Doorgaans krijg ik jeuk van reviews waarin een recensent de inleiding gebruikt om zijn liefde te betuigen aan de serie waartoe de besproken game behoort. Het lijkt alsof hij de lezer ervan wil overtuigen dat hij een autoriteit is op het gebied van de serie, en dat zijn oordeel er werkelijk toe doet. Bullshit natuurlijk, je geeft enkel te kennen dat je slecht bent in het schrijven van een inleiding. Dat gezegd hebbende: ik heb de Tomb Raider-games altijd al strontvervelend gevonden.
Mijn Tomb Raider-aversie is zó erg dat ik in al die jaren dat Lara Croft in games ronddartelde maar één titel heb uitgespeeld waarin zij de hoofdrol vervulde en dat was Lara Croft and the Guardian of Light. De reden? Gratis DLC die me in staat stelde om de game te doorlopen als Kane & Lynch, mijn twee favoriete game-klootzakken. Zo lang ik maar niet hoefde te spelen met die vervelende Lara Croft vond ik alles best. De reden dat ik zo’n hekel aan haar heb? Ze is té perfect. Ze heeft mega-jetsers in een strak turquoise hemdje, benen tot aan haar oksels, ze is stinkend rijk, spreekt meerdere talen, weet en kán alles en ze is bovendien superlenig en beresterk. Kortom: een ongenaakbaar en ééndimensionaal personage. Doodsaai dus.
Toen de eerste trailers van deze nieuwe Tomb Raider verschenen, schreeuwde de halve wereld moord en brand over een niet bestaande ‘verkrachtingsscène’, maar ik was vooral blij dat we een totaal andere Lara Croft te zien kregen: een jonge vrouw die niet achteloos van liaan naar liaan slingert, ondertussen beren en tijgers overhoop knallend. De Lara uit deze tweede(!) Tomb Raider-‘reboot’ was een redelijk normaal uitziende jonge vrouw (ze had wel het gezicht van een supermodel, maar soit) die zich staande moest houden in een extreme crisissituatie.
Dit originele uitgangspunt zorgde ervoor dat deze nieuwe Tomb Raider me vanaf de eerste minuut bij de kloten greep. We volgen een jonge, onervaren Lara Croft die haar allereerste verkenningstocht onderneemt naar het mystieke Japanse koninkrijk ‘Yamatai’. Haar schip komt in een heftige storm terecht en Lara lijdt, samen met de bemanning, schipbreuk op een verlaten eiland. Vanaf dat moment ben je overgeleverd aan de gevaren van het eiland, zonder uitrusting en vooral zonder ervaring. Tijdens het spelen leer je steeds meer vaardigheden om te overleven, zoals het jagen op dieren en het verkennen van je omgeving. Op deze manier krijgt de speler het gevoel dat je samen met Lara een ontwikkeling doormaakt van een onervaren meisje naar de stoere vrouw die iedereen kent.
De transitie verloopt allerminst zachtzinnig, want arme Lara krijgt het zwaar te verduren. Één moment in het bijzonder is pijnlijk om te zien: in het begin van de game valt Lara naar beneden nadat ze gevangen is genomen en landt daarbij boven op een stuk uitstekend metaal. Lara moet dat ding uit haar zij trekken en dat ziet er flink pijnlijk uit. Deze scène zet meteen de toon voor de game: dit is een rauw en heftig avontuur; een totaal nieuwe benadering van Tomb Raider.
Niet alleen de sfeer en de grimmige toon van dit nieuwe deel contrasteren fel met de eerdere avonturen van Lara, ook de gameplay is flink onder handen genomen. Je verkent nog steeds grotten en verlaten omgevingen, maar de manier waarop je dit doet, is een stuk minder vergezocht dan in eerdere delen, waarin het soms leek alsof je door omgevingen liep die alleen gemaakt waren om ruimte te bieden aan een of ander raar puzzeltje. Dit keer gaan de puzzels naadloos op in de omgeving, wat het spel een organisch gevoel geeft.
