Want door zó te rijden als wielerpeloton, zo zonder Sky-trein, daarmee win je de harten van mensen terug. Iedereen die vandaag Milaan-San Remo heeft gezien is weer verliefd op de koers (als dat nog nodig was). Daarmee bracht deze Primavera toch een beetje de lente in de huiskamers.
Huub Bellemakers vindt alle 134 finishers van vandaag helden. De rest zijn mietjes, zelfs als ze een prima excuus hebben.
