Het is zo’n dag.
Een dag waarin de regen tegen de ramen slaat, trillend als een rietje door de wind zijn vijand gemaakt. Vogels tevergeefs een slag in de rondte vliegen en telkens weer worden aangespoeld op het droge, zonder rukwind. De wolken hangen als een sluier om de uitgekotste lucht, beademen de akelige kou wat ons doet huiveren. Het angstaanjagende gehuil wordt guller en bomen schijnen te bewegen waar ik niks van snap takken breken los en bladeren vergaan. De zon komt ons redden afgelost door de maan en dat is zoals het is, het is altijd zo gegaan, het is hier altijd al geweest.
En jij kent het hier. Jij bent hier wezen kijken met en zonder idealistische verrekijker kijk je verder. Je hebt hier gestaan. Geroken aan de was van de onderbuurvrouw. Jij kent de storm, het trillen van de ramen. Jij herkent de hoge tonen en de lage, van het gehuil om de gebouwen heen. Jij luistert, jij vecht met de vogels mee, slaat honing uit de zon om wat je kan missen geef je weg aan mij, beweeg jij mee met de bomen, elke boom dat heeft bewogen wordt een boom waar jij ook was. Elke vogel die hier nu vliegt, was een vogel die jij ook zag en ik, ik heb jou lief, ik weet het zeker net zoals ik zeker weet dat morgen een morgen is en gisteren gisteren was, maar wat ben ik blij dat jij al afgegeven bent, goede handen, geland in iemand anders land en dat maakt niet uit, daar is ook de zon waar ik naar kijk, alles is hier, het is hier altijd al geweest, de vogels, de wind en de bomen. Jij hebt ze geroken, gevoeld en opgesnoven. Net als ik, alles is hier al behalve jij en ik. Wij zijn de maan en de zon, jij komt wanneer ik ga en andersom. Dat is ook altijd al zo geweest en ik hou er van om op je te wachten, want ik weet dat je komt en ik weet dat ik ga. En het is geweldig om te verlangen, te verlangen naar. Het heetst van de strijd uitstellen tot. Ik verlang zo naar het verlangen om samen, verlangen naar het, het moment.
Maar ik hou ook van het idee dat ik nog niets hoef, niet te bedenken wat er zou en als ik dan niets hoef dan denk ik, denk ik aan het hier zoals het altijd is geweest en het misschien ooit zou als dat kon.
Foto: Ingelise de Vries