Gevechten met tegenstanders zijn beter uitgewerkt dan in voorgaande delen, waarbij het opvalt dat er goed is gekeken naar die ‘andere’ game over het verkennen van verloren gewaande omgevingen: Uncharted. Dit is allerminst een punt van kritiek, want het vechtsysteem werkt nagenoeg perfect. Vooral het gebruik van de pijl en boog verdient aanbeveling. Met de boog kun je niet alleen vijanden geruisloos uitschakelen, je kunt ‘m ook gebruiken om op lastig bereikbare plekken te komen. Het loont de moeite om sommige plekken in de game nogmaals te bezoeken, om een kijkje te nemen op locaties die je eerder niet kon bereiken.
Eén van de nieuwe elementen in Tomb Raider is het upgradesysteem, waarmee je je eigen wapens en vaardigheden kunt verbeteren. Het upgraden van je wapens is op zich geen ontzettend vernieuwend idee, maar het zorgt er wel voor dat de manier waarop je speelt steeds blijft veranderen. Dit geeft de game een aantrekkelijke dynamiek en zo blijft de gameplay zich continu ontwikkelen.
Je verdient ervaringspunten met de manier waarop je vijanden omlegt, waarbij je meer punten krijgt voor spectaculaire kills. Een tegenstander ‘zomaar’ overhoop schieten levert je punten op, maar bij een headshot of een creatieve kill is het kassa. Ook Lara’s ‘Survival Instinct’ is een prettige toevoeging, waardoor je met één druk op de knop visuele aanwijzingen krijgt over vijanden, puzzels, schatten en andere wetenswaardigheden in je omgeving.
In tegenstelling tot eerdere Tomb Raiders speelt dit deel zich volledig af op één enkele plek: het eiland waar Lara schipbreuk heeft geleden. Dit betekent niet dat de game een gebrek aan variatie heeft als het gaat om de locaties. Je komt in een aantal prachtig vormgegeven plekken terecht die uitnodigen tot het verkennen van elk hoekje en gangetje. Zelfs na het uitspelen van de verhaalmodus is het heerlijk om terug te gaan naar plekken die je eerder hebt bezocht om op zoek te gaan naar geheimen die je de eerste keer misschien hebt gemist. Met name het ‘Shanty Town’-level is perfect om een soort game-versie van apenkooi te spelen, met een hoop kleine hutjes, richeltjes en muren waar je naar hartenlust overheen kunt rennen en klimmen. In deze omgeving wordt goed duidelijk hoe soepel Lara zich door de gamewereld kan manoeuvreren.
De verhaalmodus van Tomb Raider verdient alle lof; hetzelfde kan helaas niet gezegd worden voor de multiplayermodus. Het spel heeft last van hetzelfde euvel als het vorig jaar verschenen Far Cry 3, waarbij de vrij tamme multiplayermodus verbleekte bij het sublieme verhaal voor één speler. Op zich werkt het best aardig, maar het niveau van de singleplayercampagne wordt niet geëvenaard. Je kunt elkaar in vier modes – die niet uitblinken in originaliteit – te lijf gaan. Het is vermakelijk om een paar potjes te spelen, maar reken er niet op dat dit de aandacht lang weet vast te houden.
http://www.youtube.com/watch?v=bEMZOXtoC8E
Crystal Dynamics heeft me weten te overtuigen: de nieuwe Tomb Raider is de eerste game in de serie waarvan ik géén slappe zak krijg. In eerdere delen ergerde ik me kapot aan Lara Croft, maar in deze ‘re-reboot’ leefde ik met haar mee, van het pijnlijke begin tot aan de zinderende ontknoping. Hiermee is Tomb Raider niet alleen het allerbeste deel uit de serie, maar ook één van de games van dit jaar die je moet spelen.
SCORE: 
Tomb Raider is gemaakt door Crystal Dynamics en wordt uitgegeven door Square Enix. De game is verkrijgbaar voor de PC, Playstation 3 en de Xbox 360. De PEGI geeft Tomb Raider een 18+-rating, vanwege ‘extreem geweld’.
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected], of volg Bits op Twitter: ‘@Bitspost’.
